Η µνήµη της Marfin

Πρώτον, σε ό,τι αφορά τις συνθήκες του θανάτου των εργαζοµένων, που για τον Αρειο Πάγο «δεν κρίνονται περισσότερο έντονες σε σχέση µε εκείνες υπό τις οποίες επέρχεται ο θάνατος ή ο τραυµατισµός άλλων προσώπων σε ατυχήµατα που συµβαίνουν στην καθηµερινή πραγµατικότητα, µε τρόπο εξίσου αιφνίδιο και αποτρόπαιο».

Μια τέτοια δικαστική θέση σηκώνει πολλή συζήτηση – διότι ακούγεται ως απόλυτα κυνικό να εξισώνει ένα ανώτατο δικαστήριο την τραγωδία της Marfin µε ένα οποιοδήποτε εργατικό ατύχηµα.

Ολη η Ελλάδα γνωρίζει ότι δεν επρόκειτο για ένα εργατικό ατύχηµα, αλλά για µια δολοφονία – για την οποία προφανώς υπάρχουν οι αυτουργοί, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ευθύνη, τόσο από την πλευρά του κρατικού µηχανισµού, που δεν µπόρεσε να προστατεύσει αθώους πολίτες, όσο και από την πλευρά της τράπεζας, που δεν είχε φροντίσει για εξόδους διαφυγής στο κατάστηµά της.

Ας µην ξεχνάµε επίσης ότι οι νεκροί της Marfin δεν έχουν δικαιωθεί – αφού οι δολοφόνοι που δεν επέτρεψαν στην Πυροσβεστική να σβήσει εγκαίρως τη φωτιά που άναψαν µε τις µολότοφ ακόµα κυκλοφορούν ελεύθεροι. Το δικαστήριο που θα κληθεί να εκδικάσει και πάλι την υπόθεση θα πρέπει να λάβει υπόψη, πέρα από την απόφαση του Αρείου Πάγου, και την πικρή πραγµατικότητα.