Το διαχρονικό σκάνδαλο διάλυσης, εξάρθρωσης και πώλησης της ΔΕΗ

Το σχέδιο για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ είχε καταστρωθεί από τη δεκαετία του 1990. Το 1996 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεσπίζει την πρώτη δέσμη οδηγιών για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας στην ΕΕ, που έγινε δεκτή με αλαλαγμούς χαράς από το σύνολο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, της κυβέρνησης Σημίτη συμπεριλαμβανομένης. Επί τέλους, ισχυρίζονταν θα σπάσουν τα μονοπώλια και θα έχουμε φθηνό ρεύμα. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς αντίθετα.

Μόλις η Ελλάδα μετέθεσε στο ελληνικό δίκαιο τη δέσμη οδηγιών, έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, όλοι οι γνωστοί που διαφέντευαν εκείνη την εποχή την ελληνική οικονομία, έσπευσαν και υπέβαλαν αιτήσεις για χορήγηση άδειας η οποία και τους χορηγήθηκε. Θεωρητικώς, θα μπορούσαν ήδη από το 1998 να ξεκινήσουν επενδύοντας στη δημιουργία μονάδων ηλεκτροπαραγωγής. Ούτε ένας από αυτούς δεν προχώρησε στην παραμικρή επένδυση. Ήσαν γνώστες του σχεδιασμού και περίμεναν υπομονετικά, όπως περιμένουν τα αιλουροειδή στις ενέδρες θανάτου που στήνουν στα φυτοφάγα. Γιατί, ποιός αλήθεια θα μπορούσε να ανταγωνιστεί την κραταιά ΔΕΗ η οποία, παρά την κοινωνική πολιτική που ασκούσε με την επιδότηση τιμολογίων στις άγονες περιοχές και στους οικονομικά αδύναμους, έφτανε τότε να έχει κερδοφορία από 800 εκατ. έως και 1 δις. Και όλα αυτά μολονότι η διαχείριση της εταιρείας δεν ήταν και η βέλτιστη και μολονότι είχε φορτωθεί με τους 20.000 πλεονασματικές ρουσφετολογικές προσλήψεις από την κυβέρνηση Μητσοτάκη την περίοδο 1990-1993.

Τα χρόνια περνάνε και ενώ όλο αυτό το διάστημα η επιχείρηση υπόκειται σε απίστευτη υπονόμευση και κατασυκοφάντηση εκ των έσω, συνεχίζει να μεγαλουργεί. Και φτάνουμε στην ανεκδιήγητη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και την υπουργεία της Τίνας Μπιρμπίλη και τα οράματα περί πράσινης μετάβασης και ανάπτυξης. Εκχωρούνται εκατοντάδες άδειες για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών από τις οποίες αποκλείεται σκανδαλωδώς η πλέον ικανή από πάσης απόψεως εταιρεία, η ΔΕΗ. Από εκείνο το σημείο αρχίζει η μετακύλιση του κόστους παραγωγής των ΑΠΕ στους λογαριασμούς της ΔΕΗ προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι οιονεί ανταγωνιστές της. Και πάλι όμως το θηρίο ΔΕΗ αποδεικνύεται Τάλως !

Και φτάνουμε στο σκάνδαλο Αλουμίνιο- Μυτιληναίος. Το 2004/5 το Αλουμίνιο πέρασε στα χέρια του Μυτιληναίου. Το 2006, όταν μετά από μισό αιώνα, έληξε επιτέλους η αποικιακή σύμβαση της ΠΕΣΙΝΕ και οι παρατάσεις της, η ΔΕΗ επιχείρησε να επαναδιαπραγματευτεί την τιμή πώλησης του ρεύματος. Η αντίδραση του Μυτιληναίου ήταν να σταματήσει να πληρώνει. Οι οφειλές συσσωρεύονταν, η Πολιτεία τις κούρευε με ζημία της ΔΕΗ και πάλι από την αρχή. Η διοίκηση της ΔΕΗ, απειλούσε κάθε τρεις και λίγο ότι θα κόψει το ρεύμα για τα μάτια του κόσμου αλλά εν τέλει δεκάδες εκατομμύρια μεταφέρονταν στις πλάτες όλων ημών των υπολοίπων.

