Προτάσεις δυσπιστίας

Ολες, µα όλες οι προτάσεις µοµφής ή δυσπιστίας προβλέπονται βέβαια στα κατάστιχα ως υπέρτατο συνταγµατικό δικαίωµα της Βουλής, αλλά και οι δέκα που κατατέθηκαν µετά τη Μεταπολίτευση απορρίφθηκαν. Και µάλιστα µε ελάχιστες, προσωπικού τύπου «διαρροές». Τι σηµαίνει αυτό; Πως είναι η ανώτατη µορφή πυροτεχνήµατος που επινοήθηκε ποτέ στον πρόσφατο κοινοβουλευτικό µας βίο. Ουσιαστικά πρόκειται για µια άκρως αποτελεσµατική συσπείρωση των κυβερνήσεων, ό,τι και να έχουν πράξει. Ως εδώ καλά. Αλλά να προκαλούνται από την εκάστοτε αντιπολίτευση, κρύβουν µάλλον πρόβληµα δικό της και όχι της κυβέρνησης. Και καθώς ισχύει το εξάµηνο απαγόρευσης της διαδικασίας ανάµεσα σε δύο «δυσπιστίες», δεν είναι να απορεί κανείς αν συχνά οι κυβερνήσεις συνδυάζουν την πράξη µε αίτηµα ψήφου εµπιστοσύνης προς αυτές.

Φυσικά, η λέξη «πυροτέχνηµα» είναι ρητορική υπερβολή. Ενδεχοµένως σε ακραίες περιπτώσεις όπου διαβλέπεται µείζων ανατροπή, ο συνταγµατικός νοµοθέτης να θέτει κάποια δικλίδα ασφαλείας. Αλλά παρά τις επαναλαµβανόµενες ταραχές και αντινοµίες, επί σαράντα χρόνια, αυτό το εργαλείο πυροβολεί µε άσφαιρα. Στο πρόσφατο παρελθόν έχουµε ζήσει αναπάντεχες υπερψηφίσεις νόµων µε ευρεία πλειοψηφία (τα περιλάλητα «διακοσάρια») και άλλες που ευτυχούν τσίµα τσίµα. Αλλά οι κυβερνήσεις, για να πέσουν, µάλλον χρειάζεται η διάθεσή τους να πέσουν. Αλλος δρόµος δύσκολα µπορεί να χαραχτεί.

Η λύση σε τέτοια ζητήµατα είναι αυτονόητη, αν και λίγοι τη σέβονται. Γενικά είναι ανθυγιεινό να προσφεύγει η πολιτική σε κραυγαλέα µέτρα. Η µεν κυβέρνηση επειδή κερδίζει µια δωρεάν νίκη, η δε αντιπολίτευση επειδή στην ουσία αποφεύγει τη µόνη αναµέτρηση, που είναι η προσφυγή στις κάλπες, και οι οµοβροντίες της παραµένουν στην έκφραση ευχών και τάσεων.

Γενικά, φαίνεται να έχουµε ξεχάσει πως εδώ και χρόνια, τα αµετάθετα, τεράστια και ζωντανά κοινωνικά προβλήµατα δεν τα λύνουµε, αλλά τα ξορκίζουµε. Και οι πιο αποτελεσµατικές και πειστικές δηλώσεις δεν υποκαθιστούν την πραγµατικότητα, που είναι συγκέντρωση πράξεων και έργων και όχι ρητορικής τέχνης. Αν κάτω από την επιφάνεια των λέξεων υπάρχει ουσία που τη βιώνουµε, αυτή γίνεται αµέσως και πειστικά κατανοητή.