Τα µηχανήµατα δεν φτάνουν…

Πίσω από το «Αττικόν», το «Γεννηµατάς», τον «Ευαγγελισµό», το Γενικό, το Λαϊκό, το Τζάνειο, το Παίδων, το «Αγία Σοφία», το Ιπποκράτειο, πίσω από κάθε κρατικό νοσοκοµείο σε όλη τη χώρα, κρύβονται εκατοµµύρια µικρές και µεγάλες ιστορίες ελπίδας και αγωνίας, αλλά και µονότονα επαναλαµβανόµενα δηµοσιογραφικοί τίτλοι για τα τεράστια προβλήµατα στον χώρο της υγείας. Ολοι µας το ξέρουµε. Το πιθανότερο µάλιστα είναι να το έχουµε βιώσει κιόλας.

Όλοι µας ξέρουµε πώς είναι η παγωµένη αίσθηση του ράντζου στους ασφυκτικά γεµάτους διαδρόµους µιας εφηµερίας και δεν περιµένουµε να διαβάσουµε τις φάσες στα πρωινά ή βραδινά τηλεπαράθυρα. Ολοι µας ξέρουµε πώς µοιάζει η αγωνία για το υπέρτατο αγαθό όταν συναντά την «αρρυθµία» ή έλλειψη των ιατρικών µηχανηµάτων, την αρρύθµιστη δηµόσια διοίκηση και το κοµµατικό «παρακράτος» που ζει και βασιλεύει και στον χώρο της υγείας, ψαρεύοντας απελπισµένους ανθρώπους πρόθυµους να ψηφίζουν ό,τι να ’ναι για τη σωτηρία όχι της πολιτικής ζωής αλλά της δικής τους ζωής.

Ταυτόχρονα όµως ξέρουµε και κάτι πιο σηµαντικό. Οτι πίσω από τα χαλασµένα µηχανήµατα, τις ασύνδετες ιατρικές δοµές και τις ελλείψεις ανταλλακτικών κρύβεται η πραγµατική «µηχανή» της δηµόσιας υγείας.

Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Οι εργαζόµενοι γιατροί, οι νοσοκόµοι, το βοηθητικό προσωπικό.

Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αυτοί που καθηµερινά παλεύουν µε το θηρίο.

Αυτοί που κάνουν διπλοβάρδιες µέσα σε συνθήκες ζωής και θανάτου που ούτε στο τηλεοπτικό «Grey’s Anatomy» δεν θα αντέχαµε να παρακολουθήσουµε. Αυτοί που σου χαµογελούν και σε γεµίζουν αισιοδοξία όταν όλα µοιάζουν να καταρρέουν γύρω σου. Αυτοί που γιατρεύουν και υποστηρίζουν τη δηµόσια υγεία µε τα καλά της και τα κακά της. Τα µηχανήµατα πάντα θα λείπουν και πάντα θα χαλάνε.

Ακόµη και αν κάποτε καταφέρουµε να τα φτιάξουµε και να λειτουργούν όλα άψογα, ακόµη και τότε, πίσω από αυτό το απίθανο σενάριο, πάλι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ θα είναι και σε αυτούς θα συνεχίσουµε να ακουµπάµε τη ζωή µας.