Μεγάλη Παρασκευή: Ο κορονοϊός, τα πάθη των ανθρώπων, η ζωή εν τάφω και ποια Ανάσταση;

Είναι τούτες τις νύχτες που με πιάνει κάτι, νοσταλγικό να το πεις; Κατανυκτικό θέλεις; Θρησκευτικό πάντως δεν το λες, ούτε και επιφοίτηση του Θείου πάλι… Τέλος πάντων κάθε Μεγάλη Πέμπτη και κάθε Μεγάλη Παρασκευή βυθίζομαι σε ένα αίσθημα ευλάβειας και σεβασμού για τα Πάθη του Θεού που έγινε άνθρωπος και πέθανε από των ανθρώπων το μένος και το μίσος για να επιστρέψει στη θεϊκή του υπόσταση.

Αυτά και άλλα πολλά πλανώνται στο μυαλό μου σαν ακούω εκστασιασμένος το «Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου…» και φέρνω την εικόνα μπρος στα μάτια μου: Ένας Θεός να εμπαίζεται από λίγους λερούς και αναιδείς στρατιώτες, που μοίρασαν τον ιματισμό του και έβαλον κλήρον επ’ αυτών! Κι εκείνο που νοιώθω επιτακτικά να μ’ εξοργίζει είναι ότι, 1988 χρόνια μετά τη μαρτυρική Σταύρωση του Θεανθρώπου ελάχιστοι έλαβαν το «μήνυμα» και λίγοι συναισθάνθηκαν το Θείο δράμα. Και δυστυχώς, πολλοί από αυτούς είναι οι πρώτοι που συρρέουν στις εκκλησιές για να καταθέσουν επιδεικτικά την πίστη και την αφοσίωσή τους στον Θεό, εμπαίζοντάς τον τελικώς!

Ακόμη και σήμερα: Ελάχιστοι συγκινούνται από το δράμα προσφύγων που πεινούν, διψούν και περιπλανώνται ανέστιοι και πένητες. Κι όχι  μόνο δεν συγκινούνται, τους εκμεταλλεύονται κιόλας.

«Δος μοι τούτον τον ξένον», απαιτούν για να ψεκάσει με δηλητήρια τα χωράφια τους, όσο εκείνοι απολαμβάνουν ένα τσίπουρο «στο πόδι».

«Δος μοι τούτον τον ξένον», για να σκάψει τους αγρούς, να ματώσει τα χέρια του μαζεύοντας τους καρπούς της ματαιοδοξίας των αρχόντων, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαγητού, προχθεσινό.

«Δος μοι τούτον τον ξένον», να άρει τις «αμαρτίες» μας… Και με το Θεό θα τα βρουν κι εκείνοι και οι άλλοι, αφού τα βρήκαν με τους ανθρώπους…

Και για τους άλλους, τους φύση ενάρετους και δίκαιους, η εβδομάδα των Παθών κρατάει χρόνια: Βλασφημίες, ραπίσματα, χλευασμοί, λογχισμοί, μαστιγώσεις, είναι η καθημερινότητα για τους «άλλους», εκείνους που δεν καμώνονται στην εκκλησία τους βαθιά θρησκευόμενους μα τον Θεό – και τα Πάθη του – τα κουβαλούν μέσα τους.

Και πειθαρχούν: «Να βάλουμε μάσκα γιατί σώζει!». Να βάλουμε. «Να βγάλουμε τη μάσκα γιατί δεν πρόλαβαν οι Γραμματείς κι οι Φαρισαίοι να στήσουν ακόμη την πραμάτεια τους στο Ναό του κέρδους». Να τη βγάλουμε! Να την ξαναβάλουμε τη μάσκα!

Και όσοι διαφωνούν, σταυρώνονται εν μέσω υπερφίαλων, ψευδόμενων πολιτικών ληστών χωρίς ελπίδα σωτηρίας… Και ένα έαρ μικρό, έαρ βαθύ, έαρ συντετριμμένο τους καταδιώκει πάντα, τους οδοιπόρους που πειθαρχούν και γονατίζουν.

Ποιοι πλούτισαν από του κορονοϊού τη λαίλαπα; Ποιοι εκμεταλλεύτηκαν τον πόνο του αρρώστου και την πενία γνώσης  του φτωχού; Ο ἔχων «δύο χιτῶνας» τους έκανε χιλιάδες κι εκείνος που ήταν γυμνός, γυμνός παρέμεινε από ειλικρινή ενημέρωση, από σοβαρή πολιτική μέριμνα, από ιατρική, φαρμακευτική περίθαλψη. Το κέρδος πάνω απ’ όλα! Το χρήμα! Τα τριάκοντα αργύρια ως αντίτιμο σιωπής για τους πολλούς και τα εκατομμύρια για τους λίγους.

Η ζωή, εν τάφω παραμένει εσαεί για πολλούς και η λυτρωτική Ανάσταση δεν έρχεται ποτέ, μα ποτέ.

Όσοι αμφισβητούν και βλέπουν καχύποπτα τις δήθεν «αναστάσεις», δίχως να προηγηθούν σταυρώσεις, λιθοβολούνται και «Άξιον εστί» το σύστημα που σε οδηγεί στο Γολγοθά και αι «Γενεαί πάσαι» σε κατατρύχουν.

Γι’ αυτό σου λέω: «Δος μοι τούτον τον ξένον» να του φορτώσουμε ό,τι αμαρτία έχουμε και πάμε να συντρίψουμε τους ασεβείς που μας χαλάνε τον ύπνο. Και ο Χριστός Ανέστη κι άσε τους άπιστους «Θωμάδες» να πνίγονται από τις αμφιβολίες τους… για όλα!