Οι κραυγές και η ουσία

Θα ήταν λογικό τώρα, κατόπιν της κατ’ αρχήν συµφωνίας του πρωθυπουργού και του Αρχιεπισκόπου για τα βασικά ζητήµατα των σχέσεων Κράτους - Εκκλησίας, να ανοίξει η σχετική συζήτηση, να εµπλουτιστεί ο προβληµατισµός και βεβαίως να κατατεθούν και οι όποιες αντιρρήσεις ενδεχοµένως υπάρχουν, είτε από την πλευρά στελεχών και απλών λειτουργών της Εκκλησίας είτε πολιτικών κοµµάτων, κοινωνικών φορέων και εντέλει από οποιονδήποτε πολίτη. Άλλωστε αυτή πρέπει να είναι η διαδικασία µέσα από την οποία, αφού «αφουγκραστεί» την κοινωνία και τους φορείς της, η Πολιτεία θα καταλήγει σε λύσεις για τα µείζονα ζητήµατα που την απασχολούν, εκσυγχρονίζοντας τους θεσµούς και υπερβαίνοντας αγκυλώσεις που την εµποδίζουν να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών. Αντί γι’ αυτό, όµως, κάτι που τείνει να είναι µόνιµο στοιχείο κακοδαιµονίας στη χώρα µας, αντί δηλαδή για τον έντονο έστω διάλογο και τη δηµοκρατική αντιπαράθεση απόψεων, διαφαίνεται άλλη µια φορά ο κίνδυνος η ουσιαστική συζήτηση να εξοβελιστεί προς χάριν πολεµοχαρών κραυγών και εµφυλιοπολεµικών διαθέσεων. Τέτοιες στάσεις, όµως, όχι µόνο δεν επιλύουν προβλήµατα, αλλά δηµιουργούν και καινούργια, προς όφελος των εραστών, σε πρώτο στάδιο, της στασιµότητας και, σε δεύτερο, της επιστροφής στο παρελθόν που δηµιούργησε τα προβλήµατα! Ειδικά αυτήν την περίοδο, που ανοίγει η γενικότερη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγµατος, οι κραυγές και η πολεµοχαρής διάθεση είναι η σίγουρη οδός για να µην αλλάξει τίποτε και να χαθεί τελικά η ουσία.