Πασοκογενείς και... Σία

Γιατί δηλαδή το εντυπωσιακό στοιχείο του ανασχηµατισµού ήταν οι δύο οι προερχόµενοι από το ΠΑΣΟΚ; Εγώ λέω ότι είναι η Σία Αναγνωστοπούλου, που έγινε αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών.

Να το πάρουµε ορθολογικά: Ενα βασικό συστατικό για να αποκαλέσεις κάτι «εντυπωσιακό» είναι η σπανιότητα. Η µοναδικότητά του. Ε, µη µου πείτε πως το να βρεθούν δυο πασοκογενείς στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι που συµβαίνει σπάνια ή για πρώτη φορά. Μην αραδιάσω ονόµατα, τα γνωρίζετε.

Αλλοι πάλι λένε πως είναι άξιον προσοχής ότι ο καινούργιος υπουργός Θάνος Μωραΐτης στο παρελθόν έχει µιλήσει µε τα χειρότερα λόγια για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάλι λάθος. Το έχει κάνει και η Κατερίνα Παπακώστα. Επιµένω λοιπόν. Το πρόσωπο το οποίο χαρακτηρίζεται από µια «µοναδικότητα» είναι η Σία Αναγνωστοπούλου.

Ποιο είναι το «µοναδικό»; Πρόκειται για τη µόνη πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ που υπουργοποιήθηκε ξανά, από όσο ανακαλώ. Σας θυµίζω ότι ήταν αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας από τον Σεπτέµβρη του 2015 µέχρι και τον Νοέµβρη του 2016, οπότε και «βγήκε» εκτός κυβερνητικού σχήµατος. Τώρα ξαναµπαίνει.

Το γιατί είναι µια άλλη ιστορία. Τα πολιτικά κουτσοµπολιά λένε ότι πρόκειται για κίνηση «καλής θέλησης» προς ένα σηµαντικό κοµµάτι ενός τµήµατος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, την Κίνηση Μελών. Μια Κίνηση που πρεσβεύει την «επανεκκίνηση» του ΣΥΡΙΖΑ και την προσαρµογή του στις σύγχρονες πολιτικές απαιτήσεις, ενώ περιλαµβάνει και πασοκογενείς.

Μάλιστα η εν λόγω προτίµηση στη Σία Αναγνωστοπούλου ακούγεται πως δυσαρέστησε κάποιες άλλες συνιστώσες. Κυρίως αυτές που δείχνουν να γκρινιάζουν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει περισσότερο... ΠΑΣΟΚ από όσο µπορεί να καταναλώσει. Επειδή όµως τελευταία δυσκολεύοµαι να ξεχωρίσω (ενίοτε και να κατανοήσω) τις «αποχρώσεις» στον πολιτικό λόγο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν µπλέκοµαι σε αυτά.

Ως εκ τούτου το µυαλό µου πάει πιο εύκολα στο προφανές: Η Σία Αναγνωστοπούλου ήταν εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ στη Συµφωνία των Πρεσπών όταν συζητήθηκε στη Βουλή. Μια δύσκολη, αντικειµενικά, υπόθεση. Μάλιστα «την πάλεψε» απέναντι στην κριτική που δέχθηκε και από τα δεξιά και από τα αριστερά. Μια πολιτική άσκηση ισορροπίας που δεν τη λες και εύκολη. Αν το καλοσκεφτείτε, µε το να επιχειρήσει κανείς το «ένα», κινδυνεύει να υπονοµεύσει το «άλλο». Τι πιο λογικό λοιπόν από το να εκτιµηθεί η συνεισφορά της στο συγκεκριµένο θέµα; Αλλωστε η θέση που τοποθετήθηκε είναι σχετική.