Ενδιάµεσες εκλογές

Αποµονωτισµός, µέτρα προστατευτισµού, τεχνητή αγραµµατοσύνη στα ρητορικά του όπλα, µονοκόµµατος, αλλάζει σαν τα πουκάµισα χτεσινούς «δικούς του», επιθέσεις σε θεσµικά στελέχη, προσωπική εξωτερική πολιτική «πρόσωπο µε πρόσωπο» όπου χρειαστεί, και απειλητικός σε κάθε αντίθετη πρωτοβουλία. Τον ακούς και σαστίζεις, αν γεννήθηκες κάτοικος της Παλαιάς Ηπείρου. Αλλά κέρδισε τη Γερουσία και έχασε οριακά τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Κι άλλες φορές έχει συµβεί αυτό σε Ρεπουµπλικάνους, κάνοντας απλώς πιο περίπλοκη την επιβολή των νόµων που επιθυµούν. Το πρόβληµα παραµένει στα εσωτερικά ζητήµατα των ∆ηµοκρατικών. Οι Ηνωµένες Πολιτείες, έπειτα από δυόµισι αιώνες, έµαθαν να χειρίζονται τις βαθύτατες διαιρέσεις τους. Εχει ξανασυµβεί να περνάνε στην αντιπροεδρική πτέρυγα οι έξυπνοι, οι σπαρταριστοί, οι άνθρωποι της σόουµπιζ και οι εναλλακτικοί – δεν ξεχνιέται εύκολα η προεδρία Νίξον. Αλλά όποτε οι χιλιµπίλις και οι πίσω από τα βουνά συγκροτούνται σε αποφασισµένες οµάδες, όταν υπάρχει δουλίτσα και τα µπλε κολάρα δεν αισθάνονται ριγµένα από τα λευκά κολάρα, οι ισορροπίες αλλάζουν χρώµα. Το σύστηµα αυτό ευνοείται από δύο πολύ σηµαντικές συνήθειες αυτού του µεγάλου σε ισχύ κράτους: τα αποτελέσµατα, όπως και να βγουν, θεωρούνται ιερά και δεν αµφισβητούνται ποτέ, και όταν τελειώσουν οι εκλογές, οι όποιες εκλογές, οι αντίµαχοι ρητορεύουν µε κάθε ύφος, χωρίς φραγµό, αγορεύοντας µεταξύ ασέβειας και λεπτολόγων αναλύσεων. ∆εν νοείται αποχή ή σκόπιµα εµπόδια στη διακυβέρνηση. Οι αντίπαλοι θα επικεντρωθούν στις επόµενες εκλογές, ελπίζοντας στη µεταβολή των αποτελεσµάτων. Τραµπ και Γερουσία, µαζί µε την άνετη διατήρηση της πολιτικής του, θα µας συνοδεύουν άλλα δύο χρονάκια. Χρονάκια υπεραρκετά ώστε να διαµορφωθεί ένα υβρίδιο ενός «δόγµατος Τραµπ» µε δύσκολο παρόν και σκοτεινό µέλλον. Ο ιδιότυπος αυτός πρόεδρος έχει θεωρητικά µπροστά του άλλα έξι χρόνια εξουσίας. Να ατενίζουµε την πραγµατικότητα αποφεύγοντας την εθνική µας συνήθεια, δηλαδή να ελπίζουµε εις µάτην σε µια θαυµατουργική µεταβολή των πραγµάτων.