Το πετρέλαιο που «καίει» τη λύση

Στη χώρα µας εδώ και χρόνια υπάρχει αναγκαστική διακοµµατική συµφωνία µε ό,τι αποφασίζει η ηγεσία της Κύπρου. Από κοντά τα ΜΜΕ, που ξεµπερδεύουν µε την ενηµέρωση µε το στερεότυπο «νέα τουρκική πρόκληση». Μια αναδροµή όµως στην ιστορία του Κυπριακού θα έπρεπε να µας πείσει ότι αυτή η «εθνική οµοφωνία», πέραν του ότι ήταν πλαστή, οδήγησε σε περιπέτειες και ήττες. Ηδη από την εποχή των Συµφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, που οδήγησαν στην ίδρυση της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας ως ανεξάρτητου κράτους, υπήρξε έντονη η διαφωνία Καραµανλή - Μακαρίου.

Η ψύχραιµη ιστορική αποτίµηση δικαιώνει πλήρως τον συµβιβασµό του Καραµανλή και απορρίπτει την αδιάλλακτη στάση Μακαρίου και Γρίβα, που ολοκληρώθηκε µε την καταγγελία από µέρους του Μακαρίου το 1963 του κυπριακού Συντάγµατος. Ηταν τα περίφηµα 13 σηµεία, που οδήγησαν στις πρώτες δικοινοτικές συγκρούσεις και πότισαν το προϋπάρχον σπέρµα της διχοτόµησης.

Η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου δυσφόρησε, αλλά τελικά κάλυψε την καταστροφική πρωτοβουλία, που εξυπηρέτησε απολύτως τα διχοτοµικά σχέδια του Ντενκτάς. Το 1974 τη βασική ευθύνη φέρει η ελληνική χούντα µε το πραξικόπηµα κατά του Μακαρίου, που έδωσε στην Αγκυρα την ευκαιρία να επέµβει. Λίγοι όµως θυµούνται ότι λίγους µήνες πριν από το πραξικόπηµα και την εισβολή είχαν καταρρεύσει οι δικοινοτικές συνοµιλίες για την επίλυση του Κυπριακού.

Είναι γεγονός αδιαµφισβήτητο ότι µέχρι την εισβολή η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν επειγόταν για µια Συµφωνία µε την άλλη κοινότητα, βολευόταν µε την κατάσταση που είχε διαµορφωθεί. Αλλά και µετά την εισβολή, ενώ ο χρόνος έτρεχε σε βάρος της και η διχοτόµηση κτιζόταν ντε φάκτο επί του εδάφους, αρνήθηκε τον µόνο εφικτό και αµοιβαία επωφελή συµβιβασµό µε το Σχέδιο Ανάν.

Τέλος, στο Κραν Μοντανά το 2017, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης µε το βλέµµα στην κάλπη υπονόµευσε τη λύση, ενώ τώρα µε την άφρονα βεβαιότητα ότι η Κύπρος θα γίνει ενεργειακή υπερδύναµη αρνείται την πολιτική ισότητα των Τουρκοκυπρίων, κατασκευάζει νέες ιδέες που αποµακρύνουν τη ∆ιζωνική ∆ικοινοτική Οµοσπονδία και προσεγγίζουν «λύση» δύο κρατών, δηλαδή την επικύρωση της διχοτόµησης. Ενθαρρυµένος από το διεθνές ενδιαφέρον για τα κοιτάσµατα, ο Πρόεδρος ξέχασε όχι µόνο τους Τουρκοκυπρίους αλλά και την Τουρκία. Μέχρις ότου έφτασε στην περιοχή το τουρκικό τρυπάνι. Και ενώ αυτό αρχίζει δουλειά, η Κύπρος µαζεύει δηλώσεις συµπαράστασης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου προέβλεψε ότι η Τουρκία δεν θα επέµβει γιατί δεν διαθέτει τα απαραίτητα τρυπάνια. Παραδόξως και ο κ. Κατρούγκαλος είπε ότι είναι περισσότερο συµβολική η κίνηση της Τουρκίας, γιατί δεν διαθέτει την απαραίτητη τεχνογνωσία. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, αντί να χρησιµοποιήσει τα κοιτάσµατα σαν ευκαιρία για επίλυση του κυπριακού προβλήµατος, τα θεωρεί ευκαιρία αποµόνωσης της Τουρκίας.

Θεωρεί προφανώς ότι η ένταση στις αµερικανοτουρκικές σχέσεις τής το επιτρέπει. Και βάζει τον εαυτό της και µαζί και την Ελλάδα σε µεγάλες περιπέτειες. Προ ηµερών ο Νίκος Ρολάνδης, πρώην υπουργός της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας επί Προεδρίας Σπύρου Κυπριανού, κάλεσε για µορατόριουµ. Να σταµατήσουν εξορύξεις και άλλες προπαρασκευαστικές ενέργειες επί εξάµηνο και να αξιοποιηθεί ο χρόνος για επίλυση του Κυπριακού.

Είναι αυτός που προέβλεψε ότι ο Ερντογάν θα κατεβάσει µηχανήµατα στην κυπριακή ΑΟΖ και ότι η διεθνής κοινότητα θα τον εµποδίσει όσο τον εµπόδισε όταν µπήκε στο Αφρίν της Συρίας. Ας το φωνάξουµε ακόµα µία φορά. Προηγείται κάθε εξέλιξης η επίλυση του Κυπριακού στη βάση της ∆ιζωνικής ∆ικοινοτικής Οµοσπονδίας. Αυτή θα επιτρέψει την απρόσκοπτη και αµοιβαία επωφελή αξιοποίηση των κοιτασµάτων. Το αντίστροφο µόνο σε περιπέτειες οδηγεί.

Γράφει ο Νίκος Μπίστης