Ισορροπία σε «γαλάζιο» σχοινί

Μπορεί οι πολιτικοί να ταλαιπωρούνται από τα «θέλω» τους και να αναµετρώνται µε τους υποκειµενισµούς τους, αλλά η πολιτική δεν είναι άλµα στο κενό. Το αντίθετο. Είναι άσκηση σε τεντωµένο σχοινί, όπου ο ακροβάτης επιχειρεί να ισορροπήσει, ξέροντας ότι, αν δεν τα καταφέρει, συνήθως δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας για να κρατηθεί.
Υπό αυτή την έννοια, παραµονές εκλογών, κανείς δεν περιµένει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να… αυτοκτονήσει, αγνοώντας τις εσωκοµµατικές ισορροπίες. Μπορεί η κεντροδεξιά παράδοση του κόµµατος να απαιτεί πολιτικές «µεσαίου χώρου», η ραγδαία άνοδος, ωστόσο, του δίδυµου Βορίδη-Γεωργιάδη και η «αντοχή» του µπλοκ Σαµαρά δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις.

Στο περιβάλλον που διαµορφώνεται, ο πρόεδρος της Νέας Δηµοκρατίας ξέρει ότι είναι αναγκασµένος να πορευτεί προς τις κάλπες πατώντας ουσιαστικά σε δύο βάρκες και να συµβιβάσει ρητορικές που αποδεικνύονται... ασύµβατες. Τι κάνει; Αφήνει... όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, ισορροπώντας ανάµεσα στην ορµή µιας πτέρυγας που ζει για να πάρει την πολιτική ρεβάνς από την Αριστερά και στις διαθέσεις µιας άλλης τάσης, που επιµένει ότι το µείζον για τα κόµµατα εξουσίας είναι η κυριαρχία στον µεσαίο χώρο. Η µόνη συγκολλητική ύλη ανάµεσα στους µεν και τους δε παραµένει ο ίδιος και, φυσικά, οι ισχυρές προσδοκίες που θρέφει η αναµονή της εξουσίας. Σύµφωνα µε µια εξαιρετικά διαδεδοµένη προσέγγιση στον συντηρητικό χώρο, κάποια στιγµή, που δεν είναι άλλη από την επόµενη µέρα των εκλογών, ο αρχηγός της ΝΔ θα κάνει «διόρθωση πορείας» και θα επαναφέρει το σκάφος στη γη της κεντροδεξιάς επαγγελίας. Πρόκειται για ανάγνωση εξαιρετικά... αισιόδοξη, που αγνοεί την ενίσχυση του ρεύµατος της «νέας δεξιάς» στο εσωτερικό του κόµµατος και υποτιµά την ισχυρή επιρροή που αποκτά στον µηχανισµό και στα εσωκοµµατικά κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Προφανώς, ο αρχηγός είναι πάντα αρχηγός, αλλά ο συντονισµός ενός µεγάλου τµήµατος της Ν∆ µε τα στελέχη εκείνα της Ευρωδεξιάς που ζητούν πολιτικές πυγµής και εθνοτικής περιχαράκωσης, απειλεί να σφραγίσει οριστικά το προφίλ της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. ∆είγµα όσων ενδεχοµένως κυοφορούνται αποτελούν οι πρόσφατες δηλώσεις του Γιώργου Κύρτσου (φωτογραφία), ο οποίος υποστήριξε ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα «χρειάζεται τον Ορµπαν», ενώ προέβλεψε ότι, στο µέλλον, και ο Ματέο Σαλβίνι θα κινηθεί προς το ΕΛΚ. Και όλα αυτά την ώρα που ο Γιούνκερ και η Μέρκελ εκφράζουν την άποψη ότι η ξενοφοβική και εθνικιστική ατζέντα του Ούγγρου πρωθυπουργού δεν είναι συµβατή µε τις αρχές της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, ενώ και η υποψηφιότητα Βέµπερ για την Κοµισιόν δείχνει να µην περπατά.

Στην πολιτική υπάρχουν επιπτώσεις παροδικές και παρενέργειες µόνιµες. Ο κίνδυνος για τη Ν∆ είναι η δεξιά στροφή που επιχειρεί προεκλογικά να αποδειχτεί δρόµος χωρίς επιστροφή. Φαντάζεται κανείς τι θα µπορούσε να συµβεί αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκεφτόταν κάποια στιγµή να υποστείλει τη γραµµή Σαµαρά στα εθνικά θέµατα και να επανέλθει σε ρεαλιστικές προσεγγίσεις, όπως υπήρξε η γραµµή του Βουκουρεστίου;