Γνωστοί από παλιά…

Το αποδεικνύει η ύπαρξη της «σκανδαλολογίας», η οποία -να είναι καλά- µας προστατεύει από αυτά! Επίσης, µην παραλείψουµε στην… ξαναζεσταµένη σούπα, που ανά τακτά χρονικά διαστήµατα µας προσφέρουν το εν λόγω έδεσµα, να συνδυάζουµε χρόνο και προβλήµατα για να δέσει το... γλυκό. «∆εν είναι τώρα η ώρα, άλλα είναι τα προβλήµατα», ο χρησµός των… σοφών. Οι παλιότεροι θυµούνται καλά. Κάθε υπόθεση που ως καταγγελία για ύπαρξη σκανδαλώδους οσµής έβλεπε το φως της δηµοσιότητας, είτε ύστερα από δηµοσιογραφική έρευνα είτε από πολιτική πρωτοβουλία, το αντανακλαστικό της εκάστοτε εξουσίας ήταν η «σκανδαλολογία». Ούτε έλεγχος, ούτε απαντήσεις, ούτε εξηγήσεις. Το θέµα ήταν µέρος ενός ευρύτερου πολιτικού σχεδίου που είχε ως στόχο πρώτιστα να πλήξει την κυβέρνηση, να εξυπηρετήσει αλλότρια σενάρια (κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά, αναλόγως την εποχή) και, βέβαια, να αποπροσανατολίσει την κοινωνία και να αλλάξει την πολιτική ατζέντα. Βλέπετε, µη υπαρχόντων σκανδάλων, τι άλλη δουλειά θα έκανε η κουβέντα για αυτά εκτός των παραπάνω. Περνούν τα χρόνια µε το βάρος πια της γνώσης και της εµπειρίας και όλο αυτό το πολιτικό σύστηµα, που εξέθρεψε και στηρίχθηκε πάνω στην επιχειρηµατολογία της «σκανδαλολογίας», δεν βρίσκει τίποτα καινούργιο να πει, παρά αναµασά τις θεωρίες πολιτικής συνωµοσίας. ∆εν είναι που πολλές φορές στο παρελθόν σοβαρές υποθέσεις χρησιµοποιήθηκαν και πολιτικά από τον αντίπαλο. Συνέβη και θα ξανασυµβεί. Είναι που η συνεχής απαξίωση, ότι εδώ τα πάντα βρίσκονται ενταγµένα στην εξυπηρέτηση του κοµµατικού στόχου, οδηγεί -τι οδηγεί, που έχει χρόνια τώρα οδηγήσει- στην απόλυτη απαξίωση της κοινωνικής εµπιστοσύνη στους θεσµούς και στη λειτουργία της ∆ηµοκρατίας. Και, τέλος, σκανδαλολογία στη σκανδαλολογία την έβρισκαν την άκρη… και η ζωή συνεχιζόταν κανονικά. Κοντά πενήντα χρόνια και είναι ακόµη πολλοί που δεν θέλουν ή και δεν µπορούν να καταλάβουν ότι το παλιό ξύλινο παιχνίδι δεν µπορεί να µείνει τη θέση του. Πάλιωσε και δεν διασκεδάζει πια κανέναν.