Το κοινό συµφέρον Ελλάδας - Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το µήνυµα του επιτρόπου Μοσκοβισί την Τετάρτη, τη µέρα που η Κοµισιόν ανέβαζε το θερµόµετρο δηµοσιοποιώντας µια προσεκτική µεν, αρνητική δε έκθεση για την ελληνική οικονοµία, ήταν σαφές: Είναι προς το συµφέρον και της Ευρώπης και της Ελλάδας η ελληνική οικονοµία να πάει µπροστά και να εκπληρώσει τις δεσµεύσεις της.

Αυτό το κοινό συµφέρον, που από τον Σεπτέµβριο του 2015 και µετά έπαψε να αµφισβητείται, είναι ο δρόµος πάνω στον οποίο επιλέγει να πορευθεί η κυβέρνηση προς τις εκλογές, ελπίζοντας ότι η οικονοµία θα λειτουργήσει ως πλεονέκτηµα. Αλλωστε, σε πρόσφατη δηµοσκόπηση, σε ποσοστό πάνω από 70%, οι ερωτηθέντες παραδέχθηκαν το αυτονόητο: Οι εξελίξεις και τα µέτρα που προωθούνται ίσως να επηρεάσουν την απόφασή τους στην κάλπη.

Και για τους Ευρωπαίους, όµως, µια καλή εξέλιξη λογίζεται ως σηµαντικό πολεµοφόδιο στον δύσκολο δρόµο των ευρωεκλογών. Σε αυτό το στρατόπεδο, αν η Ελλάδα αποδειχθεί ότι τα κατάφερε, θα µπορούσε να υποστηριχθεί πως η Ευρώπη είναι σε θέση να διαχειριστεί τα του οίκου της και ότι η συνταγή της ή οι εµµονές της δεν «χαντακώνουν» χώρες και λαούς, όπως υποστηρίζουν πολλοί, µεταξύ αυτών και οι λαϊκιστές του Νότου.

Ολα αυτά είναι καλά και κατανοητά. Οµως, πόσο κοντά είναι η ελληνική οικονοµία στο καλό αυτό σηµείο όπου θα έπρεπε να βρίσκεται; Τα προβλήµατα που συσσωρεύονται, µε κυρίαρχο ένα τεράστιο ιδιωτικό χρέος σε Εφορία, ασφαλιστικά ταµεία και τράπεζες, σε συνδυασµό µε ένα ολοένα και πιο προβληµατικό εξωτερικό περιβάλλον, θολώνουν την προοπτική. Πόσω µάλλον, δε, αφ’ ης στιγµής η ελληνική οικονοµία είναι δεµένη µε υπερβολικούς στόχους για πρωτογενή πλεονάσµατα τα επόµενα πολλά χρόνια, τα οποία βασίζονται κυρίως στην υπέρµετρη φορολόγηση.

Την ίδια ώρα, όσο δυσάρεστο και αν ακούγεται, απουσιάζει από τον δηµόσιο διάλογο µια ολοκληρωµένη πρόταση, ένα συγκροτηµένο και φιλικό προς τους επενδυτές αναπτυξιακό σχέδιο, µε χρονοδιάγραµµα και ρεαλιστικούς στόχους, που θα υπόσχεται την αξιοποίηση κάθε συγκριτικού πλεονέκτηµατος.

Να µη µιλήσουµε για την αλλεργία που έχουµε ως χώρα σε µια κουλτούρα συναινέσεων γύρω από τα βασικά, ούτε για τον χρόνο που χάσαµε ως κοινωνία προκειµένου να αντιληφθούµε τι µπορούµε ρεαλιστικά να διεκδικήσουµε. Οχι για το κοινό συµφέρον. Μόνο για το δικό µας.