Ελλάς - Τουρκία ισοπαλία

Πληροφορούµαι ότι, δυστυχώς, οι ηµέτερες δυνάµεις υπέστησαν δεινή ήττα στο «Survivor» από τους Τούρκους. Συγκλονισµένος από αυτήν την καταστροφική εξέλιξη, ο φιλοξενών φοβήθηκε ότι ανάλογα αποτελέσµατα θα έχει και η συνάντηση κορυφής Τσίπρα Ερντογάν. Από κοντά και η αξιωµατική αντιπολίτευση που εκδήλωνε την ανησυχία της για την «απροετοίµαστη επίσκεψη» και τον φόβο ότι θα έχει την ίδια κατάληξη µε εκείνη του Ερντογάν στην Αθήνα. Ολοι µιλούσαν για εκείνη τη συνάντηση και την προκλητικότητα του Ερντογάν, αλλά ουδείς θυµήθηκε ότι ήταν ο Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας που είχε ανοίξει δηµοσίως -και µάλιστα µε διδακτικό τρόπο- θέµατα τα οποία συζητιούνται κατ’ ιδίαν, προκαλώντας την απάντηση του Τούρκου οµολόγου του. Αλλά, βέβαια, ο κανόνας που διαπαιδαγώγησε στραβά γενιές Ελλήνων είναι ότι πάντα εµείς έχουµε το δίκιο, ενώ οι ξένοι γεννήθηκαν προκλητικοί.

Η συνάντηση έγινε, όλα κύλησαν οµαλά και χωρίς απρόοπτα, ουδείς κατήγαγε θρίαµβο. Με αθλητικούς όρους θα λέγαµε ότι καταγράφηκε µια χρήσιµη ισοπαλία. Ανοιξαν πάλι δίαυλοι επικοινωνίας και δροµολογήθηκαν µέτρα οικοδόµησης εµπιστοσύνης και αποφυγής εντάσεων. ∆ιαµορφώθηκε, δηλαδή, το πλαίσιο εντός του οποίου κάποια στιγµή, όταν το επιτρέψουν οι γενικότερες εξελίξεις, θα συζητηθούν τα ακανθώδη ζητήµατα που χωρίζουν τις δύο χώρες. Αυτή ήταν η ατζέντα της συνάντησης και τηρήθηκε. 

Ο πραγµατικός κίνδυνος στα θέµατα εξωτερικής πολιτικής προκύπτει ακριβώς από την ακινησία, τη νωθρότητα και την άρνηση ανάληψης πρωτοβουλιών. Στο Μακεδονικό και το Κυπριακό αυτό κατέστη σαφές και στην αρνητική και στη θετική διάσταση του πράγµατος. Στο Κυπριακό, το κορυφαίο ζήτηµα και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις από την επίλυση του οποίου εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα, έχουµε αλυσίδα υπονόµευσης πρωτοβουλιών για λύση µε βάση τη διζωνική δικοινοτική οµοσπονδία.

Μοναδικό εµπόδιο στην εκπλήρωση του στόχου του Ραούφ Ντενκτάς για δύο κράτη είναι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί, που επιµένει µόνος (µαζί µε το ΑΚΕΛ) στη λύση της οµοσπονδίας. Η υπερπατριωτική γραµµή τής µη λύσης οδηγεί µε µαθηµατική ακρίβεια σε δύο κράτη, στην παραµονή 40.000 Τούρκων στρατιωτών στο νησί, στην εδραίωση της διχοτόµησης όχι µόνο επί του εδάφους, αλλά πιθανότατα και de jure, µε τη µορφή της χαλαρής συνοµοσπονδίας.

Αντιθέτως, στο Μακεδονικό, έπειτα από σωρεία λαθών, βρέθηκαν δύο κυβερνήσεις που ανέλαβαν την ευθύνη και το κόστος τού συµβιβασµού. Και έχουµε µια ιστορική συµφωνία  που συνάντησε την ενθουσιώδη υποστήριξη όχι µόνο των διεθνών οργανισµών, αλλά και κάθε προοδευτικού πολίτη στην ήπειρό µας. Μια win-win συµφωνία, µια «ισοπαλία» δηλαδή. Γιατί µόνο έτσι µπορούν να λυθούν ειρηνικά πολύπλοκα ζητήµατα. Ολα τα άλλα που ακούγονται αποτελούν λόγια που θα τα πάρει µαζί του ο άνεµος µόλις φυσήξει και καθαρίσει η ατµόσφαιρα από τις εθνικιστικές ποµφόλυγες.