Εκλογικές αποχρώσεις του γκρι

Το Κέντρο, όποτε συµπίπτει να έχει µη φανταχτερό ηγέτη, τείνει να διασπάται εδώ και δεκαετίες. Μήτε η αργή στροφή κοµµάτων από την παιδική ηλικία στην εφηβική, δηλαδή από τις αµετακίνητες αριστερές ή δεξιές αρχές προς µια αλλαγή των όρων επιβίωσης, είναι κάποιο σπάνιο και παράξενο φαινόµενο. Ειδικά µετά τα µνηµόνια, τα περισσότερα κόµµατα προτιµούν να συµφωνούν σε πολύ περισσότερα ζητήµατα από αυτά που τα χωρίζουν. Απλώς δεν το κάνουν ζήτηµα, δηλαδή δεν τα πολυβγάζουν στη φόρα.

Για εθνικά και πολιτικά θέµατα οι διαφορές είναι αχνές. Η ορολογία διαφέρει. Η µόνη διαφορά που καταλαβαίνουµε είναι σε µερικές προτεραιότητες προσυµφωνηµένες, που µια παράταξη κρίνει επαχθείς και κρατάει καθυστερήσεις, ενώ η βάση συλλογισµού παραµένει αµετακίνητη. Βλέπετε, µνηµόνια δεν υπάρχουν, αλλά επιτήρηση υπάρχει και παρα-υπάρχει. ∆εν υπάρχει άνθρωπος που να µην το βιώνει.

Η κατάσταση γκριζάρει όχι επειδή υπάρχει έντονη διάσταση απόψεων, όσο επειδή έρχεται ένα σµήνος εκλογικών αναµετρήσεων. Εκεί, ο αγώνας είναι αµείλικτος όπως σε όλες τις ελληνικές εκλογές, δηλαδή πόλωση και το κακό συναπάντηµα. Αλλά οι εκλογές, αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές και εθνικές, έχουν τον τρόπο τους, τις µεθόδους τους και τα µυστικά τους. Και όταν µπαίνουν στο παιχνίδι οι απαραίτητοι εκλογοµάγειροι, οι πάντες τους ακολουθούν. ∆εν υπάρχει άλλος τρόπος και πολύ λίγα κόµµατα επιθυµούν να αυτοκτονήσουν. Κι αν συµβεί κάτι τέτοιο, σπανίως αποδίδεται σε ατύχηµα.

Αυτά υποθέτω πως ο πολίτης τα ανιχνεύει και δεν παρασύρεται. Αλλο οι αρχές του κόµµατος, άλλο οι τοπικές ιδιαιτερότητες, άλλο οι καθηµερινές µονοµαχίες και άλλο τι θα πει ο νικητής ή ο ηττηµένος των όποιων εκλογών την επόµενη µέρα της αναµέτρησης. Σε κάθε περίπτωση, µειώνει το γενικό άγχος το να κρατάµε µικρό καλάθι στις εντυπωσιακές ειδήσεις των τελευταίων εβδοµάδων πριν από την αναµέτρηση του Μαΐου.