Απόψεις|14.03.2023 20:30

Η Αυγενάκειος Σούπερ Λιγκ 2 και το βασίλειο του παραλόγου

Κώστας Ζησιάδης

Δεν θυμάμαι όλα τα χρόνια μου (που δεν είναι και λίγα) έναν υπουργό να έχει προκαλέσει τόση μήνη σε όλους τους εμπλεκόμενους στο αντικείμενο του υπουργείου του, και σε τόσο πολλούς πολίτες, όσο ο Λευτέρης Αυγενάκης. Κι αυτό, όχι από ένα καταστροφικό γεγονός, από μια τραγωδία, όπως τώρα στα Τέμπη με τον Κώστα Αχ. Καραμανλή, αλλά με την καθημερινή, συστηματική, δική του πολιτική, στα του αθλητισμού.

Δεν θυμάμαι επίσης έναν υπουργό να κάνει τόση ζημιά στο ίδιο του το κόμμα, από την οργή που προκαλεί και να παραμένει στη θέση του τέσσερα χρόνια. Διότι είναι αμέτρητοι οι άνθρωπο που καθημερινά αγανακτούν με τις ενέργειές του… Και ενώ πλησιάζουν οι εκλογές που το αποτέλεσμά τους, ίσως κριθεί στις λεπτομέρειες.

Είναι απορίας άξιο λοιπόν τι τον κρατά στη θέση του, υπό αυτές τις συνθήκες. Ποιος τον κρατά, γιατί τον κρατά, πώς τον κρατά…

Πώς ένας υφυπουργός ο οποίος τα έκανε τόσο θάλασσα σε μια περίπτωση, που ανάγκασε όλη την κυβέρνηση να παρέμβει εκτιθέμενη για να σβήσει τη φωτιά, να τον καπελώσει από άλλο υπουργό στη Βουλή (Γεραπετρίτη), να τον εξαφανίσει για λίγες μέρες, τον κράτησε τελικά και μέχρι το τέλος;

Οι αστοχίες του Αυγενάκη (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω προκαλεί με τις ενέργειές του την πιθανότητα αποβολής της χώρας από τις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ) οι οποίες προκαλούν τόσες δυσλειτουργίες, τόσα προβλήματα και τόση οργή, δεν μπορούν να περιγραφούν σε ένα άρθρο.. Μολονότι όλος ο χώρος του αθλητισμού είναι εναντίον του, όλοι οι παράγοντες, όλες οι ομοσπονδίες και όλες οι ομάδες, υπάρχει και μία που τον υποστηρίζει: ο Ολυμπιακός, οπότε υπάρχει ζήτημα υποκειμενικότητας της κάθε άποψης. Έτσι θα αναφερθώ μόνο σε κάτι αντικειμενικό.

Η Αυγενάκειος SL2

Κάτι που σε κάνει να σκεφτείς: «τι είχε στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος που το έκανε;» είναι το πρωτάθλημα της Super League 2. Αρκεί μια ματιά σε ένα αθλητικό site που παρουσιάζει όλα τα παγκόσμια πρωταθλήματα για να διαπιστώσει κανείς ότι η περίπτωση είναι μοναδική. Περίπτωση 2ης εθνικής κατηγορίας με 30 ομάδες, αναγκαστικά σε δύο ομίλους, σε χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων δεν θα βρεί.

Πώς μπορούν να λειτουργήσουν αυτές οι ομάδες και να κρατηθούν ζωντανές, οικονομικά και αθλητικά; Το γεγονός ότι κάθε χρόνο τα παρατάνε μερικές, είτε με απόσυρση είτε με αγωνιστική παραίτηση, δείχνει το μέγεθος του ανορθολογισμού.

Αποτελεί δόγμα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ότι το παν είναι οι ανταγωνιστικοί αγώνες. Ποδόσφαιρο = ανταγωνισμός και καθαροί αγώνες Ομάδες οι οποίες από τα μισά και μετά δεν έχουν ενδιαφέρον, όχι μόνο δεν συμβάλουν σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, σε θέαμα, στην ανάδειξη παικτών, στην πρόοδο του ποδοσφαίρου, αλλά είναι οι πρώτες επιρρεπείς σε διαφθορά για προκαθορισμένα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα αν είναι και φτωχές. Ε τέτοιες ακριβώς δημιούργησε στην Ελλάδα ο Αυγενάκης.

