Περί ευθυνών της «αριστεράς»

Αναρωτιέμαι πότε πότε αν γενικά η αριστερά, ως αντίληψη, μπορεί να κατανοήσει, ή να διαισθανθεί, το εύρος των ευθυνών που έχει, ή που φέρει, στο διάβα της πρόσφατης ιστορίας της. Πόσες αλλοκοτιές και ανακολουθίες έχει διαπράξει χωρίς ίχνος προσαρμοστικότητας, υπό το πρίσμα μιας εξελικτικής διαλεκτικής. Υποτίθεται πως τα αποτυπώματα των διανοουμένων της εποχής των μεγάλων ανατροπών της ανθρώπινης ιδεολογικής δημιουργικότητας (αναγέννηση και διαφωτισμός), με άμεση επιρροή των βιομηχανικών επαναστάσεων σε Ευρώπη και Αμερική, θα άφηνε ένα υπόβαθρο αντιλήψεων, τουλάχιστον για την έννοια της προσαρμογής. 

Αντ’ αυτού βλέπουμε πως συνεχίζει να συμπεριφέρεται, όχι απλά σαν ένα κακομαθημένο και αχάριστο παιδί, αλλά και σαν άτομο ανεπίδεκτο μαθήσεως. Θα τολμήσω να πω πως στην περίπτωσή του το μόνο που του ταιριάζει, από την πλευρά μιας βιολογικής προσέγγισης, είναι πως τα εγωιστικά του γονίδια δεν του αφήνουν να δημιουργήσει ένα κόσμο καλύτερο από τον κακό του εαυτό. Καμία υπέρβαση, καμία στάση αναφοράς στη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν για το μέλλον, υπό την έννοια πάντα της αναγκαίας δημιουργικότητας. 

Δεν αντιλαμβάνεται, προς παραδειγματισμό, το γεγονός ότι παγκοσμίως πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Οι περισσότεροι δείκτες της βιώσιμης ανάπτυξης πάνε κατά διαόλου. Δεν αντιλαμβάνεται πως οι επιτυχίες της διεθνούς πολιτικής σκηνής στηρίζονται πρωτίστως στην πάσης φύσεων ενότητα του κοινωνικού ιστού με κοινούς παρανομαστές την κοινωνική συνοχή και γαλούχηση. Η γαλούχηση είναι μια πολλή κοπιαστική. Χρειάζεται κουλτούρα συνεργασίας, που από τη μια μεριά την εξαγγέλλει, από την άλλη όμως δεν δείχνει παραδειγματισμό. Η διάσπαση της διάσπασης. Οδηγώ και σε σκέφτομαι. Με αυτό τον τρόπο πιστεύεις πως θα σε πιστέψουν; Με αυτές τις στρατηγικές πιστεύεις πως αναπτύσσεις διάλογο για σύνθεση; Και γιατί η δική σου σύνθεση θα είναι πιο αποτελεσματική από αυτή των άλλων; Δικηγορείς για να δικαιολογήσεις τις ανακολουθίες σου.

Είναι πραγματικά θλιβερό να αντιλαμβάνεσαι την κοροϊδία ενός παιγνίου που ο νικητής είναι έτοιμος και καλά οργανωμένος, και εσύ να βαυκαλίζεται για τα οράματα μιας αριστεράς με πρόσημα παρελθοντολογίας. Πρόσημα που έχουν ξεθωριάσει. Πρόσημα κόκκινα και άσπρα που στο πλύσιμο του χρόνο ξεθώριασαν και έγιναν ροζ (στοίχοι του Γιάννη Μηλιώκα). Είναι τελείως θλιβερό και απογοητευτικό να βλέπεις το ένα τρένο να χάνεται μετά το άλλο, και εσύ να αναζητάς μια αναγνώριση που τελικά δεν μπορείς να αποκτήσεις. Θέλεις να γίνεις κάποιος, αλλά στο μεταξύ χιλιάδες πολίτες αγκομαχούν πίσω από τα κάγκελα της ανέχειας, της αδικίας, της ανασφάλειας, του φόβου και του εθνικού εξευτελισμού. Οι ευθύνες σας κυρίες και κύριοι είναι τεράστιες. Πρέπει να το καταλάβετε μια για πάντα. Ο λαός δεν θα σας περιμένει για πολύ ακόμη.