ΚΙΝΑΛ, rest in peace

Υπάρχει μια βασική αρχή στο πόκερ την οποία κάθε παίκτης οφείλει να τηρεί απαρεγκλίτως: Δεν καθόµαστε στο ίδιο τραπέζι µε ανθρώπους που δεν έχουν όριο στις «κάβες» τους και µπορούν να τραβάνε όσα λεφτά γουστάρουν!

Και εξηγούµαι για να µην παρεξηγούµαι. «Κάβα» γι’ αυτούς που ξέρουν είναι το ποσό µε το οποίο µπαίνουν ισοτίµως όλοι οι παίκτες στην πράσινη τσόχα. ∆ύο κατοστάρικα, ας πούµε, ένα χιλιάρικο, δέκα χιλιάρικα, ανάλογα µε το τραπέζι. Μπαίνουν άπαντες µε τα ίδια λεφτά, και όποιος τα χάσει ανανεώνει την «κάβα» του. Μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα φορές, έως την ώρα που θα του τελειώσουν τα φράγκα, θα πει «αντίο» και θα πάει στο σπίτι του.

Τι γίνεται, όµως, στην περίπτωση που τα λεφτά του αλλουνού έχουν τον ατελείωτο; 

Τι συµβαίνει όταν το πορτοφόλι του δεν στεγνώνει ποτέ; Στην περίπτωση αυτή, το παιχνίδι εξελίσσεται σε ναρκοπέδιο για τους υπόλοιπους παίκτες, καθώς κάποια στιγµή γυρίζει το γούρι (πάντα γυρίζει το γούρι!) και ο τύπος µε την απέραντη καβάτζα γδέρνει τους πάντες. ∆ιότι είχε την ευχέρεια στις δύσκολες στιγµές να σηκώνει διαρκώς «κάβες» και να µην τροµάζει εµπρός στην προοπτική της απενταρίας.

Το αυτό και µε την ενεργό πολιτική. ∆εν πα’ να χτυπιέσαι εσύ, δεν πα’ να κοπανιέσαι, άµα καταφέρνει ο άλλος και αντλεί «κάβες» δίχως τελειωµό από το πολιτικό του κεφάλαιο θα έρθει αργά ή γρήγορα η στιγµή που θα σε ρίξει στο καναβάτσο. Και θα σου πάρει τα σώβρακα, και θα σε αφήσει γυµνό και πένητα να αναπολείς περασµένα µεγαλεία. Μόνο και µόνο γιατί µπορούσε να αµυνθεί στις κρίσιµες ώρες, γιατί διέθετε τις απαραίτητες εφεδρείες και δεν διαλύθηκε, δεν είδε τα ραδίκια ανάποδα. Ενώ εσύ πήγες µε πέντε δεκάρες να αντιµετωπίσεις τον εφοπλιστή...

Θυµάστε τα γκάλοπ που έβγαζαν τρίτη δύναµη τον ΣΥΡΙΖΑ; Θυµάστε που του δίνανε µονοψήφιο ποσοστό; Θυµάστε που ανεβάζανε το ΚΙΝΑΛ στο 15%; Εγώ δεν θα πω ότι ήταν πέτσινα, γιατί σέβοµαι τους δηµοσκόπους και τον τίµιο ιδρώτα τους. Θα δεχθώ ότι ήταν αληθινά – ή, έστω, πολύ κοντά στην αλήθεια. Κάποια εποχή ήταν, όντως, µεγάλη η αγανάκτηση του κόσµου µε τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του και τα εξτρά µνηµόνια και όλον αυτό τον ορυµαγδό της φορολογίας. Κάποια εποχή γαζώνανε οι απέναντι και τον είχανε στα σκοινιά τον Αλέξη. Αλλά αυτός το βιολί του. Οσο περισσότερο έχανε τόσο περισσότερες «κάβες» τράβαγε. Περιµένοντας να αλλάξει το γούρι.

Και το γούρι άλλαξε! Ηρθαν τα νούµερα και ισιώσανε, ήρθε η κρίση και τα τίναξε τα πέταλα, ήρθε η διάθεση του κόσµου και έφτιαξε, ήρθε το χαρτί από την πενταφυλλία και έφερε κέντες, έφερε φουλ, έφερε καρεδάκια. Και άρχισε να µαδάει τους πολιτικούς του αντιπάλους σαν τα δόλια τα κοτόπουλα. Οχι τόσο τη Νέα ∆ηµοκρατία, βεβαίως, που είναι πιο συµπαγής και από τσιµεντοκολόνα, αλλά τον χώρο της Κεντροαριστεράς, που ήταν εξαρχής ο βασικός του στόχος. Τέζα το Ποτάµι, τέζα και το ΚΙΝΑΛ! Το πρώτο διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, το δεύτερο κρατιέται ακόµη από την ανάµνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και του Γιώργου Γεννηµατά...

Οχι για πολύ, όµως. Η ∆ΗΜΑΡ µάς τελείωσε, ο Γιώργος Παπανδρέου διαφοροποιήθηκε, ο Κρεµαστινός µόνο µπουνιές δεν έπαιξε µε τον Κωνσταντινόπουλο. Και η Φώφη προκήρυξε συνέδριο αναβάπτισης για τον Μάρτιο. Ελπίζοντας ότι θα αλλάξει και το δικό της το γούρι έως τότε. Λυπούµαι πολύ, αλλά έπρεπε να έχει σηκωθεί από την τσόχα εδώ και καιρό. Τώρα πια το µόνο που µπορεί να κάνει είναι να υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του Κινήµατος.