Το... πάρτι στα φάρµακα και το «ναι» στο δηµοψήφισµα

Λίγο πριν από το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, µε τη σκιά των θεσµών βαριά πάνω από τη χώρα, λυτοί και δεµένοι είχαν... ανιδιοτελώς ξαµοληθεί να πείσουν το πόπολο να ψηφίσει «ναι». Μεταξύ αυτών που φαντασιώνονταν ότι ανήκουν στους... εκλεκτούς, ότι είναι µέλη της εγχώριας... ελίτ που βλέπει πάντοτε το «σωστό», αντίθετα από τους απλούς πολίτες που είναι επιρρεπείς στα «λάθη», ήταν και δέκα καθηγητές «Οικονοµικών Υγείας», που ζητούσαν να υπάρξει άµεσα συµφωνία µε τους δανειστές, διότι «εάν δεν αποκατασταθεί η χρηµατοδότηση της ελληνικής οικονοµίας, οι επιπτώσεις στην υγεία του ελληνικού πληθυσµού θα είναι δραµατικές».

Ως ειδικοί οι καθηγητές είχαν πολλά να πουν για όλο το φάσµα των προβληµάτων που θα επέρχονταν στην Υγεία. Και για τα δηµόσια νοσοκοµεία που θα έκλειναν, και για τα αναλώσιµα που δεν θα υπήρχαν, και για τα εξειδικευµένα υλικά που θα εξαφανίζονταν. Για τα φάρµακα, µάλιστα, οι λέξεις περίσσευαν. Οπως υπογράµµιζαν οι καθηγητές, «οι εταιρείες δεν θα τα προµηθεύουν χωρίς να πληρώνονται. Επιπλέον, δεν θα µπορούν να εκτελούνται οι τρίµηνες συνταγές για τους χρόνιους ασθενείς, ενώ σηµαντικά και πολύ αποτελεσµατικά φάρµακα που κυκλοφορούν διεθνώς δεν θα εισάγονται στην Ελλάδα».

Το ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν τους άκουσε, αλλά τελικά αυτό που ήθελαν το κατάφεραν, είναι γνωστό και πλέον αντικείµενο ιστορικής έρευνας και πολιτικής κριτικής. Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, αλλά έχει µεγάλη πολιτική και κοινωνική σηµασία, είναι ότι τελευταίος, αλλά όχι έσχατος όπως αποδεικνύεται, είχε υπογράψει ο καθηγητής Ν. Μανιαδάκης, ο τέως... προστατευόµενος µάρτυρας και νυν κατηγορούµενος του πολιτικοοικονοµικού σκανδάλου Novartis.

Αυτός ο καθηγητής, λοιπόν, που είχε συνάψει συµβάσεις µε διάφορες φαρµακευτικές εταιρείες, τα τι και τα πώς των οποίων βρίσκονται πλέον στο µικροσκόπιο της εισαγγελικής έρευνας, αυτός ο καθηγητής που «συµβούλευε» φαρµακευτικές εταιρείες και ταυτοχρόνως... υπουργούς Υγείας, αυτός τότε µας «συµβούλευε» τι να ψηφίσουµε. Ή, όπως ενηµέρωνε µαζί µε τους συναδέλφους του και όλους τους άλλους συστηµικούς παράγοντες, «την Κυριακή δεν ψηφίζουµε “ναι” µόνο για την παραµονή µας στην Ευρώπη. Ψηφίζουµε “ναι” και για την υγεία µας και κυρίως για την υγεία των παιδιών µας».

Αυτό που δεν µας είπε, αλλά το αντιλαµβανόµαστε τώρα όλοι, σε όλες του τις διαστάσεις, είναι ότι περισσότερο από την… υγεία µας ανησυχούσε για την «υγεία» των φαρµακευτικών εταιρειών µε τις οποίες συνεργαζόταν, την «υγεία» των υπουργών που συµβούλευε, είτε τυπικά είτε άτυπα, και τελικά την υγεία τη δική του και της τσέπης του.