Σκληρή αντιπαράθεση Μακρόν-κοινωνικά δυσαρεστημένων

Παρά τον «µεγάλο διάλογο» που οργάνωσε ο Μακρόν για την καταγραφή των αιτηµάτων της κοινωνικής δυσαρέσκειας, παρά τη συζήτηση για κάθοδο µίας ή περισσότερων λιστών που θα διεκδικούν την εκπροσώπηση των «Κίτρινων Γιλέκων» στις ευρωεκλογές, η ένταση παραµένει σταθερή και παρούσα κάθε Σάββατο στο Παρίσι και στις µεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας.

Είναι ευνόητο ότι η πρωτοφανής στη µεταπολεµική Ιστορία της Γαλλίας αστυνοµική καταστολή -µε εµβληµατική σφραγίδα τις πλαστικές σφαίρες µε δικαστική πλέον νοµιµοποίηση- είναι σαφής οµολογία της κυβερνητικής εξουσίας ότι φοβάται ανεξέλεγκτη κλιµάκωση µιας ετερόκλητης αλλά και σε κυρίαρχο βαθµό µέχρι στιγµής αχειραγώγητης κοινωνικής διαµαρτυρίας. ∆ώδεκα εβδοµάδες µετά την πρώτη κινητοποίηση των «Κίτρινων Γιλέκων», προβάλλει ανάγλυφα η διάφορα τόσο µε την εξέγερση του Μάη του 1968 όσο και µε τις απεργιακές κινητοποιήσεις το τελευταίο τρίµηνο του 1995.

Το 1968, έπειτα από έναν και πλέον µήνα διαδηλώσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων, ο Ντε Γκολ προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές όπου η σιωπηρή πλειοψηφία, οι νοικοκυραίοι, έδωσαν καθαρή νίκη στην γκολική ∆εξιά.

Τη µέθοδο Ντε Γκολ µε χρονοκαθυστέρηση επιχείρησαν να εφαρµόσουν οι Σιράκ – Ζιπέ, οι οποίοι έναν και πλέον χρόνο µετά τις απεργιακές κινητοποιήσεις του 1995 που παρέλυσαν τον δηµόσιο τοµέα προκήρυξαν πρόωρες εκλογές την άνοιξη του 1997, όπου ηττήθηκαν από την Πληθυντική Αριστερά, η οποία είχε ως κορµό τους Σοσιαλιστές.

Σήµερα, αυτό που προκαλεί φόβο στον Μακρόν και αµηχανία στην πολιτική ελίτ συνολικά είναι η βαρύνουσα συµµετοχή της σιωπηρής πλειοψηφίας στις κινητοποιήσεις των «Κίτρινων Γιλέκων».

Καµιά επικοινωνιακή στρατηγική, κανένας πολιτικός τακτικισµός αυτών που διαχειρίζονται αλλά και αυτών που διεκδικούν την εξουσία δεν έχει µπορέσει µέχρι στιγµής να χειραγωγήσει την οργή µιας συµπιεσµένης στα άκρα µεσαίας τάξης που διαπιστώνει ότι οι µηνιαίες αποδοχές της εξαντλούνται σταθερά στα µέσα του επόµενου µήνα.