Δώστε αίμα στον λαό - Το «Κολοσσαίο» στις (φορητές) οθόνες µας

Τραγικός ο θάνατος του 53χρονου εικονολήπτη στην Καλαµάτα. Τραγικός, όπως κάθε αδόκητη ανθρώπινη απώλεια, πολύ δε περισσότερο όταν προέρχεται από «εορταστικά πυρά» σε καιρό ειρήνης. Συγκλονιστικός, όµως, ο εν λόγω θάνατος και για µια σειρά από άλλους λόγους: επειδή το θύµα έτυχε να κρατά εκείνη τη µοιραία στιγµή µια κάµερα που ήταν µάλιστα ανοιχτή και «έγραφε», όπως άλλωστε και πολλές άλλες κάµερες την ίδια ώρα τριγύρω.

Κάπως έτσι, λοιπόν, καταλήξαµε να τον «βιώνουµε» αυτόν τον θάνατο σε τηλεοράσεις και ιστοσελίδες ξανά και ξανά, από διαφορετικές γωνίες και λήψεις, µε σχεδόν αιµοχαρή µανία. Αγνός ο θρήνος και η συµπόνοια των τηλεθεατών. Ποιος θα µπορούσε να αµφισβητήσει την αγνότητά του; Εµφανής όµως και η σχεδόν ανθρωποφαγική...  λαγνεία (η ενδεχοµένως ασυνείδητη ή ασυλλόγιστη) µε την οποία το φιλοθεάµον κοινό προσεγγίζει τη σκηνή του θανάτου. Εάν µπορούσαν να στρέψουν την κάµερα πάνω στο αιµόφυρτο θύµα, οι περισσότεροι θα το έκαναν. Και εάν κυκλοφορούσε εκεί έξω ένα βίντεο µε όλη τη φρίκη «γκρο πλαν», οι περισσότεροι θα το έβλεπαν ξανά και ξανά, εκφράζοντας βεβαίως παράλληλα και τα συλλυπητήριά τους προς την οικογένεια του αδικοχαµένου.

Και όταν η σύζυγος του θύµατος αντέδρασε λέγοντας στον ANT1 «σταµατήστε επιτέλους όλο αυτό µε τον άνδρα µου, είναι τρέλα... Σας παρακαλώ να σταµατήσουν αυτές οι εικόνες, να σταµατήσουν όλα, δεν αντέχουµε άλλο και οι πολιτικοί δεν θέλω να το πιάνει ο ένας και να το τραβάει ο άλλος. Ελεος πια», έγινε και εκείνη θέµα στα δελτία ειδήσεων, «δεύτερο» όµως, πιο κάτω από τις σκηνές του θανάτου, που συνεχίζουν να προβάλλονται κανονικά, µε την έκκληση της χαροκαµένης γυναίκας να έχει στο µεταξύ καταλήξει και εκείνη µια «σκηνή», αποκοµµένη ωστόσο από όλες τις άλλες, σαν να πρόκειται για διαφορετικές καταστάσεις. Λες και εκείνη αναφερόταν σε κάποια άλλη τραγωδία κάπου µακριά.

Ανθρώπινος θρήνος «µονταρισµένος» σε σκηνές για τις ανάγκες της τηλεθέασης. «Σναφ» που νοµιµοποιείται ως είδηση. Το «Κολοσσαίο» στις (φορητές) οθόνες µας. Δωρεάν, όπως άλλωστε και στην αρχαία Ρώµη. Να µας θυµίζει την παρακµή ως βαθύτερο διαχρονικό φαινόµενο, που η τεχνολογική εξέλιξη προφανώς δεν µπορεί να απαλείψει.