Η Σρι Λάνκα και η πεταλούδα της Σοσιαλδηµοκρατίας

Με την έννοια αυτή, το µατωµένο Πάσχα των Καθολικών στη Σρι Λάνκα θα µπορούσε να αλλάξει τα δεδοµένα στις ευρωεκλογές. Οι πληροφορίες είναι ακόµα συγκεχυµένες για το µακελειό, αλλά ουδείς µπορεί να σκεφτεί κάτι άλλο πέραν της δράσης τζιχαντιστών.

Τι ρόλο θα παίξει αυτή η υπόθεση στη διαµόρφωση των διαθέσεων των ψηφοφόρων της ευρωκάλπης – καθώς µάλιστα είναι δεδοµένο ότι υπάρχουν αρκετοί Ευρωπαίοι τουρίστες µεταξύ των νεκρών; Προφήτης δεν υπάρχει σήµερα αλλά οι πάντες µπορούµε να κάνουµε εκτιµήσεις, και είναι φανερό ποιοι ευνοούνται από το µακελειό της Σρι Λάνκα: εκείνοι που έχουν κάνει σηµαία τους την ξενοφοβία, εκείνοι που προωθούν σκληρές πολιτικές στο Μεταναστευτικό. Ηδη το «γκάλοπ των γκάλοπ» που βγαίνει από το Ευρωκοινοβούλιο περιλαµβάνει σαφείς προειδοποιήσεις: η άκρα ∆εξιά έχει πλέον τη δυνατότητα, εφόσον εµφανιστεί ενωµένη, να είναι ακόµα και δεύτερη δύναµη στις ευρωεκλογές.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ακραίοι δεν παίρνουν πια δυνάµεις από τα αριστερά, όπως συνέβαινε τα πρώτα χρόνια του Λεπέν, όταν η κατάρρευση της κοµµουνιστικής Αριστεράς τροφοδότησε την άκρα ∆εξιά. Τώρα ο χώρος αυτός λεηλατεί την «κανονική» ∆εξιά – άλλωστε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόµµα φρόντισε να προβάλει ως υποψήφιο τον Μ. Βέµπερ, έναν πολιτικό που λίγο απέχει ιδεολογικά από τους ακραίους δεξιούς. Και όπως είναι γνωστό, πάντοτε κερδίζει το πρωτότυπο και όχι εκείνος που προσπαθεί να µιµηθεί κάτι. Οµως η διαδικασία αυτή δεν είναι µονοσήµαντη, µια και συνδυάζεται µε µία -µη αναµενόµενη από τους περισσότερους- άνοδο της Σοσιαλδηµοκρατίας, πράγµα που ανοίγει πολύ µεγάλες δυνατότητες για νέες συµµαχίες στον ευρωπαϊκό χώρο.

Οι Πράσινοι και το Κόµµα της Αριστεράς θα µπορούσαν να συνεργαστούν για να τερµατίσουν την κυριαρχία του ΕΛΚ στα ευρωπαϊκά πράγµατα. Κάποιες φορές η Ιστορία εκδικείται. Τα χριστιανοδηµοκρατικά κόµµατα επέβαλαν όλα τα προηγούµενα χρόνια πολιτικές λιτότητας στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Σε συνδυασµό µε το Μεταναστευτικό και τους πραγµατικούς -αλλά και σε πολλές περιπτώσεις φανταστικούς- φόβους που ξύπνησε αυτό πρόβληµα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, άνοιξε ο δρόµος για την άνοδο των ακραίων συντηρητικών δυνάµεων, που πλέον κυβερνούν σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία.

Παγιδευµένη στη συγκυβέρνηση µε τη ∆εξιά -χαρακτηριστικό παράδειγµα η Γερµανία-, η Σοσιαλδηµοκρατία έβλεπε για χρόνια τα ποσοστά της να συρρικνώνονται. Η αριστερή στροφή, που σηµατοδοτήθηκε µε την υποψηφιότητα Τίµερµανς, έδειξε την άλλη πλευρά της, και τώρα αναµένεται η κεφαλαιοποίηση αυτής της στροφής στις ευρωκάλπες. Σε ό,τι µας αφορά, τα κόµµατα της Σοσιαλδηµοκρατίας και της Αριστεράς έχουν ασφαλώς να λύσουν πολλές διαφορές, τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές. Μετά τις εκλογές, ο χρόνος θα είναι υπεραρκετός για ζυµώσεις και διάλογο. Υπάρχει όµως και ένας κοινός προεκλογικός στόχος: να µην είναι τρίτο κόµµα η Χρυσή Αυγή. Ας συµφωνήσουν τουλάχιστον σε αυτό...