Αντίο, Βασίλη... Καλή βαρκάδα!

Η δουλειά µας είναι να γράφουµε λέξεις. Λέξεις για όλα: για τα µεγάλα, τα µικρά, τα δύσκολα... Ελα, όµως, που µερικές φορές οι λέξεις «στραβώνουν» και αντιστέκονται. ∆εν βγαίνουν. Γαντζώνονται στο χέρι – αρνούνται να µιλήσουν... Στην περίπτωση του Βασίλη Λυριτζή οι λέξεις µοιάζουν µε τους κόµπους που ανεβαίνουν στον λαιµό. Σε πνίγουν από θλίψη. Και έτσι όπως οι µνήµες ξεχειλίζουν και οι εικόνες µιας ζωής περνάνε σαν ταινία από µπροστά σου, το κείµενο µοιάζει µε βουνό και ο λόγος δυσκολεύει. ∆εν γίνεται, όµως, διαφορετικά... Μπορείς δεν µπορείς, πρέπει να βάλεις τις λέξεις σε µια τάξη... 

Το ξέρω, το έζησα, οφείλω να το πω: ο Λυριτζής δεν παραδόθηκε. Πολέµησε µέχρι τέλους µε αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια, φροντίδα και αγάπη για την οικογένειά του. Και αυτοί οι τελευταίοι µήνες της ζωής του είναι για µας, τους φίλους του, τον Στρατή, τον Κώστα, τον ∆ηµήτρη, τον Γιώργο, ένας επιπλέον λόγος που µεγεθύνει την απώλεια.

Γιατί, πέρα από τα δηµοσιογραφικά κλισέ που ο ίδιος κορόιδευε, η απουσία του είναι απώλεια επώδυνη για όσους τον γνώρισαν και δούλεψαν µαζί του, µοιράστηκαν κοινές αγωνίες, βρέθηκαν στην ίδια ή και σε αντίπαλη πλευρά του λόφου. Ο Βασίλης, άλλωστε, ήταν όλα αυτά που λένε στις αναρτήσεις τους επώνυµοι και ανώνυµοι, αλλά και κάτι επιπλέον: ήταν -είναι, θέλω να γράψω- ένας άνθρωπος παθιασµένος – είτε το πάθος του ερχόταν από τα παλιά, τον Ρήγα και την ανανεωτική Αριστερά, είτε λεγόταν «Θρύλος». ∆εν ήταν εύκολος. Τον µάθαµε απ’ έξω κι ανακατωτά όσοι, 25 χρόνια τώρα ή και περισσότερα, βρεθήκαµε µαζί του στον Flash -την πρώτη του δηµοσιογραφική αγάπη-, στην ΕΡΤ, στον ΣΚΑΪ, στον Real και στο «Εθνος».

Ο Βασίλης «µάτωνε» για την άποψή του – ένιωθε πάντα, όπως του άρεσε να λέει, ένας «αναθεωρητής» της Αριστεράς, που πρέπει να το παλέψει µέχρι τέλους... Για τον Λυριτζή γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, και σήµερα που τον αποχαιρετούµε στο Α’ Νεκροταφείο θα ειπωθούν άλλα τόσα. Ξεχωρίζω δυο κουβέντες του Γιάννη Παντελάκη, που νοµίζω περιγράφουν µε έναν τρόπο λιτό και αυθεντικό τον Βασίλη. «Υπάρχουν άνθρωποι», γράφει ο Γιάννης, «που όταν πεθαίνουν γράφονται και ακούγονται τα καλύτερα. Στην περίπτωση του Βασίλη αξίζουν µε το παραπάνω. ∆εν είναι ο σεβασµός για έναν θάνατο, ούτε η φιλία χρόνων που τα κάνει αναγκαία, αλλά η πραγµατικότητα. Μόνο καλές αναµνήσεις µπορώ να κρατήσω από τον Λυριτζή. Και ένα από τα τελευταία sms, πριν µερικές εβδοµάδες: “µόλις περάσει αυτός ο κωλόβηχας να τα πούµε, ρε σύντροφε”. ∆εν πέρασε...». Τι άλλο να πεις; Η θλίψη για τον συνάδελφο, τον σύντροφο, τον φίλο είναι τόση που δεν χωράει στις λέξεις. Κρίµα, ρε Μπίλυ... Βιάστηκες! ∆εν θα είναι ποτέ πια ίδια τα καλοκαίρια στη Σκιάθο. Καλή βαρκάδα!