Μπερδέµατα...

Και κυριακάτικα απλώθηκε ένα µοντέλο «βοήθειας» προς την τρίτη κυρίως ηλικία, έτσι να µπούνε στο Taxis, αλλιώς να υποβάλουν στοιχεία, άνοιξε ένα παράθυρο, πρόσεξε τον ΑΜΚΑ, γύρνα στο άλλο παράθυρο και τα λοιπά. Οχι, η ψηφιακή Ελλάδα είναι εδώ και πολλά χρόνια µια φανταστική χώρα. Ως χώρα εδώ και δεκαετίες ταΐζεται µε σεµινάρια εκµάθησης, µε κινητή τεχνολογία, µε πιστοποιητικά επάρκειας. Ελάχιστοι κατέχουν το άθληµα, και πάνω από µια ηλικία καθόλου. Αλλά το πρόβληµά µου, φυσικά, δεν είναι αν µπορούν ή δεν µπορούν: απ’ ό,τι κατάλαβα, η αναστάτωση µπορεί να αποδειχθεί παράκαιρη, αφού δεν είναι σίγουρο πως απλώς θα παιδευτούν σε µια ουρά ή θα ζαλώσουν παιδιά και εγγόνια να τους πληκτρολογήσουν τις αιτήσεις. Χώρια οι τυχεροί που έχουν έναν λογιστή. Ακόµη ανθούν οι συζητήσεις για ποιο ζήτηµα ακριβώς είναι οι αποφάσεις ανώτατου δικαστηρίου, αν τα χρήµατα προς επιστροφή έπεσαν πάρα πολλά και η πιθανότητα να καθυστερήσει η διαδικασία για διάφορους λόγους. Ο ψηφιακός πολιτισµός πλάστηκε για να µην υπάρχουν ουρές, να υπάρχουν εξειδικευµένοι χρήστες του, να δουλεύει «αυτόµατα» το σύστηµα, εννοώντας µε τη λέξη αυτή, χωρίς τη µεσολάβηση του υπόχρεου. Εξάλλου, το µέρος των συντάξεων που κόπηκε έχει καταγραφεί. Το ίδιο και οι επικουρικές ή οτιδήποτε άλλο. Δεν χρειάζεται να ξαναγράψεις έναν σκασµό στοιχεία. Η ταυτοποίηση κάποιου δικαιούχου γίνεται για να µη διπλοπληρωθεί, και όχι για να λάβουν µέρος οι συνταξιούχοι σε ολυµπιακό άθληµα. Εύχοµαι να βρεθεί στο µεταξύ κάποια λύση από κάποιον έξυπνα φερόµενο οργανισµό. Οι επιπτώσεις κάποιας αναστολής ή αναβολής του µέτρου δεν είναι και τόσο αθώα διαδικασία. Η τρίτη ηλικία απλώς δεν έχει την αλκή της πρώτης ή της δεύτερης. Μπορεί να µην είναι κατάλληλη για µαραθωνίους και να τρέχει στους γιατρούς, αλλά έχει εµπειρία µεγάλη και κυρίως κρίνει. Και κρίνει τσεκουράτα.