Η «κουρελού» στο... πατάρι

Στην αντιπολίτευση, όπου το έχουν εµπεδώσει, εξακολουθούν να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις το ουσιαστικό η «κουρελού», µε την ελπίδα η κοινή γνώµη να το αφοµοιώσει. Υπάρχει, ωστόσο, µια δυσκολία: για να απαγορεύσεις κάτι, πρέπει να απαγορεύεται. Και εδώ τα πράγµατα αρχίζουν και περιπλέκονται, καθώς η όλη φιλολογία περί «κυβέρνησης-κουρελούς» δεν φαίνεται να πατά πουθενά αλλού πέραν της φαντασίας των εµπνευστών της.

Εχουµε σηµειώσει και µε άλλη ευκαιρία ότι οι τρόποι που µια κυβέρνηση αποκτά κοινοβουλευτική νοµιµοποίηση ή χάνει την εµπιστοσύνη της Βουλής ορίζονται απολύτως από το Σύνταγµα. ∆εν τίθεται συνεπώς κανένα θέµα ερµηνείας, όσο και αν ορισµένοι επιµένουν για το ακριβώς αντίθετο.

Οι φοιτητές του πρώτου έτους της Νοµικής µαθαίνουν ότι µια κυβέρνηση µπορεί να πέσει µε δύο µόνο τρόπους: ο ένας είναι να µη συγκεντρώσει την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών όταν η ίδια ζητήσει ψήφο εµπιστοσύνης, και ο δεύτερος εάν υπερψηφιστεί από την πλειοψηφία του όλου αριθµού των βουλευτών πρόταση µοµφής που καταθέτει η αντιπολίτευση.

Αυτά λέει το Σύνταγµα. Ούτε για κουρελούδες, ούτε για φλοκάτες, ούτε για ρετάλια... Δεν λέει µάλιστα πουθενά ότι βουλευτής που εξελέγη µε αντιπολιτευόµενο κόµµα απαγορεύεται να στηρίξει την κυβέρνηση, όπως και δεν υπονοεί σε κανένα σηµείο ότι τα κόµµατα εγγράφουν υποθήκες επί των βουλευτών που εκλέγουν µε τα ψηφοδέλτιά τους.

Τι έχει συµβεί µέχρι σήµερα, λοιπόν; Η κυβέρνηση ζήτησε και έλαβε την εµπιστοσύνη της Βουλής µε 151 ψήφους, διεύρυνε µάλιστα την πλειοψηφία αυτή όταν έφερε προς κύρωση τη Συµφωνία των Πρεσπών. Τα αποτελέσµατα αυτά κλειδώνουν τελεσίδικα το θέµα της κοινοβουλευτικής νοµιµοποίησης και η µοναδική πιθανότητα να ανακινηθεί ζήτηµα εµπιστοσύνης είναι εάν η αντιπολίτευση καταθέσει πρόταση δυσπιστίας, όπως και δικαιούται.

Γιατί δεν το κάνει, ώστε η έλλειψη κοινοβουλευτικής νοµιµοποίησης να µην είναι εικαζόµενη, αλλά ρητή και εκπεφρασµένη; Η απάντηση και επ’ αυτού υπάρχει στο Σύνταγµα: για να υπερψηφιστεί πρόταση µοµφής, η Νέα ∆ηµοκρατία και όσες άλλες πολιτικές δυνάµεις σπεύσουν να τη στηρίξουν πρέπει να συγκεντρώσουν 151 ψήφους, πράγµα αδύνατο υπό τις παρούσες κοινοβουλευτικές συνθήκες! 

Ολα τα άλλα είναι... να ’χαµε να λέγαµε. ∆ιότι όσο αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι της πολιτικής δεν παίζεται µε το Σύνταγµα στο χέρι, άλλο τόσο ισχύει ότι δεν µπορεί να δίνονται δυσανάλογες θεσµικές διστάσεις σε ζητήµατα διαδικαστικού χαρακτήρα, όπως αυτά που πρόσφατα ανέκυψαν στην Ολοµέλεια ή στις επιτροπές της Βουλής.

Προφανώς η αντιπολίτευση έχει και τη δυνατότητα και το δικαίωµα να κάνει την κοινοβουλευτική ζωή της κυβέρνησης δύσκολη, προκαλώντας διαρκώς ονοµαστικές ψηφοφορίες. Κουραστικό;  Πιθανά. Παράδοξο; Ισως... «Εκτροπή», πάντως, δεν το λες µε τίποτα... Πόσω µάλλον, που η χθεσινή ένταξη των «έξι» στην Κοινοβουλευτική Οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ µάλλον βάζει την επιχειρηµατολογία της «κουρελούς» οριστικά στο... πατάρι.