Υπόγειοι εµφύλιοι

Το συνέδριο του Κινήµατος Αλλαγής είναι µια µεγάλη ευκαιρία για τον χώρο: µετά τις αποχωρήσεις σηµαντικών και ασήµαντων συνιστωσών και προσωπικοτήτων, διαφαίνεται δυνατότητα για µια επανένωση. Ούτως ή άλλως η αποστολή του ΚΙΝΑΛ είναι δύσκολη: τα δύο µεγαλύτερα κόµµατα έχουν κάθε λόγο να πολώνουν το κλίµα, µια και οι δύο έχουν µόνο να κερδίσουν από αυτό.

Εποµένως η όξυνση δεν πρόκειται να υποχωρήσει -το αντίθετο-, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους υπολοίπους. Η γραµµή «των ίσων αποστάσεων» που τηρεί η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Φώφη Γεννηµατά -στην πραγµατικότητα, ένας «διµέτωπος», όπως τον εννοεί, που είναι η µόνη δυνατότητα του χώρου να αντεπεξέλθει στην πόλωσηέχει επικριθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από στελέχη του ίδιου του ΚΙΝΑΛ, που δεν έχουν ξεπεράσει τις αντιπαραθέσεις του 2015. Αρκεσε µια επίδειξη αβρότητας του Γιώργου Παπανδρέου προς τον Αλέξη Τσίπρα στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ -τον χαρακτήρισε «χαρισµατικό»-, για να βγάλουν συµπεράσµατα στελέχη και ψηφοφόροι που προφανώς δεν είδαν τη συζήτησή του µε τον Πάνο Χαρίτο: αν την είχαν δει, θα είχαν αντιληφθεί ότι δεν επρόκειτο για προσέγγιση, αλλά για επίθεση στον πρωθυπουργό.

Γενικότερα, ο χώρος που έως το 2012 εκφραζόταν από το ΠΑΣΟΚ ζει µια κωµωδία παρεξηγήσεων τα τελευταία χρόνια: τα µνηµόνια τσάκισαν την εκλογική του επιρροή, µετά τους ψηφοφόρους άρχισαν τα στελέχη να φυλλορροούν – και στο τέλος έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου την κίνησή του µε το ΚΙ∆ΗΣΟ και ήρθε η τέταρτη θέση στις εκλογές. Και µετά άρχισε ο υπόγειος εµφύλιος… Στην πραγµατικότητα ο χώρος εξακολουθεί να βιώνει έναν παράξενο πόλεµο «βενιζελικών» και «παπανδρεϊκών», που κρατάει από την εσωκοµµατική εκλογή του 2007, όταν ακόµα η Ελλάδα έδινε κίνητρα για την αγορά SUV αυτοκινήτων. ∆ώδεκα χρόνια µετά -και µε τα ποσοστά αγρίως ψαλιδισµένα- κάποιοι συµπεριφέρονται όπως στην ελληνική ταινία, µε τους Φορτουνάκηδες και τους Βροντάκηδες. Θα µπορούσε να πει κανείς ότι έτσι είναι η πολιτική.

Οτι το ΠΑΣΟΚ ήταν ένας δεινόσαυρος που δεν µπόρεσε να αντέξει στην εποχή των µνηµονίων και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στην κατάλληλη στιγµή για να καλύψει το κενό. Ωστόσο τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι: στην πολιτική ο καθένας είναι ό,τι είναι – και αν επιχειρήσει να υιοθετήσει µια διαφορετική ρητορική, πολύ δύσκολα γίνεται πιστευτός από τους ψηφοφόρους. Εν ολίγοις, είναι λίγο δύσκολο να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κεντροαριστερά στη θέση της Κεντροαριστεράς, χωρίς την ίδια την Κεντροαριστερά. Βέβαια, όσο τα στελέχη που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να ζουν σε καθεστώς εµφυλίου, όλα γίνονται ευκολότερα. Εποµένως στο συνέδριό τους, σε λίγες ηµέρες, έχουν µια ευκαιρία να ξαναγνωριστούν.