Γιάννης Αντετοκούνμπο: Από τα Σεπόλια, με αγάπη

Τα Σεπόλια είναι μια γειτονιά στα όρια. 

Η τελευταία γειτονιά στα δυτικά του δήμου Αθηναίων, με φυσικό όριο το ποτάμι που παλιά ξεχείλιζε και σήμερα είναι η λεωφόρος Κηφισού.

Οδηγώντας στην εθνική, στο ύψος των Σεπολίων, μπορείς να διακρίνεις ένα συγκρότημα σχολείων, στο οποίο από σήμερα έχουν να αφηγηθούν τη δική τους ιστορία γιατί είναι κομμάτι της ιστορίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Τα Σεπόλια είναι μια φτωχή γειτονιά. Έτσι ήταν πάντα. 

Αν ακούσεις παλιές ιστορίες, εκεί που σήμερα είναι το μέρος που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκανε τις βόλτες του ως πιτσιρικάς, υπήρχαν περιβόλια και οι μπάλες, έπεφταν στο ποτάμι, από τα «μίτο».

Η πρώτη φορά που άκουσα να λένε για τα Σεπόλια, έξω από τα Σεπόλια που ζούσαμε, ήταν όταν κάποια στιγμή τη δεκαετία του ’90, στη σειρά «Οι 10 μικροί Μήτσοι», ο Τζίμης του Λάκη Λαζόπουλου είπε τη φράση «φτωχός τύπου Σεπόλια». 

Κι επίσης είναι μια γειτονιά που κατά βάση συσσώρευσε μεγάλο συντηρητισμό. Θυμάμαι έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο - πολύ όμως - ο οποίος ζει στα Σεπόλια πάνω από 60 χρόνια, να λέει «όλοι δεξιοί είναι». Κι αυτή τη φράση τη θυμάμαι από παιδί να ακούγεται και τελικά δεν ήταν έξω από την πραγματικότητα.

Γι’ αυτό και δεν ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη όταν στις εκλογές του 2014, η Χρυσή Αυγή ήταν πρώτο κόμμα στο 4ο διαμέρισμα του δήμου Αθηναίων, το οποίο περιλαμβάνει τον Κολωνό, την Ακαδημία Πλάτωνος και τα  Σεπόλια. Ο καταδικασμένος νεοναζί χρυσαυγίτης Ηλίας Κασιδιάρης ήρθε πρώτος με 20,7%.

Ή αντίστοιχα όταν φασίστες βεβήλωσαν με νεοναζιστικά σύμβολα το γήπεδο του Τρίτωνα που πλέον είναι βαμμένο με τη μορφή του Γιάννη Αντετοκούνμπο. 

Τα Σεπόλια παλιότερα κατοικήθηκαν λόγω εσωτερικής μετανάστευσης και αστικοποίησης και στη συνέχεια έγινε ένας τόπος που κατοικήθηκε και από «ξένους». Πριν ακόμα πολλές γειτονιές της Αθήνας αρχίσουν να έχουν «προβλήματα με τους μετανάστες», τα Σεπόλια, όπως τα Πατήσια, ο Άγιος Νικόλας, η Αττική, η Κυψέλη, είχαν ανθρώπους από άλλα μέρη του κόσμου.

Προς την οδό Δράμας έμεναν σε διαμερίσματα Πακιστανοί, παρέα όλοι μαζί, στη Δυρραχίου ήταν οι εργατικές πολυκατοικίες – οι ρουμάνικες θυμάμαι να λένε οι πιο παλιοί - στο σχολείο είχαμε Αλβανούς και κάναμε παρέα. 

Μια γειτονιά γεμάτη διώροφα, έζησε για λίγο και το μύθο του «θαύματος» των Ολυμπιακών Αγώνων και του Μετρό που θα ερχόταν με 9οροφα εκτρώματα να γεμίζουν τσέπες εργολάβων που έκαναν χρυσές δουλειές. 

Το γήπεδο του Τρίτωνα και η παιδική χαρά στη Δυρραχίου συνδέονται μέσω της οδού Γράμμου με δύο δημοτικά και ένα γυμνάσιο – λύκειο. Σ’ αυτό το δρόμο ακόμα και σήμερα από το πρωί μέχρι να νυχτώσει βλέπεις τις διαδρομές παιδιών να πηγαίνουν εναλλάξ. Για να πάνε σχολείο, για να παίξουν, για να βρεθούν με φίλους, για να κάνουν κοπάνα. 

Από τις τάξεις του 53, του Λυκείου, μπορείς να δεις την κοινή αυλή του 62 και του 146, των δύο δημοτικών. Θυμάμαι ακόμα να χαζεύουμε, από εκείνα τα θρανία όπως μιλούσαν οι Στέρεο Νόβα, στο Μικρό Αγόρι. «Κανένας στα σχολεία δε σου έμαθε τίποτα κι απ’ τα τελευταία θρανία, χάζευες τα σύννεφα».

