Κι αν το πιάσεις;

Η χώρα ζει στην εποχή του… Τζόκερ. Σαν αυτές τις µαύρες και σκοτεινές περιόδους της απόλυτης θεοκρατικής µοιρολατρίας, που ο άνθρωπος παραδοµένος και χωρίς βούληση περιµένει τη σωτηρία του από µια ανώτερη µεταφυσική δύναµη.

Σίγουρος και βέβαιος ότι από µόνος του ή ως µέλος µιας συντεταγµένης κοινωνίας δεν θα µπορέσει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών, περιµένει καρτερικά 5-6 νούµερα που θα του δώσουν δικαίωµα στην ελπίδα µιας αξιοπρεπούς επιβίωσης.

Το δικαίωµα στο όνειρο προφανώς και δεν βλάπτει. Είναι µερικές φορές επιβεβληµένο και ψυχοθεραπευτικό.

Αν όµως, από την άλλη, αφήνουµε τις τύχες της ύπαρξής µας µονίµως στην τύχη τους, σηµαίνει ότι κάτι δεν γίνεται σωστά!

Οταν µάλιστα η ελπίδα είναι ο εθνικός µας µονόδροµος, τότε την έχουµε πατήσει για τα καλά.

Για παράδειγµα, δεν είναι λογικό, µε αφορµή το άνοιγµα της διαδικασίας των φορολογικών δηλώσεων, ο µέσος κανονικός Ελληνας να κάνει τον σταυρό του για ένα θαύµα ή να κατεβάζει «σταυρούς» γιατί ξέρει ότι θαύµατα δεν γίνονται, καταλήγοντας απελπισµένος να ονειρεύεται ένα Τζόκερ για να σωθεί.

Τα εργαλεία του χθες, µε όχηµα τη βαριά φορολογία, είναι ξεπερασµένα εκ των πραγµάτων και δεν αποδίδουν για µεγάλα χρονικά διαστήµατα.

∆εν έχει σηµασία η ιδεολογική καταβολή των κυβερνώντων.

Σηµασία έχει η αίσθηση για το πώς θέλουµε να συνδιαλέγεται το κράτος µε τους πολίτες του.

Τους θέλει φοβικούς και υπόδουλους των χρεών τους έναντι του κράτους ή απελευθερωµένους και µε επιλογές ώστε να συνεισφέρουν πολλαπλάσια µε άλλες λογικές δούναι και λαβείν;

Ο Ελληνας έχει αποδείξει ότι µπορεί να καταφέρει πολύ περισσότερα στο στενό γεωπολιτικό και οικονοµικό περιβάλλον που του αναλογεί.

Οχι ντε και καλά µε πολιτικές κινήτρων (άλλωστε ποτέ δεν απέδωσαν ουσιαστικά), αλλά µε ελεύθερο πεδίο δράσεων, χωρίς φραγµούς και περιορισµούς.

Στην πραγµατικότητα το DNA του Ελληνα κρύβει έναν κοσµοπολίτη της οικονοµίας και όχι έναν κακοµοίρη τζογαδόρο της µίας ευκαιρίας. Ας το πάρουµε χαµπάρι.

Ενα Τζόκερ δεν θα µας σώσει