Κρέμασαν τον Κωστή Παπαϊωάννου «στα µανταλάκια»...

Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα ∆ικαιώµατα του Ανθρώπου επί µία δεκαετία, επικεφαλής του ∆ικτύου καταγραφής περιστατικών ρατσιστικής βίας, υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ∆ηµοκρατικής Αριστεράς στις εκλογές του 2012... 

Οπου κι αν τον συνάντησα, αυτός ο εκπαιδευτικός µε τον καθαρό λόγο και την ασυµβίβαστη -σχεδόν «αριστερίστικη»- δικαιωµατική οπτική µού θύµιζε πάντα ότι πολιτική δεν είναι µόνο ό,τι καταγράφει η κάµερα... Τον Κωστή τον ξαναβρήκα γενικό γραµµατέα στο υπουργείο ∆ικαιοσύνης, αρµόδιο -τι άλλο- για τα ανθρώπινα δικαιώµατα, στενό συνεργάτη τού πιο σηµαντικού ίσως και συκοφαντηµένου διανοούµενου που στήριξε την κυβερνητική περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ: του Νίκου Παρασκευόπουλου.

Ο Παπαϊωάννου ήταν κι εκεί και δικαιωµατικός και διεκδικητικός. ∆ούλεψε για το σύµφωνο συµβίωσης, έδωσε µάχες για την αναδοχή παιδιών από οµόφυλα ζευγάρια, χάρηκε, απογοητεύτηκε, έχασε φίλους, αναµετρήθηκε µε την κυβερνητική πραγµατικότητα.

Κάποια στιγµή ο Κωστής επέστρεψε στην εκπαίδευση και σε αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει: στα δικαιώµατα. Πολιτικά ανήσυχος, ωστόσο, όπως πάντα, προσπάθησε να ρίξει το όποιο βάρος διαθέτει στην επίλυση του «Μακεδονικού», συµµετείχε ως οµιλητής στη σηµαντική εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής, βρέθηκε επάνω στη «Γέφυρα» που επιχειρεί να συνδέσει την Αριστερά µε την Κεντροαριστερά.

Ισως γι’ αυτό έγινε και στόχος. Ενας άνθρωπος της κοινωνίας των πολιτών που µάχεται κατά του ρατσισµού, της ξενοφοβίας και της ακροδεξιάς, βρίσκεται στο στόχαστρο εντύπων που κάποτε υποστήριζαν τις ίδιες ακριβώς ιδέες και αποζητούσαν την παρουσία του στις σελίδες τους.

Ο Παπαϊωάννου και το δηµόσιο bullying που υφίσταται υπερβαίνουν τα όρια µιας προσωπικής υπόθεσης. Υπογραµµίζουν τη µετάβαση των media σε µια εποχή «µηδενικής ανοχής» και απόλυτων µονόδροµων, όπου το ισχυρό κάποτε αίτηµα της πολυφωνίας και του σεβασµού της αντίθετης άποψης γίνεται χαρτοπόλεµος στο όνοµα πολιτικών σκοπιµοτήτων.

Σε αυτή την τοξική ατµόσφαιρα, όπου η ανεκτικότητα σπανίζει και ο πετροπόλεµος δοξάζεται, δεν υπάρχουν πλέον αποχρώσεις παρά µόνο εχθροί, στρατόπεδα και αφόρητες δαιµονοποιήσεις. Ο Παπαϊωάννου δεν απασχολεί τι λέει ούτε γιατί το λέει. Το µείζον για όσους επιλέγουν να τον «κρεµάσουν στα µανταλάκια» δεν είναι ούτε οι απόψεις του για τις Πρέσπες, ούτε οι θέσεις του για τη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάµεων, ούτε, φυσικά, η αυστηρή κριτική που επί χρόνια ασκεί στην κυβέρνηση για τη συγκατοίκηση µε τους ΑΝΕΛ. Το πρόβληµα είναι ότι πρόσωπα όπως αυτός σπάνε τη γραµµή πολιτικής αποµόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ και ακυρώνουν την προσπάθεια να παρουσιαστούν οι πολιτικοί, οι διανοούµενοι και όποιοι άλλοι τον προσεγγίζουν ως «καιροσκόποι», «γυρολόγοι» και «ρετάλια».

Οσοι, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Μουζέλης, ο Λιάκος, ο Βαλντέν και δεκάδες άλλοι, αχρηστεύουν µε τη διαδροµή τους αυτό το αφήγηµα, καταβάλλουν ήδη το τίµηµα της επιλογής τους... Ακόµα και επειδή τολµούν να κάνουν κριτική στον... Σαββόπουλο