Από τις «διαχωριστικές» στις «νέες ενωτικές γραµµές»

Από τον Αύγουστο του 2018 τελειώσαµε µε το µνηµόνιοαντιµνηµόνιο, περάσαµε στην περίοδο που αφήνουµε πίσω µας δεσµεύσεις και ασφυκτική επιτήρηση και αρχίζουµε σταδιακά να ανακτούµε βαθµούς ελευθερίας και οικονοµικής ανεξαρτησίας.

Σήµερα ένα ερώτηµα τίθεται από πολλούς πολίτες: Υπάρχουν πολιτικές διαχωριστικές γραµµές και, αν ναι, ποιες;

Κάποιοι λένε ότι βρισκόµαστε στην εποχή που πλέον η πολιτική ζωή στοιχήθηκε γύρω από τη Συµφωνία των Πρεσπών καθώς υπάρχουν οι υποστηρικτές, υπάρχουν και οι ενάντιοι.

Κάποιοι διατείνονται ότι έχει τελειώσει η περίοδος µε το αριστερά-δεξιά.

Κάποιοι προβάλλουν ως βασικό κριτήριο τη στάση κάθε πολιτικής δύναµης απέναντι στην ακροδεξιά.

Για κάποιους άλλους το βασικό διακύβευµα είναι το τι Ευρώπη θέλουµε και µε ποιους;

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί για τους οποίους δεν υπάρχουν πλέον διαχωριστικές γραµµές, «όλοι ίδιοι είναι»...
Η αλήθεια είναι ότι οι όποιες απαντήσεις δεν µπορεί να είναι µονοσήµαντες. Η σηµερινή πολιτική, κοινωνική και οικονοµική πραγµατικότητα θέτει πολλές σηµαντικές ή λιγότερο σηµαντικές διαχωριστικές γραµµές.

Τεράστιο ζήτηµα σε παγκόσµιο επίπεδο είναι να ανακοπεί η άνοδος της ακροδεξιάς. Να καταδικαστεί ο ρατσιστικός λόγος και οι φασιστικές πράξεις. Είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη αυτή η τοποθέτηση, όµως δεν µπορεί να είναι το µοναδικό κριτήριο. Πολύ περισσότερο που στη δική µας αντίληψη η Αριστερά δεν µπορεί να ετεροκαθορίζεται. ∆εν µπορεί µοναδικό µας κριτήριο να είναι το «αντί».

Οι πολίτες περιµένουν από εµάς να τους βελτιώσουµε τη ζωή. Αυτό σηµαίνει ανάπτυξη µε δίκαιη κατανοµή των βαρών, αλλά και των πλεονασµάτων. Εποµένως εδώ δεν χωρούν όσοι υπηρετούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές υποταγµένες σε έναν άγριο καπιταλισµό µε περιορισµένα δικαιώµατα για τον κόσµο της εργασίας. Ναι, λοιπόν, σε αναπτυξιακές πολιτικές και δυνάµεις που σέβονται τον κόσµο της εργασίας και την κοινωνία. Οχι στην κερδοσκοπία, όχι και σε πολιτικές αποµονωτισµού.

Οι πολίτες ζητούν έναν δηµόσιο τοµέα ο οποίος θα έχει σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά, θα λειτουργεί βοηθητικά και δεν θα είναι ένας γραφειοκρατικός µηχανισµός ταλαιπωρίας. Εµείς θέλουµε έναν αποτελεσµατικό δηµόσιο τοµέα στην υπηρεσία του πολίτη. Οσοι µιλούν για «συρρίκνωση του δηµοσίου τοµέα», όσοι ονειρεύονται µία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, όσοι θέλουν να δώσουν στον ιδιωτικό τοµέα κρίσιµους τοµείς κοινωνικής πολιτικής δεν µπορεί να αποτελούν πολιτικό ή κοινωνικό µας σύµµαχο.

