Καυτός χυλός στα µούτρα…

Μοιάζει σαν να έχει πάρει µπροστά ένα τεράστιο µπλέντερ που τα χωράει όλα. Τις όποιες παλινωδίες του προστατευόµενου µάρτυρα Μανιαδάκη, την ακραία -για ακόµα µία φορά- στάση του Π. Πολάκη µε την ονοµαστική αναφορά σε δικαστές, την επανεµφάνισή του το µεσηµέρι της Πέµπτης σε ηπιότερους τόνους, τις καταγγελίες της Ενωσης Εισαγγελέων που κάνουν λόγο για «εκτροπή» και ανεπανόρθωτη βλάβη στο «δικαιικό οικοδόµηµα» και πολλά άλλα.

Όλα αναδεύονται µε θόρυβο και ταχύτητα και όλα µαζί προετοιµάζουν έναν ειδησεογραφικό χυλό που εκτοξεύεται σαν υγρό πυρ στα µούτρα της κοινής γνώµης. Ενας χυλός που χύνεται παντού, καυτός και καταστροφικός, καλύπτει τα πάντα και κανένας χιονιάς δεν φαίνεται ότι µπορεί να ανακόψει την πορεία του.

Από το απόγευµα της περασµένης Τετάρτης, αµέσως µετά την Πρωτοχρονιά, όταν η υπόθεση Novartis απέκτησε ακόµα µία «ανατροπή», άρχισαν να πέφτουν και άλλοι σοβάδες από το ήδη ετοιµόρροπο κτίριο του δηµόσιου διαλόγου, όπου κατοικούν τα πάντα εκτός από την οποιαδήποτε υποψία συναίνεσης και συνεννόησης.

Σαν εκείνο το σύνδροµο µε τον άνθρωπο που στέκεται στο χείλος του γκρεµού χωρίς να παίρνει την ακαριαία απόφαση να κάνει βήµατα προς τα πίσω, αλλά να αφήνεται στη µυστηριώδη έλξη του χάους. Είναι περισσότερο από σαφές, πλέον, ότι έχει ανοίξει για τα καλά η προεκλογική εργαλειοθήκη, η οποία δεν είναι ο σάκος του Αϊ-Βασίλη.

Αλλά από αυτό µέχρι την κήρυξη πολέµου στην κοινή λογική η απόσταση είναι τεράστια και αφορά ολόκληρο το πολιτικό σύστηµα. Οσοι πολίτες ή χρήστες των social media -ή και τα δύο µαζί- επιµένουν να τοποθετούν τους εαυτούς τους όχι στη «φασαριόζα µειοψηφία», αλλά στη «σιωπηρή πλειοψηφία», βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση µε τους βασικούς κανόνες λειτουργίας και κατανόησης της καθηµερινότητας.

Οι άναρθρες κραυγές τραυµατισµένων νάρκισσων, έµµισθων ή µη, στο Facebook, ο µολυσµατικός χαρακτήρας των δηµόσιων δηλώσεων, ακόµα και επισήµων, και η διαρκώς διογκούµενη τοξικότητα σε πολλαπλά επίπεδα επιβεβαιώνουν, µεταξύ άλλων, και το τρίπτυχο της πόλωσης και του σκληρού λαϊκισµού: Αντι-ΜΜΕ, αντι-διανοουµενισµός, αντι-δικαιοσύνη, τουλάχιστον από µια συγκεκριµένη πλευρά του πολιτικού συστήµατος που καταφανώς πρέπει να ελεγχθεί και να περιοριστεί. ∆ιαφορετικά κάθε αίτηµα για την αποκατάσταση µιας οποιασδήποτε κανονικότητας φαντάζει ως επιστροφή σε... παραδεισένιους κόσµους. Και δεν είναι έτσι...