Αυτογκόλ Μακρόν

Ο στρατάρχης Πετέν, ήρωας της µάχης του Βερντέν στον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο και επικεφαλής του κατοχικού καθεστώτος στον Β’ Παγκόσµιο, διαιρεί ακόµη τη Γαλλία και η προσπάθεια του Μακρόν να τον τιµήσει για τη συµµετοχή του στη νίκη του 1918 έγινε µπούµερανγκ και αυτογκόλ για τον πρόεδρο. Κατ’ αρχάς, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, ο Μακρόν χρεώνεται πολιτική σκοπιµότητα που δεν µπορεί να είναι άλλη από το άνοιγµα στους ψηφοφόρους του Εθνικού Συναγερµού της Λεπέν και της ακροδεξιάς συνολικά. Κατά δεύτερο λόγο δηµιουργεί την εντύπωση ότι η υπέρβαση της διπολικής διαίρεσης ∆εξιά - Αριστερά δεν έχει στόχο τη συσπείρωση απέναντι στον ακροδεξιό λαϊκισµό, αλλά εντάσ σεται σε µια µεταµοντέρνα απολιτική προσέγγιση υπέρβασης όλων των µεγάλων συγκρούσεων του ιστορικού παρελθόντος. Κατά τρίτο και σηµαντικότερο λόγο, η προσπάθεια του Μακρόν να αποκαταστήσει έστω και αποσπασµατικά και επιλεκτικά τον Πετέν δηµιουργεί σύγχυση ως προς την ευρωπαϊκή στρατηγική του. Ο στρατάρχης Πετέν δεν ήταν µια µεµονωµένη περίπτωση. Εντάσσεται σε µια µειοψηφική, αλλά βαρύνουσα οµάδα της πολιτικής ελίτ της Γαλλίας, η οποία µετά την ήττα της χώρας στον Γαλλοπρωσικό Πόλεµο του 1870-71 και την πρώτη ενοποίηση της Γερµανίας πίστευε ότι η πρόσδεση στις επιλογές του Βερολίνου και η διεκδίκηση από το Παρίσι της θέσης του υπ’ αριθµόν δύο σε µια γερµανική Ευρώπη είναι µονόδροµος. Ακόµη χειρότερα, ο Πετέν συµβολίζει το κοµµάτι της γαλλικής ∆εξιάς το οποίο µετά τη νίκη του Λαϊκού Μετώπου στις εκλογές του 1936 και την κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης Μπλουµ, στο δίληµµα µε τον Χίτλερ ή µε τον Στάλιν επέλεξε συνειδητά τον πρώτο. Τέλος, η παρ’ ολίγον αποκατάσταση του Πετέν προφανώς εντάσσεται σε έναν ευρύτερο ιστορικό αναθεωρητισµό -µε χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τον Γερµανό ιστορικό Νόλτε και το βιβλίο του «Ο Ευρωπαϊκός Εµφύλιος Πόλεµος 1917-45»- που εξοµοιώνει τους ολοκληρωτισµούς του 20ού αιώνα, µε τον ναζισµό και τους συνεργάτες του να προβάλλονται ως βίαιη απάντηση στις βιαιότητες του µπολσεβικισµού.