Τα δικά µας καλά, των αλλωνών βρωµάνε

Ένας κειµενογράφος µπορεί να γράφει στην καθηµερινή του στήλη για διάφορους λόγους. Αλλοτε από µεράκι, άλλοτε πάλι από την ανάγκη να κρίνει τα όσα συµβαίνουν στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Υπάρχουν βέβαια όσοι κάνουν το κέφι τους σατιρίζοντας τα όσα συµβαίνουν γύρω µας, και δεν είναι λίγα.

Έτσι, λοιπόν, σε ολόκληρο τον Τύπο αφθονούν τέτοια άρθρα, χρήσιµα από τη διαφορετική σκοπιά που αντιµετωπίζουν τα πράγµατα, ακόµα και µε τον πλούτο του ιδιαίτερου ταλέντου. Ακόµα και αν τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει τα κείµενα ευθείας σύνδεσης µε την κοµµατική προπαγάνδα. Ορεξη, φαντασία, ταλέντο, σκληρή αντιπαράθεση, επιθυµητά βρίσκουν τον χώρο τους στις καθηµερινές στήλες του Τύπου. Ζωντάνια.

Είναι όµως φορές που όχι η στρατευµένη αλλά η καθοδηγούµενη «δηµοσιογραφία» σε βγάζει από τα ρούχα σου. Ο γράφων έχει µια φυσική απέχθεια στη βία. ∆εν ήταν λίγα αυτά τα σαράντα πέντε χρόνια συγκρούσεων ανάµεσα σε κοινωνικές κατηγορίες και στα δυναµικά ερείσµατα του κράτους. Από επιµέρους συγκρούσεις σε εργοστάσια µέχρι οικοδόµους, δυναµικούς εργαζόµενους στον ιδιωτικό τοµέα, ακόµα και αντιπαραθέσεις στον δηµόσιο µε εκπαιδευτικούς, δεητζήδες και τραπεζικούς. ∆εν χρειάζεται να κάνουµε αναφορά, παρ’ όλα τα αντιφατικά χαρακτηριστικά, στις σχεδόν πάνδηµες αντιδράσεις της περιόδου ’11-’14.

Ξύλο και της αρκούδας. Ούτε µία συγνώµη, ούτε µία κατανόηση, ούτε ο παραµικρός έλεγχος για υπερβολικές συµπεριφορές των δυνάµεων της τάξης. Και έρχεται µια συγκέντρωση νοικοκυραίων που παρακολουθούσαν τα πάντα από απόσταση ασφαλείας να φέρει τα πάνω κάτω. Η επίθεση των νεοναζί, που και πάλι ήπια αντιµετωπίστηκε, χαρακτηρίζει µια κυβέρνηση αυταρχική και για ορισµένους φανατικούς ρεπόρτερ πρωτοφανούς αγριότητας, στα όρια της χούντας.

Λέξη τόσα χρόνια για συγκρούσεις και ξυλοδαρµούς. Αίφνης και µε τον πιο επίσηµο τρόπο, για όσα έγιναν προχθές θα υπάρξει έρευνα και θα αποδοθούν ευθύνες. Ψάχνω τόσα χρόνια να θυµηθώ πόσοι έχουν τιµωρηθεί για υπέρβαση καθήκοντος και καταπάτηση των δικαιωµάτων των εργαζοµένων. Τρίχες. Το δικό µας ξύλο είναι πάν τα σωστό και δικαιολογηµένο, και βάζουµε και τους κατάλληλους λαϊκούς ήρωες να τα κάνουν λιανά. Αιδώς, Αργείοι