Συνεχίζοντας µε τους λιµοκοντόρους - Οι «μαζεύοντας πάση θυσία»

Ολες αυτές τις µέρες κάνουµε µια πιστότητα σύµπτωσης του ασφαλισµένου στον Ε∆ΟΕΑΠ µε τις ανάγκες, αλλά και τις υποχρεώσεις. Μην τυχόν και παρεισφρήσει κανείς και κερδίσει κάνα δίευρω. Αυτό όµως που έχει µεγάλη σηµασία είναι να καταγραφούν µε πιστότητα άπαντες. Και συνεπείς ασφαλισµένοι και λαµόγια και άλλοι που θα τους ανακαλύψουµε µετά αλλά θα είναι αργά και όσοι διαχρονικά εκµεταλλεύτηκαν τον οργανισµό. Φτάνει να έχουν ψηφίσει. ∆ιαχρονικά όλοι σβήνουν όλους. Τους πρώην, τους νυν και τους επόµενους, κι ας ήταν πολλές φορές τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια συστήµατα.

Υπάρχει µια κεντρική κατηγορία πέρα, πάνω και έξω από τα κόµµατα κι αυτή η κατηγορία ονοµάζεται «µαζεύω πάση θυσία». Υπάρχει και µια άλλη κεντρική κατηγορία που λέγεται «δίνω µε βάση ό,τι έχω». Οι µεν σβήνουν τους δε. Καλύπτουν τα ακάλυπτα, έχουν τις σχετικές και οικονοµικές δυνατότητες και προς το παρόν όποιον πάρει ο χάρος.
Στον ενδιάµεσο χώρο κινείται η µεγάλη µάζα των ψηφοφόρων-ασφαλισµένων, που πάντα ευελπιστεί ότι θα πάρει πίσω τα λεφτά που κατέβαλε χωρίς καµία συµµετοχή του κράτους για την κεφαλαιοποίηση. Που δεν θα πάνε τζάµπα κρατήσεις και έξοδα και που εν πάση περιπτώσει όλο και κάποια τρύπα θα βρεθεί.

Αν παρατηρήσετε, τα τελευταία χρόνια πολλά µπορεί να έχουν αλλάξει, τίποτα όµως στη βάση του συστήµατος. Οι µεν περιµένουν ψήφο, οι δε ανταποδίδουν µε ψήφο . Οι νέες ιδέες που διαβλέπουν παγκόσµιες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστηµα, το απεµπλέκουν ή πρέπει να το απεµπλέκουν από ένα σκληρά πελατειακό-κοµµατικό µοντέλο που δεν βγάζει πουθενά. Φοράει το κοστούµι του γραφειοκράτη, κάνει παραλληλισµό των µοντέλων, βγάζει τα δικά του αδιέξοδα αποτελέσµατα και η ζωή συνεχίζεται.
Ισως λοιπόν το βασικό µας πρόβληµα σ’ αυτή την περιγραφή της πολιτικής µας ανθρωπογεωγραφίας είναι ότι ούτε αυτοί (οι εισπράττοντες) αλλάζουν ούτε εµείς (οι πληρώνοντες) αλλάζουµε δραµατικά. Ιδιοι παραµένουµε, σε ένα αέναο σύµπαν που απλώς αναπαράγει τους δικούς του κανόνες. Ετσι δεν πάµε πουθενά.