Υπάρχει εξήγηση για την εκτροπή του δηµόσιου διαλόγου σε µη πολιτικές αντιπαραθέσεις;

Δηλαδή το αποκρουστικό θέαµα για τον πολίτη της σύγκρουσης επί θεµάτων που δεν τον αφορούν και δεν τον βοηθούν να κάνει µια πολιτική επιλογή εξηγείται; Ή απλώς είναι φαινόµενο µιας γενικότερης κατάπτωσης; Εξηγείται! Την εξήγηση µας την έδωσαν οι δύο πολιτικοί αρχηγοί: «Ενα-ένα θα ψηφίζετε τα µέτρα που θα φέρνουµε στη Βουλή» είπε ο πρωθυπουργός, απευθυνόµενος στους βουλευτές της Νέας Δηµοκρατίας.

«Προσπαθείτε να αντιγράψετε το πρόγραµµά µας» αντέτεινε ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Για συµβιβασµό και αυταπάτες είχε µιλήσει στο παρελθόν ο κ. Τσίπρας, για στρεβλώσεις σε παλαιότερες περιόδους διακυβέρνησης του τόπου από το κόµµα του ο κ. Μητσοτάκης. Η εκτροπή της ουσίας των πολιτικών αντιθέσεων θα µπορούσε να έχει και την εξής ερµηνεία: Οτι δεν µπορεί να στοιχειοθετηθεί κοµµατική διαφωνία στην πολιτική που θα οδηγήσει την ελληνική οικονοµία σε βιώσιµη ανάπτυξη.

Σε όλες τις εποχές της νεωτερικότητας, σε όλες τις χώρες του κόσµου, δυτικές, ανατολικές, αφρικανικές ή λατινοαµερικανικές, η συνταγή για υψηλούς ρυθµούς ανάπτυξης και µαζική δηµιουργία βιώσιµων θέσεων εργασίας έχει κοινά χαρακτηριστικά ακόµη και από διαφορετικές αφετηρίες: Επενδυτικό «τσουνάµι», γρήγορη και αξιόπιστη απονοµή δικαιοσύνης, δηµόσιο τοµέα µε ευελιξία στην υπηρεσία της ανάπτυξης, κοινωνική συναίνεση και γαλήνη, επενδύσεις που προέρχονται κυρίως από το εξωτερικό για τις µικρότερες χώρες, ριζική αναδιάταξη των δηµόσιων οικονοµικών και αποκέντρωση για τις µεγαλύτερες οικονοµίες.

Δοκιµασµένη συνταγή ή µονόδροµος είναι αυτή ακριβώς που ακολούθησε η Γαλλία και οι άλλες χώρες της ∆υτικής Ευρώπης. Την ίδια ακολούθησε ακόµα και ο Τενγκ Σιαοπίνγκ στην Κίνα, θέτοντας τα θεµέλια της σηµερινής παγκόσµιας οικονοµικής της ισχύος. Οι πολιτικές δυνάµεις του τόπου θα έπρεπε κανονικά να συναινέσουν σε µια κοινή προσέγγιση για την οικονοµική ανάπτυξη της Ελλάδας, αντί να ισχυρίζονται ότι το µυστικό της αποτελεί πολιτικό όπλο της παράταξης που ο καθένας εκ των πολιτικών αρχηγών εκπροσωπεί. Δείγµα πολιτικής υπευθυνότητας θα ήταν η κοινή πορεία ανάπτυξης του τόπου, ενώ είναι βέβαιο ότι θα έκανε πολλούς συµπατριώτες µας να ενδιαφερθούν ξανά για την πολιτική. Αλλά...