Αγιαξ, μια ομάδα που προκαλεί αναφυλαξία στον μέσο Ελληνα παράγοντα

Ο Αγιαξ παραμένει 1.032 ημέρες μακριά από την κορυφή του ολλανδικού πρωταθλήματος. Από τις 8 Μαΐου του 2016 όταν κατά την τελευταία αγωνιστική της Eredivisie χρειαζόταν τη νίκη για να πανηγυρίσει τον τίτλο. Τότε η Αϊντχόφεν, που βρισκόταν στο κατόπι του, επικράτησε της Τσβόλε και εκμεταλλευόμενη την γκέλα (1-1) της ομάδας του Αμστερνταμ με την Ντε Γκράαφσαπ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια. Εκτοτε έχουν περάσει δύο χρόνια, εννέα μήνες και 20 ημέρες και ουδέποτε ξανά ο ιστορικός «Αίαντας» έχει πατήσει στην κορυφή της βαθμολογίας. Ούτε για μία αγωνιστική, ούτε καν για μερικά λεπτά…

Σκληρό, αν μη τι άλλο, για τον πολυνίκη του ολλανδικού ποδοσφαίρου που έχει κατακτήσει 33 εγχώρια πρωταθλήματα, 18 Κύπελλα, 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Champions League, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων, 1 Κύπελλο UEFA, 2 Διηπειρωτικά και 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης. Οπως εξίσου οδυνηρό είναι και το γεγονός ότι παραμένει δίχως τίτλο στην τροπαιοθήκη του από τον Μάιο του 2014.

Κι όμως το πλάνο δεν άλλαξε. Τα «μωρά» που χάνουν τους τίτλους, τον έναν μετά τον άλλον, δεν χαρακτηρίστηκαν losers και δεν εκδιώχθηκαν. Αντιθέτως, στηρίχθηκαν και στηρίζονται μέχρις εσχάτων. Διότι στον Αγιαξ ακολουθούν το ποδόσφαιρο και όχι το αποτέλεσμα. Διότι στον Αγιαξ θεωρούν ότι κάποια στιγμή -είτε μεσοπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα- το ποδόσφαιρο θα φέρει και το αποτέλεσμα. Διότι στον Αγιαξ, μολονότι είναι ομάδα μπολιασμένη στον πρωταθλητισμό, εκείνο που έχει μέγιστη σημασία είναι να τηρείται απαρέγκλιτα η ποδοσφαιρική φιλοσοφία του κλαμπ. Κι ας έρθουν δύσκολες ημέρες, δίχως νίκες, δίχως τίτλους. Η Αμστερνταμ Αρένα, άλλωστε, επιβραβεύει τούτο το μοντέλο παραμένοντας γεμάτη. Κοντά στα καλά, ακόμη πιο κοντά στα δύσκολα...

Αν τους έχει διδάξει κάτι η δική τους ιστορία, είναι πως μέσα από ένα ξεκάθαρο και σταθερό ποδοσφαιρικό μοντέλο, κάπου, κάπως, κάποτε, κάτι πολύ σπουδαίο θα ξεπροβάλλει στο γήπεδο: Από το Total Football του Γιόχαν Κρόιφ και της σπουδαιότερης ομάδας που ανέδειξε ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μέχρι τον αξεπέραστο Μάρκο Φαν Μπάστεν, κι από τα καταπληκτικά «μωρά» του Λούις Φαν Χάαλ στα μέσα των 90s, μέχρι τη νέα ποδοσφαιρική ραψωδία που έγραψαν οι φοβεροί και τρομεροί πιτσιρικάδες του «Αίαντα» στο Σαντιάγο Μπερναμπέου απέναντι στη «βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης.

Το δυστύχημα για εμάς σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πως όταν σβήσουν οι προβολείς και ξημερώσει η επόμενη ημέρα, οι συνειρμοί που γίνονται με την ελληνική πραγματικότητα και τον μέσο Ελληνα ποδοσφαιροπαράγοντα, ο οποίος μάλλον παθαίνει αναφυλαξία και μόνο στην ιδέα εφαρμογής ενός μοντέλου τύπου Αγιαξ στη δική του ομάδα, καταδεικνύουν ακόμη περισσότερο την ποδοσφαιρική ένδεια που υπάρχει σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη. Μας αρέσει το ποδόσφαιρο αλλά δεν αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Κι όταν δεν την αγαπάς, η μπάλα σε τιμωρεί…