Παράλληλα, ο Μυτιληναίος κατασκεύασε δικό του εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο, ισχυριζόμενος ότι έτσι θα πάψει να επιβαρύνει τον ελληνικό λαό. Η ΔΕΗ εξακολουθούσε να τον προμηθεύει ρεύμα σε τιμή κάτω του κόστους. Για να καταλάβετε το πόσο ενεργοβόρα είναι η βιομηχανία του αλουμινίου, το εργοστάσιο του Μυτιληναίου καταναλώνει όσο ρεύμα καταναλώνει ολόκληρη η Πελοπόννησος.

Στις 31/12/2010, ο υπουργός της κυβέρνησης ΓΑΠ, Γ. Παπακωνσταντίνου, υπογράφει νομοθετική τροπολογία για ακόμη μεγαλύτερες πωλήσεις ρεύματος της ΔΕΗ στον Μυτιληναίο με το προνομιακό τιμολόγιο, ποσότητες οι οποίες επιστρέφουν στο σύστημα της ΔΕΗ με αυτήν να υποχρεούται να τις αγοράζει ως ΑΠΕ !

Στη συνέχεια, εν μέσω μνημονίων και αλλεπάλληλων εκβιασμών περί μη καταβολής κάποιας δόσης και χρεωκοπία της χώρας, αρχίζει η σαλαμοποίηση της ΔΕΗ με τον αποχωρισμό του ΔΕΔΔΗΕ και της ΑΔΜΗΕ, δύο εξόχως κερδοφόρων μονοπωλιακών επιχειρήσεων του ομίλου.

Και πάλι όμως. Ως άλλος Τάλως, η ΔΕΗ δεν γονατίζει.

Και φτάνουμε στο Τρίτο Μνημόνιο Τσίπρα όπου ουσιαστικά υπογράφεται η θανατική καταδίκη της Επιχείρησης. Πέραν όλων των ανωτέρω, πλέον τίθενται ως προαπαιτούμενα για τις δόσεις τα εξής:

1. Η ΔΕΗ υποχρεούται να εκχωρήσει άμεσα, αυθαίρετα και πραξικοπηματικά,το 25% των πελατών της στη λιανική και τουλάχιστον το 50% (!!) μέχρι το 2020. Για τη χονδρική το ποσοστό είναι ενιαίο 25%.
2. Ταυτόχρονα, υποχρεώνεται από τον Οκτώβρη του 2015 κιόλας να πουλά στους ιδιώτες ένα μεγάλο μέρος από τη φθηνή ηλεκτρική παραγωγή της που προέρχεται από λιγνίτες και νερά για να μπορούν και αυτοί να την ανταγωνιστούν !!!!

Όσο και να ψάξετε στην ιστορία των εμπορικών συμφωνιών, δεν θα βρείτε ούτε μια συμφωνία με ανάλογες ρήτρες, βάσει των οποίων μια εταιρεία υποχρεούται να πωλεί σε ανταγωνιστές της τα προϊόντα της σε τιμές κάτω του κόστους ώστε αυτοί, οι ανταγωνιστές, είτε να μεταπωλούν σε αυτήν με κέρδος το ίδιο εμπόρευμα είτε να βγαίνουν να το πωλήσουν στην αγορά με προφανές πλεονέκτημα. Ούτε η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών, αυτό το μακρύ χέρι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, δεν είχε επινοήσει τέτοιες μεθόδους απομύζησης του πλούτου των ιθαγενών. Και όμως αυτό συνέβη στην Ελλάδα των μνημονίων.

Εν συνεχεία, και αφού ο δρόμος είχε πλέον ανοίξει ελέω ΣΥΡΙΖΑ, έφτασε το Μακρύ Χέρι των Ιδιωτικοποιήσεων, Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος αφού φόρτωσε στη ΔΕΗ όλες τις ζημίες από καταχρηστικές ρυθμίσεις διαγραφής χρεών, αλλά ακόμη και τα φέσια της ΕΝΕΡGΑ και HELLAS POWER της περιόδου 2008-2010 (216 εκατ. Ευρώ) και χίλια μύρια ακόμη, μας ανακοίνωσε ότι το σχέδιο διάσωσης της ΔΕΗ πέτυχε και γι αυτό το πλειοψηφικό πακέτο πωλείται για να ανασάνει η επιχείρηση.

Και έτσι, με τη διάσωση αυτή, τη λειτουργία του “ελεύθερου ανταγωνισμού” και του χρηματιστηρίου ενέργειας, φτάσαμε να πληρώνουμε στην Ελλάδα 50% ακριβότερα το ρεύμα σε σύγκριση με τον ΜΟ της ΕΕ.

Γιάννης Αναστασόπουλος
Πολιτικός Μηχανικός
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25