Το µεγάλο ψέµα για την ελληνική βιομηχανία

Η µελέτη αφορά µόνο τα τελευταία χρόνια και καταγράφει τη συρρίκνωση παραδοσιακών κλάδων. Αν η σύγκριση γίνει µε το 1980, θα διαπιστώσουµε ότι εξαϋλώθηκε µια βιοµηχανική πραγµατικότητα που απορροφούσε την ανεργία (µε οκτάωρο, υπερωρίες και ασφάλιση), κατασκευάζοντας πελάτες για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των υπόλοιπων κλάδων.

Άραγε, πότε θα γίνει µια ειλικρινής και σε βάθος συζήτηση για το τι συνέβη στην ελληνική βιοµηχανία; ∆εν λέω να αρχίσουµε να ψάχνουµε µέσα σε παλιά κουτιά και κάτω από τα κρεβάτια για να την ξαναβρούµε. Εννοώ να καταλάβουµε τι ακριβώς συνέβη και εξαφανίστηκε. Ακριβώς 57 χρόνια πριν, ο τότε πρόεδρος του ΣΒΒΕ, Κωνσταντίνος Χατζηδηµούλας, έλεγε τα εξής προφητικά: «Θα ήταν τραγικόν αν η σύνδεσίς µας µε την ΕΟΚ, αντί της αυξήσεως του βιοτικού επιπέδου του λαού µας και της εξισώσεώς µας προς τους λαούς των πλέον προηγµένων από ηµάς κρατών της Κοινότητος, µας παρουσίαζε εφιαλτικόν το φάσµα της οικονοµικής υποδουλώσεως».

Και εξηγούσε: «Οσονδήποτε ευνοϊκοί και αν είναι οι όροι συνδέσεως, ολόκληρος η παραγωγή της χώρας µας θα τεθή προ του σοβαρωτάτου προβλήµατος του κόστους παραγωγής (…) Είναι γνωστοί οι συντελεσταί της υψηλοτέρας του διεθνούς επίπεδου στάθµης τούτου. Είναι αι αντι-οικονοµικαί επιβαρύνσεις της παραγωγής, αι οποίαι κατά καιρούς ετέθησαν (…)».

Οι βιομήχανοι προέβλεψαν το παραγωγικό αδιέξοδο που βιώνουµε σήµερα. Το προέβλεψε και η Αριστερά, µε τον δικό της τρόπο ανάγνωσης των πραγµάτων. Η «οικονοµική υποδούλωσις» ήταν προδιαγεγραµµένη. Αν βέβαια κάνουµε αυτήν την παραδοχή, αν αναλύσουµε τις συµφωνίες µε την Κοινότητα και τις συσχετίσουµε µε τις εξελίξεις, η ελληνική πολιτική αγιογραφία θα καταρρεύσει. Οσο δεν την κάνουµε όµως, δεν διαιωνίζουµε ένα µεγάλο ψέµα;