Η ενηµέρωση σε... διακοπές!

Για να το πούµε διαφορετικά, στη σύγχρονη βιοµηχανία των εντυπώσεων πολλές φορές δεν έχει καµία απολύτως σηµασία τι λες, αλλά πώς ακριβώς το λες... Τι είναι άλλωστε τα fake news πέρα από µια αληθοφανής παραποίηση της πραγµατικότητας; ∆ύο παραδείγµατα: Το Σαββατοκύριακο που πέρασε οι τηλεοπτικές κάµερες και τα «δηµοφιλή» των ιστοσελίδων εστίασαν σε δύο περιπτώσεις αποδοκιµασίας κυβερνητικών στελεχών εν ώρα κατάθεσης στεφάνων. Η σχετική «είδηση» εξακολούθησε να φιγουράρει και χθες στην πρώτη γραµµή της επικαιρότητας, µε την επεξήγηση ότι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης προκάλεσαν µε την παρουσία τους το κοινό, που τους επεφύλαξε τα δέοντα για τη Συµφωνία των Πρεσπών. Υπήρχε, ωστόσο, µια «λεπτοµέρεια», που πρόδωσαν τα πλάνα: στη µία περίπτωση το οργισµένο κοινό δεν ξεπερνούσε τα τέσσερα-πέντε άτοµα, στην άλλη δεν ήταν παρά ένας παριστάµενος -ούτε καν δύο- που θέλησε να εκφράσει έτσι όπως και εξέφρασε την αντίθεσή του στην απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει το «Μακεδονικό». Παράδειγµα δεύτερο: Μέρες τώρα, αναλυτές και πολιτικοί που συµπρωταγωνίστησαν στις 12 µέχρι στιγµής περικοπές συντάξεων που επεβλήθησαν από το 2010, καταβάλλουν φιλότιµες προσπάθειες να µας κάνουν όλους... λωτοφάγους. Τα ίδια πρόσωπα που αποθέωναν παλιότερα τις µνηµονιακές περικοπές, µε το επιχείρηµα ότι είναι αναγκαίες για να αναστηλωθούν τα δηµοσιονοµικά της χώρας, ή που ριγούσαν και ριγούν στην ιδέα να ακυρωθούν τελικά οι µειώσεις στις συντάξεις που έχουν προνοµοθετηθεί για το 2019, µάχονται τώρα να αποδείξουν πόσο ανάλγητη είναι η κυβέρνηση που δεν επιστρέφει εδώ και τώρα στους συνταξιούχους τα αναδροµικά. Τόσο στην περίπτωση των τροµερών και φοβερών αποδοκιµασιών που συνόδευσαν τις καταθέσεις στεφάνων όσο και στην επιχείρηση της όψιµης στήριξης των συνταξιούχων, όχι µόνο δεν υπάρχει άνθρωπος που να δάγκωσε σκύλο, αλλά δεν υπάρχει... καν σκύλος στον ορίζοντα. Αντιθέτως, η «είδηση» δεν είναι τίποτα περισσότερο από µια συρραφή µύχιων πόθων και κατασκευών, πασπαλισµένων µε άχνη... προπαγάνδας. Με τούτα και µε τ’ άλλα, µην απορούµε πώς το καταφέραµε: η Ελλάδα κρατάει τα σκήπτρα της δηµοσιογραφικής αναξιοπιστίας, φιγουράροντας τελευταία και καταϊδρωµένη στον σχετικό πίνακα, πίσω από τριάντα επτά χώρες της Ευρώπης, της Αµερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Την έρευνα πραγµατοποίησε το αµερικανικό ερευνητικό κέντρο PEW (αναλυτικά τα ευρήµατά της δηµοσιεύθηκαν στο «Εθνος της Κυριακής») και σύµφωνα µε αυτήν, µόνο το 18% θεωρεί ότι τα ελληνικά media καλύπτουν αντικειµενικά την πολιτική επικαιρότητα, τη στιγµή που τα αντίστοιχα ποσοστά άλλων ευρωπαϊκών χωρών κινούνται καθαρά σε τριπλάσια ή και τετραπλάσια επίπεδα. Αντε... και σ’ ανώτερα! Αποθέωση και κατακραυγή ∆εν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που τα ελληνικά media επιφυλάσσουν σε κόµµατα και πολιτικά πρόσωπα τη δοκιµασία του σκοτσέζικου ντους, εναλλάσσοντας το ζεστό της υποστήριξης µε το κρύο της αποδοκιµασίας. Το Ποτάµι και ο επικεφαλής του αποτελούν τυπική περίπτωση αποτύπωσης αυτής της αντίληψης. Σε πρώτο χρόνο, ο Σταύρος Θεοδωράκης υπήρξε το αγαπηµένο πρόσωπο των ηλεκτρονικών και έντυπων ΜΜΕ, καθώς ο κύκλος των πολιτικών επιλογών του συνέπιπτε µε τις κεντρικές τοποθετήσεις του µιντιακού περιβάλλοντος. Το ύφος και η ένταση της κριτικής που επιφυλάσσουν πλέον τα ίδια ΜΜΕ στον επικεφαλής του Ποταµιού -χαρακτηριστικά είναι πολλά από αυτά που γράφτηκαν επ’ αφορµή του συνεδρίου του Ποταµιού από τέως υµνητές του Θεοδωράκη- αποδεικνύουν πόσο κοντά µπορεί να βρίσκεται η αποθέωση µε την κατακραυγή. Στην περίπτωση του Σταύρου, αυτό που ελέγχεται και υπό µία έννοια «κολάζεται» είναι η επιλογή του να µη συµπλέει µέχρι στιγµής µε κόµµατα, αλλά µε επιµέρους πολιτικές. Την ίδια ώρα που υποστηρίζει σθεναρά την ανάγκη ίδρυσης µη κρατικών πανεπιστηµίων στην Ελλάδα ή που υιοθετεί ως ζήτηµα πρώτης προτεραιότητας την ασφάλεια, στηρίζει µε θέρµη τη Συµφωνία των Πρεσπών και βάζει πλάτη στην κυβέρνηση για να περάσει το σύµφωνο συµβίωσης ή την αναδοχή παιδιών από οµόφυλα ζευγάρια. Ακόµα και αν εκτιµάται ότι το πολιτικό στίγµα του είναι πιο κοντά στη Ν∆ παρά στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Θεοδωράκης και οι συνεργάτες του βάλλονται, επειδή θεωρείται ότι µε την αλά καρτ πολιτική συµπεριφορά τους σπάνε τη γραµµή πολιτικής αποµόνωσης της κυβέρνησης, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί κεντρική σύλληψη του αντιπολιτευτικού χώρου. ∆εν είναι δίκαιο, αλλά γίνεται πράξη...