Ο κακός µας ο καιρός

Με µαθηµατική ακρίβεια κάθε κυβέρνηση, ενίοτε κάθε υπουργός, ανακάλυπτε τον τροχό, ξεδιπλώνοντας το «όραµα» και τις ιδεοληψίες κάθε τετραετίας. Με άλλα λόγια, σε δουλειά να βρισκόµαστε. ∆ουλειά, όµως, κάναµε; Τα ευρήµατα πρόσφατης έρευνας του ΙΟΒΕ µάς λένε µια πικρή αλήθεια: Οι ελληνικές οικογένειες ακόµη και στα χρόνια της κρίσης αφιερώνουν το 87% των δαπανών τους για την παιδεία σε φροντιστήρια.

Είναι πραγµατικά απορίας άξιον, έπειτα από δεκαετίες «µεταρρυθµίσεων» στη µεταπολιτευτική Ελλάδα, να διατηρούµε το εκπαιδευτικό µας σύστηµα, σε όλες τις βαθµίδες, όµηρο µιας µετριότητας και χιλιάδων αγκυλώσεων. Αυτή η κατάσταση είναι µια πραγµατικότητα που δεν έχει σχέση, ούτε µε την κρίση, ούτε µε το επίπεδο των Ελλήνων εκπαιδευτικών. Είναι το αποτέλεσµα ενός τεράστιου ελλείµµατος που έχουµε να παραγάγουµε όραµα και σχέδιο µε σαφή κατεύθυνση για ένα θέµα ζωτικής σηµασίας και για την ανάπτυξή µας τις επόµενες δεκαετίες: την εκπαίδευση των παιδιών µας.

Μιλούν πολλοί για τα εκπαιδευτικά συστήµατα άλλων χωρών, όπως το φινλανδικό, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα του κόσµου. ∆εν λένε, όµως, πως η µεγαλύτερη µεταρρύθµιση του συστήµατος έγινε κοντά στο 1970. Από τότε µέχρι σήµερα γίνονται βελτιώσεις µε τρόπο παραγωγικό. Μεταξύ άλλων έβγαλαν από τη νοοτροπία και την καθηµερινότητα των οικογενειών και των παιδιών την παράλληλη, εξωσχολική, φροντιστηριακή εκπαίδευση, εξασφαλίζοντας υψηλού επιπέδου δηµόσια εκπαίδευση.

Βέβαια, θα ήταν ανώφελο να µιλήσουµε για το µεγάλο χάσµα σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδοµής, αξιολόγησης και πολλών άλλων που µας χωρίζει από τις υπόλοιπες χώρες. Ούτε για το ότι εν έτει 2019 παιδιά στην Ελλάδα µένουν εκτός παιδικών σταθµών, παιδιά στο δηµοτικό µαθαίνουν µε το εκπληκτικό σύστηµα των φωτοτυπιών ή, όταν απουσιάζει η δασκάλα τους, µοιράζονται απλά σε άλλες αίθουσες για να ζωγραφίσουν.

Αναρρωτιέται κανείς: Aν παράγουµε µε το επίπεδο εκπαίδευσης που προσφέρεται καλούς επιστήµονες, περιζήτητους στο εξωτερικό, τι θα γινόταν µε ένα σύστηµα, υψηλών προδιαγραφών σε όρους διδασκαλίας, συστήµατος; Και µη βιαστούµε να πούµε ότι για όλα φταίει η κρίση. Και πριν τα ίδια λάθη γίνονταν. Είναι απλά ο κακός µας ο καιρός, δεκαετίες τώρα. Οχι µόνο λόγω των πολιτικών, αλλά και εξαιτίας όλων όσα στηρίζουµε στη δηµόσια εκπαίδευση και ανεχόµαστε, πληρώνοντας υπερβολικούς φόρους.