Αντέχει το πουγκί;

Το ότι οικονοµία και κάλπες πάνε µαζί, δεν είναι κάτι που χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Ικανοποιηµένοι ψηφοφόροι µε τις τσέπες γεµάτες -ή έστω λιγότερο άδειες- «συγχωρούν» ευκολότερα και ψηφίζουν µε λιγότερο τιµωρητική διάθεση. Με αυτό το «δόγµα» έχουν πορευθεί, ιστορικά, ουκ ολίγες κυβερνήσεις, όλων των αποχρώσεων, εντός και εκτός Ελλάδας. Σήµερα, δε, στην Ελλάδα, έπειτα από δέκα χρόνια ύφεσης και τρία µνηµόνια, είναι απολύτως κατανοητή η ανάγκη να επιστραφεί και στην τσέπη των πολιτών µέρισµα, και να ξεκινήσει σταδιακή αποκατάσταση οικονοµικών αδικιών που έγιναν στα χρόνια των µνηµονίων και σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Μέχρις εδώ όλα καλά και κατανοητά. Αντέχει όµως το «πουγκί» µας; Εδώ η εικόνα θολώνει. Για µια οικονοµία µε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έχει η ελληνική οικονοµία, τα περιθώρια εκ των πραγµάτων δεν είναι µεγάλα. Η κατάσταση έχει βελτιωθεί, αναπτυσσόµαστε για έκτο διαδοχικό τρίµηνο, δηµοσιονοµικά είµαστε σε ρότα πειθαρχίας. : Oµως δεν έχουµε κατοχυρώσει, ακόµη, εκείνα τα επίπεδα ανάπτυξης και επενδύσεων που θα µας περάσουν οριστικά εκτός κρίσης, ενώ παραµένουµε εκτός αγορών, έστω και για εξωγενείς λόγους. Πρόκειται για ένα πλαίσιο που κρύβει παγίδες και απαιτεί προσεκτικές κινήσεις. Πόσω µάλλον όταν στο παρασκήνιο «ψήνεται» µια σχετικά καλή λύση για τις συντάξεις, η οποία µάλιστα κρίνεται και ελπίζουµε να «κλειδώσει» σε λίγες µέρες, σε επίπεδο Eurogroup. Και σε αυτό το «τραπέζι» συνήθως µιλούν οι Γερµανοί και οι αριθµοί.