Μια εν ζωή ανάσταση

Μια εκ βαθέων εξοµολόγηση τόλµησε προχθές στο Facebook ο γνωστός συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ.

Ανάρτησε µια φωτογραφία του στην οποία εικονίζεται σε κακή κατάσταση και αποκάλυψε ότι πέρυσι τέτοια µέρα αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, καθώς χρόνια τώρα παλεύει µε την κατάθλιψη.

«Για καιρό, απέφευγα να µιλήσω για την απόπειρα, και δεν τολµούσα να αντικρίσω τη φωτογραφία του σακατεµένου µου εαυτού – γιατί µε κατέτρυχε η ντροπή που επί αιώνες τυραννούσε (κι εξακολουθεί να τυραννά) τους ψυχικά νοσούντες: το στίγµα κι η σιωπή, η αίσθηση ότι ευθύνεσαι για την αρρώστια σου, η άδικη, παράλογη, απάνθρωπη ενοχή για µια πράξη που δεν ήταν παρά ένα δραµατικό σύµπτωµα µιας νόσου πέρα από τον έλεγχό σου.

Γι’ αυτό και σήµερα, που όλα αυτά µοιάζουν µε κακό όνειρο -µε τον εφιάλτη ενός άλλου Πέτρου (σ.σ. το πραγµατικό του όνοµα είναι Πέτρος Χατζόπουλος), που έγινε καλά, και µπορεί να γράφει αυτές τις αράδεςθέλω να ζητήσω µια χάρη από κάθε άνθρωπο που υποφέρει από κατάθλιψη, που βρέθηκε (ή φοβάται ότι µπορεί να βρεθεί) στη θέση µου:

Μιλήστε για την αρρώστια σας. Ζητήστε τη βοήθεια φίλων, γνωστών, συγγενών – πάνω απ’ όλα, τη βοήθεια γιατρού. Η κατάθλιψή σας, η υποµανία, η ψύχωση, ο αυτοκτονικός ιδεασµός, δεν είναι παρά συµπτώµατα µιας ψυχικής νόσου. Θα ντρεπόταν ποτέ ένας καρκινοπαθής για τη νεοπλασία του, ένας διαβητικός για το ασθενικό πάγκρεας µε το οποίο γεννήθηκε; Καµιά ντροπή: ό,τι νοσεί, είναι ζωντανό – κι άρα µπορεί να ζήσει καλύτερα» έγραψε.

∆εν βρίσκω λέξεις να περιγράφουν καλύτερα το µήνυµα της εν ζωή ανάστασης. Θυµάµαι όµως τον παιδικό µου φίλο τον Κώστα, ανήµπορο να ζητήσει βοήθεια γιατί πίστευε πως κανείς δεν τον άκουγε όταν κι εκείνος χτυπήθηκε από το τέρας της απέραντης θλίψης.

∆υστυχώς ο Κώστας δεν ήταν τόσο τυχερός όσο ο Πέτρος. Στην πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας του σώθηκε από τον ίδιο του τον γιο, έφηβο τότε, καταστρέφοντας διά παντός την ανεµελιά και την εφηβεία του. Αλλά ο Κώστας δεν µπορούσε πια να νοιαστεί ούτε για τον εαυτό του.

Ετσι, όταν οι δικοί του και οι γιατροί έκριναν ότι η περίπτωσή του ήταν τόσο σοβαρή ώστε έπρεπε να εγκλειστεί για θεραπεία σε νοσοκοµείο ψυχικών παθήσεων, εκείνος απλώς συγκατένευσε. Πάλι δεν µίλησε. Και λίγες εβδοµάδες µετά πραγµατοποίησε τη δεύτερη προσπάθεια. Μέσα στο ψυχιατρείο. Αυτήν τη φορά τα κατάφερε.

Μέρες που είναι, ας σκεφτούµε λίγο αυτούς τους ανθρώπους. Πολλοί γνωρίζουµε τα δράµατα που ζουν, λίγοι κάνουµε κάτι για να τους ελαφρύνουµε. Συνήθως κουνάµε το κεφάλι και στην πρώτη ευκαιρία φεύγουµε. Κι έτσι οι περισσότεροι δεν µιλούν επειδή, όπως εξαίρετα διαπιστώνει ο Κορτώ, ντρέπονται.

Αν υπάρχει ανάσταση, ίσως δεν είναι στον ουρανό µα στη ζεστασιά όσων ανθρώπων µπορούν και ακούνε. Ας τους ακούσουµε.