Αµέρικαν µπαρ

Από το 1958 και µετά, οσάκις ο Eκτος Στόλος έπιανε Πειραιά ή Θεσσαλονίκη, τα αριστερά δηµοτικά συµβούλια εξέδιδαν ψηφίσµατα του τύπου «ουόξω ο στόλος» (το «ουόξω», όπως το πρόφερε ο ∆ιονύσης Παπαγιαννόπουλος). Και ακολουθούσε η ρουτίνα: Οι νοµάρχες έθεταν τον δήµαρχο και την πλειοψηφία του δηµοτικού συµβουλίου σε αργία έξι εβδοµάδων. Αλλά, βέβαια, ποιο αριστερό συµβούλιο της εποχής εκείνης θα έχανε τη διπλή ευκαιρία να εκδώσει ψήφισµα και να εξασφαλίσει τιµωρία!

Η τότε Αριστερά υπέστη έκτοτε ποικίλες µεταµορφώσεις και οι εκπρόσωποί της απεδήµησαν εις Κύριον, αλλά ο Eκτος Στόλος ζει και βασιλεύει. Τον επικαλούµαστε µάλιστα καθηµερινώς στις προσευχές µας για να προστατέψει τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες.

Εκείνα τα ψηφίσµατα µου θύµισε η ανακοίνωση ενός επιµελητηρίου της Θεσσαλονίκης, την οποία σχολιάζω χωρίς να αναφερθώ στο όνοµά του, λόγω συµπαθείας. Χρησιµοποιώ αστερίσκο, όπως έβαζαν -την εποχή του Eκτου Στόλου- στις φωτογραφίες των ακατάλληλων ταινιών, καλύπτοντας τα ευαίσθητα σηµεία του γυναικείου σώµατος.

«Το * έχει αποφασίσει να µη συµµετέχει σε καµία δράση που θα σχετίζεται µε τη γειτονική χώρα, όσο αυτή χρησιµοποιεί ένα όνοµα το οποίο δεν της ανήκει. (…) Προχωρά στην κίνηση αυτή ως ένδειξη διαµαρτυρίας και αντίδρασης απέναντι σε µία πολιτική που δεν εκφράζει τον ελληνικό λαό. Καµία από τις δράσεις αυτές δεν µας αφορά. Για µας το όνοµα της Μακεδονίας, που είναι µόνο ελληνικό, είναι ιερό και θα το υπερασπιστούµε µε όποιον τρόπο µπορούµε».

Βέβαια, τα επιµελητήρια είναι ΝΠ∆∆ και σκοπός τους τυγχάνει «η προστασία και ανάπτυξη του εµπορίου κ.λπ. κ.λπ.». Αυτό τουλάχιστον πίστευε ο νοµοθέτης. Πού να ήξερε ότι οι επιχειρηµατίες θα ζήλευαν το «ουόξω» του Παπαγιαννόπουλου και θα φιλοδοξούσαν να ασκήσουν την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους όπως οι αριστεροί δήµαρχοι του ’60.

Κι όπως εκείνοι οι δήµαρχοι καλούσαν απαραιτήτως λαϊκή συγκέντρωση κατά του Στόλου, έτσι λογικά το * θα ζητήσει από τα µέλη του να µην εξυπηρετούν τους πολίτες της γείτονος οσάκις επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική. Είναι, βέβαια, χιλιάδες οι επισκέπτες και µέχρι τώρα -που τα διαβατήριά τους έγραφαν σκέτο «Μακεντόνια»- κανείς δεν αρνήθηκε τα χρήµατά τους. Oπως ακριβώς συνέβαινε µε τους Αµερικανούς ναύτες της δεκαετίας του εξήντα, όταν µετά τα ψηφίσµατα ακουγόταν η κραυγή «Κορίτσια, ο στόλος».