Από εκείνα τα θρανία στην αυλή του δημοτικού κάποια στιγμή είδαμε ένα αγόρι διαφορετικό, εξωτικό. Μαζί με τον αδερφό του, δυο μαυράκια έπαιζαν. 

Θυμάμαι ακόμα τη λεπτομέρεια από μια μαύρη φόρμα με κόκκινες λεπτομέρειες που φορούσε συχνά. Κι όταν έπαιζε, τη φορούσε σαν να μην ήταν από τη λαϊκή αλλά σαν να φανταζόταν ότι εκείνη την ώρα παίζει στους Σικάγο Μπουλς. Ο Γιάννης, αυτό το μικρό αγόρι, ήταν δίπλα μας εκεί στα Σεπόλια. 

Ο Γιάννης μεγάλωσε, έκανε φίλους στα Σεπόλια κι ύστερα έφυγε. Και σήμερα έκανε τους Μιλγουόκι Μπακς πρωταθλητές του NBA μετά από 50 χρόνια. Ο Γιάννης ξέφυγε ακόμα και από τις δικές του υπεράνθρωπες διακρίσεις κι είναι πια για περιοχές όπως τα Σεπόλια, ο ήρωας ενός παραμυθιού. 

Από το 2013 όλο και περισσότερες ιστορίες έγιναν γνωστές για τη ζωή του, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τους ανθρώπους που δεν ξέχασε σ’ αυτή τη γειτονιά. Τα ΜΜΕ έτσι κι αλλιώς αγαπούν τις εκ των υστέρων αγιογραφίες. Όπως και πολλές προσωπικότητες που κάποτε μόνο μειονεκτικά αντιμετώπισαν τον μικρό νιγηριανό που δεν μπορεί να είναι Έλληνας. 

Χωρίς πολλές λεπτομέρειες, μια από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες που είμαι σε θέση να γνωρίζω για το πώς λειτουργεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, είναι ότι δεν ξέχασε τον παλιό του κολλητό εκεί στα Σεπόλια στην οδό Γράμμου, όταν χρειάστηκε βοήθεια. Πήγε ο ίδιος εκεί και τα έκανε όλα. 

Το μεγαλύτερο κάρφωμα του Γιάννη τελικά ήταν απέναντι στους φασίστες και τους ρατσιστές που πρώτα τον λοιδόρησαν και τώρα δεν μπορούν να μην του στείλουν την όψιμη αγκαλιά τους.

Ο Γιάννης είναι η δύναμη στην πλάτη του πιτσιρικά που φορά τη φανέλα του και μπορεί να λέει χαρούμενος ότι είναι από τα Σεπόλια και έπαιζαν μαζί, του πιτσιρικά που μπορεί να φαντάζεται ότι κι αυτός μπορεί μια μέρα να γίνει αυτό που ονειρεύεται.

Γιατί ο Γιάννης είναι δικός τους. Είναι ένας απ' αυτούς. Είναι από τις περιοχές, που κάνουνε προσευχές...

Είναι ο ήρωας που έχει ανάγκη η παιδικότητα, ό,τι ηλικία και να έχει κάποιος. Η σιγουριά ότι μπορεί να αυτοπραγματωθει το όνειρο. Όχι, σαν βιβλίο του Κοέλιο που θα συνωμοτήσει εκούσια κάποιο σύμπαν, αλλά σαν την ιστορία του μετανάστη που κακοποιείται από τους περήφανους ντόπιους οι οποίοι τον βλέπουν σαν ξένο, αλλά τελικά χτίζει σχέσεις με τους κοντινούς του, μ’ αυτούς που συναντά.

Μέσα, σε αυτή τη ζοφερή συγκυρία, των περιορισμών και του εγκλεισμού, το κάρφωμα του Γιάννη είναι το πιο γερό πάτημα για να μπορεί το κάθε όνειρο να τροφοδοτείται με σιγουριά ότι όλα μπορούν να συμβούν.

Το γερό πάτημα του Γιάννη πριν σηκωθεί στον ουρανό είναι δικό του αλλά το αποτύπωμα από το κάρφωμά του είναι συλλογικό γιατί φτιάχνει τον κόσμο για την έφοδο στον ουρανό για χιλιάδες πιτσιρίκια, από τα Σεπόλια μέχρι τις φαβέλες. 

Η ιστορία του Γιάννη είναι η οπτικοποίηση από το Μικρό Αγόρι των Στέρεο Νόβα, που κάποια στιγμή απαντά σε όσους τον υποτίμησαν, «μα δε θα 'μαι για πάντα
κοινωνικό μηδέν, εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες».

Είναι ο τοίχος που γράφει, «μόνη πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια». Είναι η επιβεβαίωση ότι χωρίς το όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα - γιατί θα γίνει - δεν μπορούμε να υπάρχουμε.

Γιατί το κάρφωμα του ήρωά τους, είναι η δική τους υπερηφάνεια για να μπορούν να λένε, από τα Σεπόλια, με αγάπη. 

Σήμερα στα Σεπόλια, έχουν κάθε λόγο, γέλια να βγουν απ' τα σπίτια τους και φασίστες να κρυφτούν στις τρύπες τους.