Παρελάσεις

Λόγω του νέου µακεδονικού αγώνα, οι παρελάσεις εφέτος είναι πολύ «τρέντι», µε αποτέλεσµα να τις παινεύουν ακόµη και όσοι µέχρι πρόσφατα ζητούσαν την κατάργησή τους. Μάλιστα έµαθα ότι ακόµη και γνωστές µου που τη βγάζουν όλη µέρα µε καφέ και τσιγάρο και δεν είχαν πάει ποτέ σε παρέλαση έκαναν έρευνα αγοράς για να προµηθευτούν το κατάλληλο συνολάκι. Να δείτε που το µιλιτέρ θα γίνει πολύ της µόδας, µε λίγα κρόσσια και βολάν βεβαίως. Αφού µέχρι και εγώ σκέφτηκα να µάθω να κάνω παρέλαση, ώστε του χρόνου να χωθώ µεταξύ των στρατιωτικών τµηµάτων και να περάσω καµαρωτός µπροστά στον κύριο Παυλόπουλο και τον πρόεδρο κάποιας από τις χώρες που µας επιτέθηκαν το 1940-1941. Αυτός είναι ο λόγος που τηλεφώνησα σε έναν γνωστό µου γυµναστή και του ζήτησα να κάνω µαθήµατα βαδίσµατος παρελάσεως. «Είσαι µε τα καλά σου;» είπε ο γυµναστής. «Μπορείς να σηκώσεις εσύ τα πόδια σου;». «∆ηλαδή πόσο ψηλά πρέπει να τα σηκώσω;» είπα εγώ υπερασπιζόµενος τον εαυτό µου και τη δισκοπάθειά µου. «∆εν θα παρελάσω µε την προεδρική φρουρά. Με τις εφεδρείες θα πάω». «Μπορείς να σκύψεις να δέσεις τα κορδόνια σου;» ρώτησε ο γυµναστής πονηρά. «Φοράω παντοφλέ» απάντησα ακόµη πονηρότερα. «∆εν χρειάζεται να σκύψω». «Αµα σου πέσει κάτω ένα πενηντάρικο, µπορείς να σκύψεις και να το σηκώσεις;». «∆εν υπάρχει περίπτωση να µου πέσει πενηντάρικο», του εξήγησα, «διότι δεν υπάρχει τέτοιο χαρτονόµισµα. Σκέψου τίποτε µε τάλιρα». «Επίκυψη, βρε αδελφέ, µπορείς να κάνεις;» ρώτησε ο γυµναστής εκνευρισµένος. «Μα εγώ θέλω να µου µάθεις να περπατώ», του εξήγησα, «όχι να σκύβω». Οπως καταλαβαίνετε, ο γυµναστής µε απέρριψε και αυτός είναι ο ένας λόγος που δεν θα µε δείτε του χρόνου να παρελαύνω στη Θεσσαλονίκη. Ο άλλος είναι ότι από το µεσηµέρι προσπαθώ να σηκώσω το πεντάευρο που έριξα στο πάτωµα για δοκιµή