Euroleague 2025: Άμαξα ή κολοκύθα;

Φέτος βλέπουμε απρόβλεπτα σκορ και δυνατά, ανερχόμενα σύνολα. Βλέπουμε τρομερές περιφερειακές άμυνες, βροχή απο τρίποντα και αμφίρροπα ματς.

Βλέπουμε δυνατούς νεοφερμένους, πολλές underdog φανέλες που προβάλλουν σθεναρή αντίσταση και ροζ φύλλα αγώνα σε ασυνήθιστες τσέπες.

Ξεθωριάζουν τα φαβορί και πληθαίνουν οι σταχτοπούτες... τις οποίες βλεπουμε ή μάλλον θαυμάζουμε να νικούν η μια την άλλη και όλες μαζί εμάς σε αυτές τις 3-4 πρώτες αγωνιστικές μιας Ευρωλίγκας που θυμίζει αγγλικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στα 90's.

Απο την άλλη μεριά, οι παραδοσιακές δυνάμεις, το μπασκετικό Κονκλάβιο, οι a priori λάτρεμένοι των προβλέψεων, των πολυπληθών φιλάθλων τους και των «του χρόνου εμείς το σηκώνουμε», σε ένα ρεσιτάλ της νοοτροπίας «μα είμαι ωραίο παιδί, αφου το λεει η μάνα μου», ασθμαίνουν και βγάζουν απο τη ντουλάπα των υπαρκτών μεν αλλά πολυτραγουδισμένων επιχειρημάτων τους προβλήματα, τραυματισμούς, το Ευρωμπάσκετ, την ανετοιμότητα των μεταγραφών και το "the season is still young" για grand finale.

Για να είμαι ειλικρινής, θα βάλω τον τύπο που βλέπω κάθε μέρα στον καθρέφτη παρέα με όλους τους παραπάνω.

Με τα σημερινά δεδομένα, δεν είναι τόσο ότι σύσσωμο το περσινό final four δεν πείθει οτι μπορεί να κάνει το retake στις εξετάσεις, που λέμε και εμείς οι εκπαιδευτικοί, είναι πιο πολύ οτι οι φετινές σταχτοπούτες προς ώρας πείθουν περισσότερο.

Όσον αφορά τους μεν, λίγο η έπαρση, λίγο η βαριά φανέλα, λίγο η εν μέρει δικαιολογημένη αλαζονεία που φέρνει το παλμαρέ, φαίνεται να μετατρέπουν τις χορτασμένες παλιές καραβάνες απο νεραϊδονονές σε κακές μητριές.

Με όλους τους παραπάνω να αισιοδοξούν οτι φέτος ο Πρίγκιπας θα χτυπήσει τη δική τους πόρτα, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ποιανού το γυάλινο γοβάκι θα βρεθεί τελικά πάνω στο παρκέ...ίσως τελικά να είναι ακόμα νωρίς για σπέκουλες...ή μήπως όχι;

Ο δρόμος μέχρι το Μαρούσι τον Μάιο του 2026 είναι αχαρτογράφητος και μοιάζει ακόμα πιο μακρύς χωρίς τον Σάρλ Περώ να μας εξααφαλίζει το happy end.