Τι γίνεται στην Ευρώπη

Βλέπουμε άλλες χώρες να σκαρφίζονται τρόπους ώστε να μην υπάρχουν αδιάφορες ομάδες και αδιάφοροι αγώνες. Για παράδειγμα, η με κακό παρελθόν 2η κατηγορία της Ιταλίας Serie Β. Με το σύστημα των μπαράζ και για την άνοδο και για την πτώση, που καθιέρωσαν μετά από σκάνδαλα, βλέπουμε αυτή τη στιγμή στη βαθμολογία τους, η διαφορά ανάμεσα στην τελευταία που διεκδικεί και στην πρώτη που πέφτει να είναι 10 βαθμοί. Και να υπάρχουν μόλις εννέα ενδιάμεσες ομάδες οι περισσότερες από τις οποίες και διεκδικούν και κινδυνεύουν. Όχι μόνο αδιάφοροι αγώνες δεν υπάρχουν αλλά όλοι οι αγώνες είναι σχεδόν τελικοί. Η πιθανότητα κάποιος να «αγοράσει» ματς ή να στήσει ματς είναι μηδαμινή.

Το ίδιο περίπου θα δούμε στη 2η κατηγορία της Ισπανίας και στις περισσότερες 2ες κατηγορίες της Ευρώπης, και ορισμένες πρώτες. Το ίδιο επίσης στα πρωταθλήματα της Λατινικής Αμερικής, που μαστίζονται από διαφθορά.

Και ερχόμαστε στο μόρφωμα Αυγενάκη.

Βόρειος όμιλος: Σχεδόν σίγουρος πρωταθλητής ένας, διεκδικητές κανείς άλλος. Υποβιβασμένοι προ πολλού δύο, παλεύουν για τις άλλες δύο θέσεις επτά. Αδιάφοροι (προ πολλού χρόνου) πέντε.

Νότιος όμιλος: Διεκδικητές πρωταθλήματος τρεις. Υποβιβασμένοι προ πολλού τέσσερις (κάποιος κίνδυνος για άλλες δύο). Αδιάφοροι (προ πολλού χρόνου) έξη.

Επιπλέον όλες οι ομάδες με τρομερά οικονομικά προβλήματα. Και σαν να μην έφθανε αυτό, σκάει και το τελευταίο ζήτημα με τα δικαιώματα των ομάδων από το στοίχημα που οδήγησε στη μακρόχρονη αποχή.

Χάσμα ποιότητας

Να σημειωθεί επίσης το μεγάλο χάσμα ποιότητας ανάμεσα στις ομάδες των ομίλων και το χειρότερο, ανάμεσα στο επίπεδο 1ης και 2ης κατηγορίας. Άλλο μεγάλο Αυγενάκειο πλήγμα στον ανταγωνισμό, στο θέαμα, στους φιλάθλους, στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε όλα τα πρωταθλήματα υπάρχει μια λογική συνέχειας στην ποιότητα ανάμεσα στις κατηγορίες. Τόση που οι πρώτες μιας κατώτερης κατηγορίας είναι σχεδόν ισοδύναμες ομάδες με τους τελευταίους της αμέσως ανώτερης. Αυτοί που ανεβαίνουν δεν έχουν χάσμα να καλύψουν και εκείνοι που πέφτουν δεν καταδικάζονται σε μαρασμό. Βλέπετε κάτι τέτοιο ανάμεσα στην SL1 και στην Αυγενάκειο SL2; Το εντελώς αντίθετο.

Τα συμπεράσματα είναι τόσο αυτονόητα που δεν χρειάζεται καν να αναφερθούν. Σε ένα χώρο που μαστίζεται από τη διαφθορά, από αδυναμίες ανάπτυξης υγιούς ποδοσφαίρου, από κακό θέαμα, από απομάκρυνση των φιλάθλων, από απαξία και μαρασμό, από έλλειψη επενδύσεων τις οποίες φέρνει μόνον ο ανταγωνισμός, εν μέσω ενός φαύλου κύκλου στον οποίο βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο και με τόσα θετικά παραδείγματα στην Ευρώπη, ο κ. Αυγενάκης κάνει το εντελώς αντίθετο από το ενδεικνυόμενο.

Είναι απορίας άξιο γιατί; Γιατί το κάνει αυτό ο Αυγενάκης, τι σκοπούς εξυπηρετεί; Και γιατί, ενώ όλα αυτά είναι τόσο ανορθολογικά (σε μια κυβέρνηση που διατείνεται ότι λειτουργεί ορθολογικά, αξιολογικά και τεχνοκρατικά) και προκαλούν τόσο μεγάλη οργή και φθορά, παραμένει στη θέση του;

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη
ειδήσεις τώραSuperleague2Λευτέρης Αυγενάκης