Χωρίς φτερά

O Ματ Ουίνκλερ, ο επιδραστικός δηµοσιογράφος-συγγραφέας, συνιδρυτής του ειδησεογραφικού κολοσσού Bloomberg, µε ειδίκευση σε θέµατα οικονοµίας, στα µέσα της εβδοµάδας σε οµιλία του στην Αθήνα προέτρεπε να διαβάζουµε τα σηµάδια της ενηµέρωσης, των αδιάσειστων δεδοµένων και να µη «σαγηνευόµαστε» από «φωνές» παραπληροφόρησης. Ο τίτλος, άλλωστε, της οµιλίας-παρουσίασης δεδοµένων ήταν «Σηµάδια πίσω από τον “θόρυβο”». Μεταξύ άλλων, είπε περίπου ότι η οικονοµία της Ελλάδας είναι από τις ραγδαία αναπτυσσόµενες, προκαλώντας στο ακροατήριο εύλογη απορία. Ωστόσο, αποσαφήνισε ότι αυτό µπορεί να µην είναι εύληπτο, να µην έχει απτό αντίκτυπο στην κοινωνία.

Και αυτό είναι µια αλήθεια. ∆εν έχει νόηµα να αναφερθώ σε µια -σηµαντική- µερίδα της κοινωνίας που έχει µηδενική αγοραστική δύναµη.

Υπάρχουν δείκτες που προκαλούν κατάπληξη. Που συγκλονίζουν. Είναι γνωστό ότι καθηµερινά διανέµονται περίπου 160.000 γεύµατα σε δηµοτικά σχολεία της χώρας.

Ενα κοµµάτι από το «αύριο» της χώρας πεινάει. Χονδρικά, ένα στα τέσσερα παιδιά του δηµοτικού, µόνον.

Φανταστείτε τι µπορεί να συµβαίνει σε τετραµελή οικογένεια, αν το άλλο παιδί είναι µεγαλύτερο και είναι -έστω- στο γυµνάσιο. Αν δεν µπορεί η οικογένεια αυτή να θρέψει το µικρό, πώς θα θρέψει το µεγάλο που θα έχει και µεγαλύτερες ανάγκες; Υποθέτω πως αυτό το δεδοµένο δεν είναι εύκολα διαχειρίσιµο από τον κοινό νου.

Μέχρι που έρχεται ένα άλλο δεδοµένο να δηµιουργήσει ένα άλλο -αρνητικό- ρεκόρ. Ερευνα της MRB έδειξε πως 10.000 κορίτσια έχουν φύγει νωρίς ή εξ ολοκλήρου από το σχολείο επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν προϊόντα περιόδου.

Κατά την εφηβεία παρατηρείται ότι η αυτοπεποίθηση των κοριτσιών µειώνεται. Αν το γεγονός αυτό συνδυαστεί µε την έλλειψη προϊόντων προσωπικής υγιεινής και την αναγκαστική απουσία από το σχολείο, τότε τα επίπεδα αυτοπεποίθησης µειώνονται ακόµα περισσότερο.

Η έλλειψη και η δυσκολία πρόσβασης σε προϊόντα περιόδου δηµιουργούν έναν φαύλο κύκλο: χάνονται όχι µόνο ώρες µαθηµάτων αλλά και στιγµές από τις µαθητικές δραστηριότητες που σηµατοδοτούν τη ζωή της έφηβης. Θεωρείται ότι σε άλλες χώρες το πρόβληµα είναι οξύ. Και η ελληνική περίπτωση είναι, συγκριτικά µε άλλα µεγέθη, µηδαµινή.

Είναι όµως, µια πραγµατικότητα. Φορείς και επιχειρήσεις έχουν αναλάβει δράση για την αντιµετώπιση του φαινοµένου, ώστε να µη λάβει µεγαλύτερες διαστάσεις. Υπερθεµατίζουµε την ιδιωτική πρωτοβουλία σε τέτοιες ενέργειες, η συντεταγµένη πολιτεία µένει να φανεί τι σχεδιάζει. Εκτός κι αν δεν έχει ιδέα