Συντάγµατος συνέχεια

Η περίοδος µετά το 2015 θα µείνει στην αντίληψή µου ως µνηµείο µονοµέρειας. Εθισµένος σε συµπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις «πλήρους ωραρίου», δηλαδή να δαπανούν τον πολιτικό χρόνο όχι µόνο µε αντεγκλήσεις και µονοµαχίες (παρότι είχαµε πλήθος τέτοιων συµβάντων επί αµέτρητα χρόνια) αλλά και µε σαφή οριοθέτηση προς τα πού βαδίζουν κυβερνήτες και αντικυβερνήτες, πέσαµε στο άλλο άκρο: η κυβέρνηση να επιλέγει βήµατα και νοµοθετικές ρυθµίσεις, παρά τις δυσκολίες, αδιατάρακτη και πείσµων, ενώ η αντιπολίτευση να έχει επιλέξει µια αµυντική διάταξη που δεν διέθεσε µήτε µία πρόταση που δεν λειτούργησε ως αντιπρόταση. Με δυο λόγια, η αντιπολίτευση αρκείται το πολύ σε ένα «ναι µεν αλλά» και µετά περιµένει την επόµενη κυβερνητική πρωτοβουλία. ∆εν πρέπει να έχω παράπονο βέβαια, αν και η µόνιµη επωδός περί εκλογών (παρόλο που έχει µακρά προϊστορία στις δύο τελευταίες δεκαετίες) δεν είναι ακριβώς αντιπολιτευτική γραµµή, ή τουλάχιστον µια γραµµή που θα µπορούσε να συνεγείρει πλήθη και ελπίδες. Φαίνεται και από τα σχετικά χαµηλά δηµοσκοπικά ποσοστά όσων επιµένουν στις εκλογές ως λύση. Φυσικά, θα ήταν υπερβολή να θεωρήσουµε πως αυτά οφείλονται είτε στην ικανότητα του ενός είτε στην ανικανότητα του άλλου. Στην ουσία, ο ελληνικός λαός βρίσκεται, πολλά χρόνια τώρα, σε ένα σταυροδρόµι απ’ όπου αρνείται να ξε- κουνηθεί. Είναι τέτοια η πληθωρική εισβολή συστάσεων, διαπραγµατεύσεων, εξοικονοµήσεων, ξαφνικών παλινδροµήσεων, και τέτοιο το κλίµα ελέγχου και οικονοµικής αβεβαιότητας που µας δέρνει οκτώ και βάλε χρόνια, ώστε ακόµη και η αναθεώρηση του Συντάγµατος προκαλεί ποικιλία αντιδράσεων η οποία, οπωσδήποτε, δεν τιµά τον πολιτικό µας κόσµο. Για παράδειγµα, το µόνο που άκουσα από ένα µικρό κόµµα, επαινετικό, ήταν ότι θα ψηφίσει τη µόνιµη απλή αναλογική. ∆ηλαδή θα ψηφίσει το µόνο µέτρο που ταιριάζει στο µέγεθός του. Θα ψηφίσει επειδή το συµφέρει. Αν αυτός είναι τρόπος συνταγµατικού σκέπτεσθαι, µάλλον πάµε για νέο βραχυκύκλωµα.