Δημοψήφισμα υψηλού κινδύνου σχεδιάζει ο Μακρόν

Το ερώτηµα θα αφορά θεσµικές µεταρρυθµίσεις, όπως η µείωση του αριθµού των βουλευτών και η θέσπιση ορίου συνεχόµενων θητειών.

Αν τα παραπάνω επιβεβαιωθούν, θα είναι µια ξεκάθαρη οµολογία του Μακρόν ότι χρειάζεται νέα λαϊκή νοµιµοποίηση στο τέλος της πρώτης διετίας της πενταετούς θητείας του.

Ανεξάρτητα από το αν ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων συνδέσει την παραµονή στο αξίωµά του µε την έκβαση του δηµοψηφίσµατος, είναι σαφές ότι πολύ δύσκολα θα µπορέσει να ασκήσει τα καθήκοντά του αν η πλειοψηφία ψηφίσει όχι.

Ούτως ή άλλως το δηµοψήφισµα είναι πάντοτε ένα εγχείρηµα υψηλού κινδύνου, καθώς οι ψηφοφόροι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν απαντούν Ναι ή Οχι στο ερώτηµα που τους τίθεται, αλλά επιδοκιµάζουν ή αποδοκιµάζουν αυτόν που θέτει το ερώτηµα.

Υψηλού κινδύνου απόφαση θα είναι και η ταυτόχρονη διεξαγωγή των ευρωεκλογών µε το δηµοψήφισµα. Προφανώς για τον Μακρόν το ζητούµενο είναι να µη λειτουργήσει η χαλαρή ψήφος των ευρωεκλογών και η διπλή ψηφοφορία να πάρει τον διληµµατικό χαρακτήρα «ή ο πρόεδρος ή το χάος».

Τη µέθοδο αυτή χρησιµοποίησε ο Ντε Γκολ µε επιτυχία τη δεκαετία 1958-68 µε µόνη ήττα αυτή στο δηµοψήφισµα της άνοιξης του 1969, που είχε ως ερώτηµα τη µεταρρύθµιση της Γερουσίας και την περιφερειακή αποκέντρωση. Παραιτήθηκε, όπως είχε δεσµευθεί προεκλογικά ότι θα πράξει.

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για τη µείωση των βουλευτών ούτε για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού µέσω του ορίου συνεχόµενης επανεκλογής σε αιρετό αξίωµα.

Αυτό το οποίο απορρίπτουν είναι η µόνιµη δηµοσιονοµική λιτότητα στην Ευρωζώνη από την οποία απέκλινε τακτικά και συγκυριακά ο Μακρόν υπό την πίεση των «Κίτρινων Γιλέκων» µε κύρια µέτρα την αύξηση του κατώτατου µισθού και φορολογικές περικοπές.

Μπορεί ο Μακρόν να εγγυηθεί, µε δεδοµένη την περιχαράκωση της Γερµανίας, µια ευρωπαϊκή στρατηγική που να εγγυάται την ανάπτυξη;