Σύνταγµα

Για την ώρα, µπερδεύτηκα κάπως για την αρµένικη παραµονή τόσων ψηφοφοριών ώσπου να προκύψει Πρόεδρος ∆ηµοκρατίας, ενώ δεν είδα µήτε γραµµή για τον αριθµό των βουλευτών (άρα παραµένουν 300). Κι άλλα σηµεία µου φάνηκαν «κάπως», αλλά έχουµε καιρό. Μήτε την «ευθύνη υπουργών» πολυκατάλαβα. Αλλά µάλλον θα φταίω. Εκείνο που µ’ ενδιέφερε είναι η τελική στόχευση της αναθεώρησης. Εκτιµώ πως για να υπάρξει ανθεκτικό στον χρόνο Σύνταγµα, θα πρέπει είτε να υπάρξει υπερκοµµατική συµπαιγνία είτε ισοτιµία παρουσίασης των προτάσεων. Το να εµφανιστούν και άλλες προτάσεις, από άλλα κόµµατα, καθόλου δεν περιορίζει την όποια µελλοντική κοµµατική δύναµη. Αρα κάτι «ψήνεται» που να µπορεί να υπερψηφιστεί εάν η σηµερινή κυβέρνηση επικρατήσει, είτε να καταψηφιστεί εάν η ίδια κυβέρνηση ατυχήσει. Το βρίσκω αυτό υπερβολικό. Το Σύνταγµα είναι η αποτύπωση των προθέσεων του έθνους. Μπορεί να εµποδιστεί κάτι τέτοιο µε τεχνάσµατα ή στρατηγήµατα, αλλά πάντοτε υπάρχουν παραθυράκια. Παράδειγµα, τα περιλάλητα ιδιωτικά πανεπιστήµια. Υπάρχουν και σήµερα, και αβγαταίνουν, υπό πλήρη συνταγµατική άρνηση. Η ιδιωτική εκπαίδευση, όπου τοποθετώ και τα φροντιστήρια, προκαλεί ήδη τεράστια αφαίµαξη στα νοικοκυριά και κανένα πτυχίο «κολεγίου» δεν βρίσκει δυσκολίες αν ο πτυχιούχος αναζητήσει δουλειά. Αλλοι θα κρίνουν, άλλοι θα αποφασίσουν. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η πείρα µε δίδαξε πως γενικά τα εσωκοµµατικά µαγειρέµατα σπανίως βοήθησαν το κόµµα µε την καλύτερη κουζίνα. Και αν θα επιβληθεί η απλή αναλογική, ας γίνει επιτέλους απλή! Η κάλπη κρύβει πάντοτε εκπλήξεις. Και οι πολλές ψηφοφορίες που µας υπόσχονται πως µας περιµένουν, δεν εγγυώνται πως θα πέσουν µονοκούκι οι φιλικές ή εχθρικές ψήφοι. Ακόµη και οι δίκαιοι τραβούν των παθών τους τον τάραχο από το παράδειγµα του δίκαιου Αριστείδη. Ας το προσέξουµε αυτό, χωρίς να καυχιέµαι πως συναντώ στον διακοµµατικό µας βίο πολλές ποσότητες αποθηκευµένης και διαθέσιµης αίσθησης δικαίου.