Οι πολίτες απαιτούν την απονοµή δικαιοσύνης. Αυτό σηµαίνει ότι στον δικό µας σχεδιασµό η διαχωριστική γραµµή δεν µπορεί να εντάσσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή σε αυτούς µε τους οποίους µπορεί να συνεργαστούµε. Οσοι ανησυχούν επειδή έχουν ανοικτές υποθέσεις µε τη δικαιοσύνη, καλά κάνουν και ανησυχούν. Εµείς δεν θα γίνουµε «πλυντήριο διαφθοράς» για κανέναν λόγο. Εδώ οι διαχωριστικές γραµµές είναι πιο σαφείς από οτιδήποτε.

Οι πολίτες ζητούν περισσότερη δηµοκρατία, περισσότερη ενηµέρωση, περισσότερη διαφάνεια. Εµείς τολµήσαµε και αποκαταστήσαµε δικαιώµατα σε επιµέρους κοινωνικές οµάδες, παρά τη λυσσώδη αντίδραση των πιο αντιδραστικών τµηµάτων και προσώπων. Εµείς τολµήσαµε να τα βάλουµε µε το κατεστηµένο των ΜΜΕ, υποχρεώνοντας τους καναλάρχες για πρώτη φορά στη ζωή τους να πληρώσουν για τη χρήση των συχνοτήτων. Εµείς οφείλουµε να αποκαταστήσουµε τα δικαιώµατα κάθε πολίτη ανεξάρτητα από θρήσκευµα, χρώµα, καταγωγή ή σεξουαλική επιλογή. Πολύ περισσότερο οφείλουµε να τελειώσουµε µε «τζάκια» και «νόµιµους ιδιοκτήτες, λόγω καταγωγής», της χώρας...

Σε όλα αυτά οφείλουµε να κινηθούµε µε βάση την εµπειρία των προηγούµενων 4 ετών διακυβέρνησης. Ναι στην ισότιµη συνεργασία µε σαφές περιεχόµενο και µε βάση προγραµµατικές συγκλίσεις. ∆εν χωρούν πολιτικοί ηγεµονισµοί και ηγεµόνες, άλλωστε αυτό είναι απολύτως αντίθετο µε την αριστερή µας ταυτότητα. Επιπλέον είναι σαφές ότι η επιλογή προσώπων είναι µια πολύ λεπτή και κρίσιµη υπόθεση. Η εµπειρία των προηγούµενων ετών και ιδιαίτερα των πρώτων µηνών διακυβέρνησης πείθει για το πόσο σηµαντική είναι η σωστή επιλογή προσώπων...

Αν δεχτούµε λοιπόν ότι αυτές µπορεί να είναι οι νέες «διαχωριστικές γραµµές» (εγώ προτιµώ τον όρο «νέες ενωτικές γραµµές»), υπάρχει το ερώτηµα: Ποιοι µπορεί να «χωρούν» µέσα σε αυτές τις γραµµές; Είναι σαφές ότι εδώ µπορούν να ενταχθούν όλες οι προοδευτικές δυνάµεις, η Αριστερά, η οικολογία, η Σοσιαλδηµοκρατία και τουλάχιστον το προοδευτικό Κέντρο. Προσωπικά είµαι θετικός ακόµα και σε προσωπικότητες του ευρύτερου συντηρητικού χώρου µε σαφή ευρωπαϊκή διαδροµή, αντιλαϊκιστές και µε αδέκαστη προσωπική διαδροµή. Ο πολιτικός χρόνος µέχρι τις εκλογές του Οκτωβρίου είναι σαφές ότι θα είναι πυκνός και πολύ σηµαντικός.

Οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό είναι σαφείς, είναι θετικές και είναι αναµενόµενες. Οποιος δεν προσαρµοστεί στις νέες συνθήκες, απλά σύντοµα δεν θα υπάρχει. Αυτό αφορά όλους µας, όλους τους πολιτικούς σχηµατισµούς, ανεξάρτητα από τη σηµερινή ηγετική ή λιγότερο ηγετική θέση, ανεξάρτητα από κοµµατική ή πολιτική καταγωγή. Οι πολίτες κατέγραψαν το χθες, αλλά θα µας κρίνουν µε κριτήριο το αύριο. Σε αυτό οφείλουµε να είµαστε παρόντες µε τις νέες ενωτικές γραµµές µας, µε σαφήνεια και πολιτικό σχεδιασµό.