Ο µαύρος Αχιλλέας

Ισως γνωρίζετε το σούσουρο που ξεσήκωσε στις αρχές του έτους η σειρά των BBC και Netflix «Τροία: η πτώση µιας πόλης», για την οποία επελέγησαν ηθοποιοί αφρικανικής καταγωγής προκειµένου να παρουσιαστούν ως κεντρικοί ήρωες του οµηρικού έπους, ανάµεσα στους οποίους ο Αχιλλέας. Βέβαια, κανείς δεν διαµαρτυρήθηκε όταν τον ερµήνευσε ο κατάξανθος Μπραντ Πιτ, ούτε όταν λευκός ηθοποιός ερµήνευσε τον Οθέλλο, τον σαιξπηρικό Μαυριτανό της Βενετίας. Ισως επίσης ενηµερωθήκατε για την έκθεση της επιστηµονικής επιτροπής για το δηµογραφικό που συζητείται από χθες στη Βουλή. Η οποία προβλέπει συρρίκνωση του πληθυσµού της Ελλάδας έως και 1,4 εκατοµµύριο το 2035 και έως και 2,5 εκατοµµύρια το 2050. Η ίδια έκθεση µας ενηµερώνει ότι η χώρα µας, εκεί που ήταν παραδοσιακή χώρα εξόδου µεταναστών, από το 1990 και µετά µεταβλήθηκε σε χώρα εισόδου: Οι αλλοδαποί, που το 1981 υπολογίζονταν σε µόλις 180.000 άτοµα, το 2011 πλησίασαν το ένα εκατοµµύριο (912.000). Κατά την περίοδο 2006-2011 οι προερχόµενοι από κάποια ευρωπαϊκή χώρα (κυρίως Αλβανία) αποτελούσαν σχεδόν το 50% των παρατύπως εισερχοµένων στην Ελλάδα, ενώ µετά το 2011 οι υπήκοοι πέντε χωρών (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Πακιστάν, Ιράν) αποτελούν πλέον τη µεγάλη πλειονότητα. Οµως, η οικονοµική κρίση άλλαξε και πάλι τη φορά των ροών. Μάλιστα, παρά την εγκατάσταση των προσφύγων, το τελικό ισοζύγιο έγινε αρνητικό (-235.000 την επταετία 2011-2017). Γιατί; Επειδή έφυγαν από τη χώρα δύο µεγάλες οµάδες: οι εγκατεστηµένοι τις δύο προηγούµενες δεκαετίες αλλοδαποί-οικονοµικοί µετανάστες που επιστρέφουν στις χώρες τους εξαιτίας της κρίσης και οι νέοι (25-34 ετών), ιδίως οι απόφοιτοι των ΤΕΙ και ΑΕΙ. Το γνωστό brain drain, δηλαδή. Πού οδηγούν αυτά; Στο αναπόφευκτο συµπέρασµα ότι η σύσταση του ελληνικού πληθυσµού τα επόµενα χρόνια θα µεταβληθεί ακόµα περισσότερο. Οπως έχει γίνει αρκετές φορές στην Ιστορία µας. Τώρα το εκατοµµύριο των αλλοδαπών θα πρέπει να συµβιώνει µε τα περίπου οκτώ εκατοµµύρια Ελλήνων που έχουµε αποµείνει. Λοιπόν, για σκεφτείτε λίγο, αυτό δεν θα πρέπει να συµβεί αρµονικά; ∆εν µπορεί να υπάρχει µια σχεδόν ισάριθµη απόδηµη Ελλάδα που ενσωµατώθηκε µε τα χρόνια στις ξένες κοινωνίες διατηρώντας παράλληλα την ελληνικότητά της και ταυτόχρονα ένας µαύρος που έχει γεννηθεί εδώ και κατέληξε να πουλά τσάντες στο πεζοδρόµιο να θεωρείται ελεεινός – αντίθετα από τον Αντετοκούνµπο που θεωρείται περίπου εθνικός ήρωας. Ιδού ο υπαρκτός µαύρος Αχιλλέας. Γιατί δεν µας ενοχλεί το χρώµα, αλλά το χρήµα που του λείπει. Ούτε ενοχλεί η ξένη «λόξα» όταν µας φέρνει ο ξένος δόξα. Ας προετοιµαστούµε, επιτέλους, σωστά.