Η βία και η κοινή λογική

Πολλές και πολυποίκιλες αντιδράσεις, κατά τη γνώμη μου υπερβολικές, έχουν καταγραφεί τις τελευταίες ημέρες για το σχολιασμό, είτε επιφανειακό είτε βαθύτερο, των πρόσφατων γεγονότων στη Νέα Σμύρνη καθώς και του τελευταίου τριμήνου, της  αστυνομικής βίας ή της πολιτικής βίας ή της μηδενιστικής βίας των οργανωμένων ή ανοργάνωτων χούλιγκαν. 

Τον σχολιασμό της επικαιρότητας ακολούθησε, όπως πάντα, το γνωστό ευχολόγιο «καταδικαστέα η βία από όπου και εάν προέρχεται» και εκτός της ένθεν και κείθε πολιτικής αξιοποίησης σε αυτά θα μείνουμε και πάλι. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για διαφορετικές μορφές βίας και για κάθε μία καλό θα είναι κάποτε να εξάγουμε συμπεράσματα για τις αιτίες γέννησής τους και να αποφασίσουμε πώς τα αντιμετωπίζουμε. 

Επιχειρώντας όχι φυσικά να εξηγήσω το φαινόμενο αλλά απλά να παραθέσω μερικές σκέψεις μου θα ξεκινήσω από το πρώτο βασικό συμπέρασμα που είναι η εξήγηση αυτών των φαινομένων βίας στην ελληνική κοινωνία να μην βιάζει την κοινή λογική. 

Καταρχήν άλλο η πολιτική βία, όπως από το 1974 έως σήμερα εκφράστηκε με αριστερό πρόσημο και από το 2008 με ακραίο δεξιό και με χαρακτηριστικότερη έκφραση τα τρομοκρατικά κτυπήματα και τις δολοφονίες της 17 Νοέμβρη και άλλο η αναίτια και μηδενιστική βία των μπαχαλάκηδων και των χούλιγκαν. Αναλόγως άλλο η κρατική καταστολή και βία που συναντάμε σε αυταρχικά καθεστώτα και άλλο η αστυνομική βία μεμονωμένων αστυνομικών με χαρακτηριστικότερη την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Και φυσικά άλλες οι αιτίες και τα αποτελέσματα της βίας και της τρομοκρατίας του Κουφοντίνα και των συνεργατών του και άλλες των αγανακτισμένων της κρίσης με τα συνθήματα, τις χειροδικίες και τις απειλές σε εκπροσώπους του κοινοβουλίου και δημόσιους λειτουργούς. 

Με βεβαιότητα όμως η μηδενιστική λογική και το μίσος σε κάθε μορφής συλλογικό και κρατικό όπως των μπαχαλάκηδων και των χούλιγκαν δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με λεκτική υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου γιατί αυτοί είναι περιθωριακοί που απλώς μισούν.

Πολιτική βία, κοινωνική βία ή μηδενιστική βία απαιτούν μελέτη, υιοθέτηση καλών πρακτικών, καλή νομοθεσία, ενδυνάμωση των θεσμών αλλά πρωτίστως επίγνωση του μέτρου ώστε να κατανοούμε την πραγματική τους έκταση και ένταση στα όρια της δημοκρατικής μας κοινωνίας και πολιτείας. 

Γιατί θεωρώ υπερβολικές τις αντιδράσεις μας. Υπερβολικές γιατί πιστεύω ότι ακόμα και εάν αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα φαινόμενα ενιαία είναι ασήμαντα και σποραδικά. Το κράτος δικαίου και η δημοκρατική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας εδώ και δεκαετίες είναι εδραιωμένα, κεκτημένα και δεν κινδυνεύουν από αυτά τα φαινόμενα βίας. Αλλά ακόμα και εάν συνεχώς βελτιώνουμε τη δημοκρατία μας σε όλα τα επίπεδα τα φαινόμενα βίας όπως αυτά που αντιμετωπίζουμε δεν είναι σίγουρο ότι θα εκλείψουν. 

Από την άλλη πλευρά η πολιτική αξιοποίηση, η κομματική υιοθέτηση και η εν γένει ένταξη των φαινομένων της βίας στον πολιτικό και κομματικό ανταγωνισμό το μόνο που προσφέρουν είναι να τροφοδοτούν εκ νέου με αιτίες ή δικαιολογίες ανάλογα φαινόμενα. 

Παρά ταύτα για ένα είμαι σίγουρος. Αυτό που μπορούμε με βεβαιότητα να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε την ελληνική αστυνομία με εκπαίδευση και διαδικασίες ώστε να αποφεύγουμε φαινόμενα αστυνομικής βίας, τα οποία εύλογα εκμεταλλεύονται όσο και όταν το επιθυμούν ως δείγματα κρατικής βίας και καταστολής. Και αυτά πληγώνουν την δημοκρατία μας και περιπλέκουν τα συμπεράσματα των πολιτών. 

Ας πορευτούμε με κοινή λογική και ψυχραιμία, βελτιώνοντας την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου και αντιμετωπίζοντας τα φαινόμενα βίας με το μέτρο που τους αναλογεί. Τότε θα έχουμε κάνει ένα ακόμα βήμα δημοκρατίας.