Τράπεζες, ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα

Αφορµή, ένα µουρµουρητό, όχι ανεπίσηµο, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που βρίσκονται πάλι σε κόκκινη γραµµή. Ανεξάρτητα από τη λύση που θα προκριθεί, ελπίζω οι ειδήµονες να λάβουν υπόψη σοβαρά ότι η κατάσταση των τραπεζών είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήµατα αυτής και των εποµένων κυβερνήσεων, και δεν χωρούν εδώ µήτε κοµµατισµοί µήτε δεύτερες σκέψεις.

Το µουρµουρητό φέρνει και µερικές φωτοβολίδες που µε τροµάζουν, και όχι επειδή έχω καταθέσεις. Κυρίως µια φήµη πως θα αναλάβει, όπως πάντα, το γενικό κοινό µε το να δεσµευτεί ένα ποσοστό από τις οικονοµίες του για να υπάρξουν τράπεζες.

∆εν πιστεύω στο βάθος πως αυτό θα ισχύσει, καθώς θα πραγµατοποιηθεί µερικούς µήνες µετά την έξοδο από τα µνηµόνια. Και θα σηµάνει, ξεκάθαρα, αν όχι πολιτική αυτοκτονία, πάντως πολιτική ανακολουθία. Η λύση δεν θα είναι ανθόσπαρτη, σίγουρα, αλλά το γενικό κοινό είναι στα όριά του. Τα πάντα µπορεί να κατανοηθούν, ακόµη και αν δεν καταλαβαίνουµε πολύ τα οικονοµικά και τα συναφή θέµατα. Τα εθνικά, τα κοινωνικά, τα αµυντικά, τα προνοιακά µέτρα πάντως απαιτούν να µην υπάρξει άλλο ένα χαστούκι στο πρόσωπο του πεσµένου στο χώµα.

Αν απαιτείται προσφυγή σε fora, να γίνει υπερκοµµατικά και µε επιµονή. Το ευρωπαϊκό και το διεθνές κλίµα έχουν ήδη επιβαρυνθεί. Το ηθικό του γενικού κοινού έχει ανάγκη από αναστήλωση, επειγόντως. Κανένας, ιδίως τα µεσαία και χαµηλά εισοδήµατα, δεν πρέπει να αισθανθεί άλλη κατάπτωση και απογοήτευση. Και είµαι βέβαιος πως θα αναζητηθεί κάποια άλλη λύση, πιο ανεκτική στις όποιες καταθέσεις.

Και πάντως, αρνούµαι να εκλάβω το µουρµουρητό που ανέφερα ως έµµεσο τρόπο να εξοικειωθούµε µε τη συµµετοχή µας στην ανακεφαλαιοποίηση. ∆εν γίνεται να το φορτωθούµε κι αυτό. Πάνω απ’ όλα είναι ανάγκη να καταλάβουµε όλοι πως ένα είναι το κύριο πρόβληµα: να παριστάνουµε πως η κρίση ξεπερνιέται µε εκλογές και υποσχέσεις. Επείγει να υπάρξουν τράπεζες, όπως και επείγει να επινοηθεί µιας µορφής εθνική οµοψυχίΑ